Να σου πω μια ιστορία

 

Γνωρίζατε ότι στην Ιλιάδα υπάρχει μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές ολόκληρης της λογοτεχνίας; Ναι, και αυτές τις μέρες το χρειαζόμαστε!

Λοιπόν, ο Έκτορας μόλις έχει πεθάνει. 

Τότε ο Πρίαμος μεταμφιέζεται σε ζητιάνο και προχωρά μέσα στη νύχτα για να φτάσει στη σκηνή του Αχιλλέα. 

Και τι συμβαίνει; 

Γονατίζει μπροστά στον δολοφόνο του γιου του! Αυτή είναι μια από τις πιο έντονες στιγμές ολόκληρης της Ιλιάδας: ο Πρίαμος, ένας άντρας που είναι βασιλιάς στη γη του, γονατίζει και φιλά αυτά τα «τρομερά χέρια».

Φιλά το χέρι αυτού που σκότωσε τον γιο του! Και αυτή η χειρονομία είναι πιο ισχυρή από χίλιες λέξεις, σε αυτή τη χειρονομία υπάρχει το παν: ταπεινοφροσύνη, θάρρος, ανιδιοτελής αγάπη. Και εκείνη τη στιγμή ο πόλεμος δεν είναι πλέον ένδοξος, δεν είναι πλέον ηρωικός, υπάρχει μόνο ο πόνος αυτού του πατέρα που ζητά να του επιστραφεί το σώμα του γιου του.

Και μετά ο Πρίαμος κάνει κάτι εξίσου συγκλονιστικό: μιλάει, αποκαλύπτοντας την καρδιά του. «Σπλαχνίσου με», λέει στον Αχιλλέα, «υπέφερα αυτό που κανένας άλλος θνητός δεν έχει υποφέρει: να φέρω στο στόμα μου το χέρι του δολοφόνου του γιου μου».

Και τι συμβαίνει; Ο Αχιλλέας, ο ανίκητος, ο ακλόνητος, απομακρύνει τον Πρίαμο από τα γόνατά του και τον αγκαλιάζει. Και οι δύο κλαίνε μαζί. Έτσι τελειώνει η Ιλιάδα, με αυτή τη σκηνή.

Τι σας λέει ο Όμηρος; Ότι η αληθινή «δύναμη» δεν βρίσκεται στους μυς, στον πλούτο ή στην εξουσία ενός ανθρώπου. Ο Πρίαμος έχει και τα δύο κι όμως γονατίζει, ο Αχιλλέας δεν φοβάται κανέναν κι όμως κλαίει. Η αληθινή δύναμη δεν βρίσκεται σε αυτό για το οποίο μάχεσαι, αλλά για αυτό για το οποίο γονατίζεις.

Βρίσκεται στη λέξη που ενώνει τις καρδιές ή τις απομακρύνει, και βρίσκεται στην ταπεινοφροσύνη, γιατί το να αγαπάς και να είσαι ταπεινός είναι το ίδιο πράγμα. Και πάνω απ' όλα μας θυμίζει ότι στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές ή ηττημένοι, αλλά μόνο ραγισμένες καρδιές. Πρέπει να το θυμόμαστε, έτσι δεν είναι;

Πηγή: Γκουεντολίνα Μιντέι|Via-Να σου πω μια ιστορία | www.fractalart.gr

Είναι κι αυτό μια λύση…

 Κάθε μέρα που περνάει, μαζί και τα χρόνια, διαπιστώνουμε, δυστυχώς, ότι δεν είμαστε πια εκείνοι που ήμασταν, είμαστε οι από δω και μπρος… Το πέρασμα του χρόνου είναι αμείλικτο. Δεν υπάρχει πλέον. Ήταν όμως ωραίο, όσο διήρκεσε. Το αναπολούμε. Το ονειρευόμαστε. Κι εγώ προσωπικά είμαι από υλικό αντοχής στα όνειρα. 

Μεγαλώσαμε, διανύουμε, κατά κάποιο τρόπο, την εποχή που μοιάζει με ηλιοβασίλεμα, ωστόσο, υπάρχουν ηλιοβασιλέματα που όλοι σταματούν να τα παρακολουθήσουν, να τα θαυμάσουν, να τα φωτογραφήσουν… 

Βρισκόμαστε στην εποχή των στιγμών, των εικόνων, της ταχύτητας, ο καινούργιος και περίεργος κόσμος που ζούμε απαιτεί να είμαστε σε ετοιμότητα, να προχωράμε μαζί του. Μας κατακλύζουν τόσα που είναι δύσκολο να τα παρακολουθήσουμε. Αισθανόμαστε σχεδόν ημιμαθείς σε πολλά σύγχρονα που παρουσιάζονται κάθε στιγμή μπροστά μας. Προσπαθούμε να εξοικειωθούμε, δεν λέω, όμως κάπου κομπιάζουμε.

Θέλω να πω ότι αυτός ο περιορισμός, σε μένα έγινε μια δημιουργική ώθηση για αναζήτηση άλλων λύσεων προσιτών στις δυνάμεις μου. Στην ούγια μου έραψα γερά την ενασχόληση με την φωτογραφία και την επεξεργασία της. Με διάθεση, φαντασία, αισθητική και με σκοπό να κάνω τις στιγμές να περνάνε ευχάριστες.