Με υπο-γραφή

 

Δεν είναι το συναίσθημα που πλημμυρίζει την ψυχή μου, 

είναι που οδηγεί τις λέξεις μου εδώ ακριβώς, 

όπου όλα γράφονται παράλληλα στις γραμμές του κειμένου, 

κάθετα στην καρδιά και οριζόντια στις μνήμες μου…

Κι αν ακόμη κάποιος διαθέτει, εκτός από το συναίσθημα, τη γλώσσα, τον τρόπο και βεβαίως το μέσον να καταγράψει την εικόνα του εαυτού του (προφανώς και την προέκτασή του) κατασκευάζει μια αφήγηση για όλα όσα έχει βιώσει και βιώνει, ούτως ώστε όλα να κρίνονται και να συγκρίνονται…

Εικόνα που στάζει μελαγχολία...

 

Εικόνα που, όσο να ’ναι, στάζει μελαγχολία. Άνθρωποι και οι ιστορίες τους που ξεκλειδώνουν όνειρα. Ιστορίες που γράφονται ανάμεσα σε ξεφτισμένους τοίχους, μπαλκόνια και παράθυρα, όλα στριμωγμένα παράλληλα, κάθετα και οριζόντια, ψάχνοντας στο γειτόνεμα την ταξική πλευρά τους… 

https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/

Μια ακόμη ματιά προς τα πίσω όταν όλα έχουν ήδη ειπωθεί..

Παρότι έχουν περάσει 21 χρόνια απ’ όταν έφυγα από κει, αισθάνομαι τη χώρα αυτή να την αγαπώ ακόμη. Ακούω οτιδήποτε για κείνη και η ψυχή μου πλημυρίζει, αλλά πονάει και η καρδιά μου. Κάπου κάπου –και δεν είναι λίγες οι στιγμές– αναπολώντας, αισθάνομαι τα μάτια μου να υγραίνουν…

Ο χρόνος θα γράφει, η ζωή θα περνάει... Τόσο όσο η ματιά θα είναι καρφωμένη στην ταινία που θα προβάλλεται ξανά και ξανά στο νου. Πάντα φτάνει ένα κάτι που θα τα (ξανά) φέρνει όλα μπροστά μου…

Ωραία χρόνια. Αλησμόνητες στιγμές. Τα όμορφα –αλίμονο– θα τα θυμάμαι πάντα. Τα αρνητικά τα σβήνει η μνήμη μόνη της. Ευτυχώς (λέω τώρα) που όλα τα δίπλωσα και τα φύλαξα στα γραφτά μου.

Δεν ξεχνώ τα λόγια του Ernesto, υπεύθυνου της Μαρίνας Varadero (να ναι καλά ο άνθρωπος, όπου και να ναι) όταν, ένα βράδυ, συζητώντας στο μόλο, μου είπε: «Cada persona a lo largo de su vida deja un espejo detrás de sí». Που παναπεί κάθε άνθρωπος στο διάβα της ζωής του αφήνει έναν καθρέφτη πίσω του.

Θέλω να πιστεύω πως ο δικός μου καθρέφτης θα υπάρχει ακόμη για κάποιους ανθρώπους.

Βαλένσια, η πόλη μου...

Για όσα γράφω, για το -χωρίς φόβο- τσαλάκωμα

 

Στο βιβλίο μου Κ α τ α θ έ σ ε ι ς, καλώ τους φίλους μου –γιατί για κείνους γράφτηκε– να ανατρέξουν μαζί μου στις λίγες σελίδες του, να ακουμπήσουν στα κομμάτια μου· εκεί όπου θα συναντήσουν τον μικρό μου εαυτό σ’ ένα, δίχως λόγο, εξομολογητικό κρεσέντο. Ελπίζοντας τελικά να νιώσουν –με όποιο εαυτό έχει ο καθένας μέσα του– την ανάγκη και τη διάθεση που έχω να εξωτερικεύω τα όποια καλά, στραβά κι ανάποδά μου. Να τα «κυκλώνω», μη τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν. Λες και θα ’χανε η Βενετιά βελόνι... Τι να κάνω; Να μείνω με το γινάτι;