Η πλούσια χλωρίδα του Χελμού και η Λίμνη Τσιβλού

Πλούσιος σε χλωρίδα, ο ορεινός όγκος του Χελμού, το ύψος του οποίου φθάνει τα 2.355 μέτρα, πρόκειται για την τρίτη σε ύψος οροσειρά της Πελοποννήσου. Το μεγαλύτερο μέρος του βουνού καλύπτουν έλατα, πλατάνια, καστανιές, λεύκες, ιτιές και βελανιδιές. Στις δε βόρειες υπώρειες του βουνού περίπου στα  800 μέτρα βρίσκεται η λίμνη Τσιβλού.

Με την ελπίδα και το πνεύμα της Ανάστασης...

Αυτές οι μέρες της Εβδομάδας των Παθών προσφέρονται για να μοιράσει ο άνθρωπος κομμάτια της ψυχής του. Ας τα εκφράσουμε ταπεινά με τη βοήθεια της φλόγας των μικρών κεριών που τρέμει κι ας γεμίσουμε κι άλλο τις ψυχές μας με αγάπη, ευαισθησία, αλήθεια, σεβασμό κι ελπίδα.

Την ελπίδα της Ανάστασης.

Να περάσουμε όλοι όμορφα, να χαρούμε το κάθε «τώρα» που μας χαρίζετε κι όλα εκείνα που κανείς δε μπορεί να μας «κλέψει»!

Στράτος Δουκάκης

Βιβλία στο δρόμο, «ατάκτως ερριμμένα»…

Είναι λυπηρό έως σοκαριστικό το θέαμα που αντίκρισα σε δρόμο που έτυχε να περάσω. Ένας σωρός από βιβλία, σε καλή κατάσταση όπως διαπίστωσα, πεταμένα στο πεζοδρόμιο δίπλα από κάδο σκουπιδιών. Αυτό μ’ έκανε να σταματήσω στη μέση του δρόμου και να φωτογραφίσω αυτό που έβλεπα. Ήθελα να έχω πειστήριο για να το συνειδητοποιήσω. Θα ήθελα να ξέρω αν υπήρχαν κι άλλα βιβλία μέσα στον κάδο κι απλά αυτά που ήταν απ’ έξω ήταν γιατί δεν χωρούσαν άλλα μέσα.

Πάνε χρόνια είχα δει βιβλία σε μαύρους σάκους σκουπιδιών αλλά έτσι «ατάκτως ερριμμένα» στο δρόμο δεν περίμενα να δω.

Αν σκεφτεί κανείς, πέρα απ’ τη γνώση που προσφέρουν τα βιβλία, την ψυχή του συγγραφέα, τη φαντασία του, τη σκέψη, τον κόπο μέχρι να το εκδώσει, τα χρήματα που δαπάνησε να τα αγοράσει, αυτό και μόνο θα ήταν ντροπή, Ας τα χάριζε, ας τα δώριζε σε σχολεία, βιβλιοθήκες κι ένα σωρό άλλους χώρους που θα μπορούσαν να τα δεχτούν. Αλλά ποτέ έτσι… Όχι!

Πέρασα ξανά, μετά από δυο μέρες. Δεν υπήρχαν πλέον. Σκέφτηκα μήπως και είχαν την τύχη –και μακάρι να ήταν έτσι– αυτών που ένας οδηγός απορριμματοφόρου στην Κολομβία, κάθε που βρισκόταν σε παρόμοιες περιπτώσεις, τα μάζευε κι έφτασε να γεμίσει εκατοντάδες βιβλιοθήκες σε σχολεία, κέντρα μελέτης και κοινότητες της χώρας του.

    

Μικρές χαρές…

Τώρα που άνθισαν οι αμυγδαλιές, κάθε φορά που τις αντικρίζω διάσπαρτες στους δρόμους της πόλης –ψηφίδες ομορφιάς μέσα σ’ έναν γκρίζο κόσμο– με κυριεύει ένα αίσθημα χαράς. Τις παρατηρώ, τις θαυμάζω κι αφήνω τη ματιά μου καρφωμένη πάνω τους. Πόσες στιγμές, πόσες ασήμαντες λεπτομέρειες χάνουμε, αλήθεια, με μια φευγαλέα ματιά… Κάτι τέτοια, απλά τα λογαριάζω και τα προσθέτω στις μικρές χαρές της ζωής μου. Αυτές οι πρόσκαιρες μικρές χαρές –δεν είναι  και πολλές πλέον– είναι το καύσιμο που διαμορφώνει τη διάθεσή μου. Τις χρειάζομαι.

Την ίδια αίσθηση νιώθω, όταν πιάνω να γράφω κι άξαφνα ο ειρμός της σκέψης και της γραφής μου σκοντάφτει σε μια λέξη που χάνεται προς στιγμήν μες στο μυαλό μου, και δεν μ’ αφήνει να συνεχίσω. Μου συμβαίνει συχνά, τι να κάνω… Κι είναι τότε, στην απόγνωσή και την αγωνία μου, που καταφεύγω, «εισβάλω» κυριολεκτικά για να βρω τη λύση στο χάρτινο κόσμο μου.

Σ’ αυτόν τον κόσμο –βρίσκονται και με περιμένουν– οι σημειώσεις μου, εκεί χάνομαι. «Σημειώσεις επί παντός». Εκεί, πάνω σε αδέσποτα χαρτάκια, σε περιθώρια τετραδίων, σε υπογραμμισμένες παραγράφους βιβλίων, σ’ ό,τι τέλος πάντων έβρισκα πρόχειρο μπροστά μου, σημείωνα και κρατούσα τότε και φυσικά συνεχίζω να το κάνω ακόμη. Ξεφυλλίζοντάς τες, βυθίζομαι στο σύμπαν τους, στον ανεκτίμητο θησαυρό μου, στις μικρές χαρές μου...