Είναι κάτι τέτοια που σε κάνουν κομμάτια…

 

Κυριακή, 22 Δεκεμβρίου ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα, ύστερα από την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου… Από σήμερα μικραίνει η νύχτα μεγαλώνει η μέρα.

Έβαλα, λοιπόν, ν’ ακούσω τραγούδια. Απ’ τ’ αγαπημένα μου που έχουν βρει μέσα μου φωλιά. Τι το ‘θελα; Να μην το ’ξερα; Το ξέρω, κάθε φορά που τα ακούω με ταξιδεύουν σ’ εκείνα τα μέρη τα αξέχαστα και δε λένε να φύγουν απ’ τη σκέψη μου. Με πιάνει μια ανεξήγητη θλίψη… Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.

H αχαλίνωτη ευαισθησία μου ξεπερνά τα όρια και η κρυμμένη τρυφερότητά μου ενώνονται με το μελαγχολικό μου. Κρατάω και δεινοπαθώ να μη το φανερώσω και δείξω αδύναμος, μη και φτάσω στο δάκρυ… Μελαγχολώ, πληγώνομαι, γίνομαι κομμάτια. Έτσι συμβαίνει, με τον καιρό αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα χρόνια δεν μας κάνουν πιο δυνατούς, αλλά μάλλον πιο εύθραυστους. Ωστόσο ο χώρος ευωδιάζει νοσταλγία.

Πάντα κάτι τέτοια μικρά κι ελάχιστα σημαίνουν, πονάνε, αγαλλιάζουν… Στιγμές για ρομαντικούς κι αλαφροΐσκιωτους; Δεν τις λησμονώ αλλά και δεν τις αφήνω να φθαρούν. Δεν ξέρω… Τελικά γροικώ τα χρόνια εκείνα. Μου λείπουν…

Διά του Έρωτος...

 

 

Στο γκρίζο φως ενός χειμωνιάτικου απογεύματος, και τον ήλιο να «ματώνει» στη δύση του ορίζοντα  –ξεχασμένος κι αμήχανος– στέκομαι στην αγαπημένη μου γωνιά. Κaι δεν είναι άλλη από αυτή που ονομάζω «το ιερό της καθημερινότητάς μου». Είναι φορές που δεν βρίσκω που αλλού ν’ ακουμπήσω τις θαμπωμένες μου πλέον εικόνες που εναλλάσσονται στα παράθυρα της σκέψης και της μνήμης.

Το γιατρικό μου, χρόνια τώρα, είναι να αγναντεύω για πολλή ώρα, ή τη θάλασσα ή του ορίζοντα τα χρώματα. Έτσι, στα μονοπάτια της αναζήτησης στα σύμπαντα του κόσμου και τα όνειρα σε λίστα αναμονής να ταλανίζουν τη σκέψη μου, αφήνω κάθε διάθεση συζήτησης να ξεμακραίνει κι όλα να συνοψίζονται σ’ έναν ασαφή μονόλογο.

Στο ιερό, λοιπόν, ένα παρατημένο θυμιατήρι, κειμήλιο από αλλοτινούς καιρούς, για τις σιωπηλές προσευχές που κρύβονται μες στην περισυλλογή και… παραδίπλα κάτι συναξάρια από τη γήινη διαδρομή μου, βοηθάνε ώστε να πιάνω το νήμα της σκέψης από εκεί που το άφησα.

Τώρα που τα χρόνια αθροίζονται και οι εμπνεύσεις κοστίζουν, κρατιέμαι  από τα περιθώρια των σημειώσεών μου. Τα συναξάρια μου. Αυτά με σώζουν.

Δεν θα τολμούσα ποτέ να πω: ας παν στην ευχή τα παλιά…

Είναι στιγμές μέσα στη μέρα, όταν αισθάνομαι να πάλλονται οι ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου, νa ανακαλώ –ακόμη και στο μικρότερο ερέθισμα– μνήμες φίλων: την αγάπη τους και κυρίως τη συνοδοιπορία μας στα εύκολα και στα δύσκολα. Και τότε ζωντανεύει εκείνη η αίσθηση η αθώα, ενός είδος έμφυτης αξιοπρέπειας που θυμάμαι μας κατείχε. Μια χούφτα κόσμος ήταν, κομμάτια και μικρογραφίες του· δεν θα τολμούσα ποτέ να τους σβήσω από τον χάρτη μου.

Βασικά –το έχετε καταλάβει– ανήκω στον κόσμο του παρελθόντος, εκείνον που μέσα από τη θύμηση με βοηθάει να καταφεύγω στον εαυτό μου. Και κατά συνέπεια, μη θέλοντας να αφήσω τα σημερινά να σκονίζουν τη γυαλάδα του, αγγίζω –εννοείται– και τον κόσμο του παρόντος. Δεν μου αρέσει η θαμπάδα του χρόνου.

Άλλωστε αλλάζουμε με την πάροδο του χρόνου γιατί απλά μεστώνει το μυαλό μας, δημιουργείται η εντύπωση –λέω εγώ τώρα– πως διαθέτουμε σοφία, γινόμαστε πιο ευαίσθητοι συναισθηματικά, πιο ευχάριστοι ίσως, πιο ήρεμοι, πιο ευσυνείδητοι και κάπως σοβαρεύουμε επειδή είδαμε και… μάθαμε.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια έγραψα: «Τι θα μπορούσε ν' αγγίξει τις χορδές της ανθρώπινης ψυχής, να τις χαϊδέψει, να τις κάνει να πάλλονται. Είναι η μουσική των σκέψεων που παλεύει με την ψυχή μου. Αν την νικήσουν θα γίνουν λέξεις». Και… να που έγιναν.

Ζητώ τη συμπάθεια και την επιείκειά σας σας, που ούτε και σήμερα μπόρεσα να ξεφύγω από τα γνωστά και τετριμμένα μου.