Χρόνια πολλά και καλή Χρονιά σε όλους! 

Με Υγεία, Ευτυχία, Δύναμη, Ζεστασιά και Αγάπη!

Τα όμορφα και τα σημαντικά τα βάζουμε εμείς στη ζωή μας,

αρκεί να είμαστε καλά και να έχουμε ένα «μαζί» να μας στηρίζει!

Να αγαπάμε όσους αξίζουν την αγάπη μας!

Και… μακάρι, κάτω από τη μάσκα να ξαναφανούν χαμόγελα!

Απροσδιόριστο...

                                                                                                                            Λέω εγώ: 

                                                              «Συνήθως, ό,τι εξαφανίζεται δεν χάνεται. 

                                                                  Αναστέλλει απλώς την παρουσία του»…

                                                                                     Κι ας επιμένει το γνωμικό πως 

                                                  «ό,τι ξεθωριάζει θα σβήσει, ό,τι πονάει θα κλείσει 

                                                                           και ό,τι αξίζει θα (πρέπει) να ζήσει».

Αντί Ευχών...

 

Όσο κοντεύουν οι άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, 

όσο οι ανάμικτοι ύμνοι με τα «ωσαννά» των ουρανών 

θα ηχούν –όλο και περισσότερο– στ’ αυτιά μας, η ουσία τού «Χριστός γεννάται» 

θα φουντώνει τα κλαριά στα «δέντρα των ευχών». 

Κι εμείς, θεατές σε χαρές ανέξοδες και προσωπικά βιωμένες, 

προλαβαίνουμε ακόμη να βρούμε αυτό «το αυθεντικό κάτι» που ψάχνουμε. 

Να αναθεωρήσουμε, να αισθανθούμε και να κατανοήσουμε. 

Να δώσουμε αγάπη και στήριξη, να αναζητήσουμε ξεχασμένες άξιες 

και να πιστέψουμε ότι η ανθρωπιά δεν είναι ξεπερασμένη 

μήτε η ανάγκη να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

Το σημαντικό, βέβαια, δεν θα το βρούμε τυλιγμένο σε γυαλιστερό χαρτί δώρου. 

Θα το βρούμε στο μοίρασμα συναισθημάτων και αγάπης. 

Σε μια αγκαλιά. Στο μαζί. Σ’ ένα απλό χαμόγελο. 

Σε μια καλή κουβέντα. Σε μια και μόνο ματιά… Σ’ ένα φιλί!

Ας είναι και ψευδαισθήσεις… χρειάζονται κι αυτές. 

Οι άγιες ημέρες των Χριστουγέννων μας τις προσφέρουν. 

Ας έχουμε υγεία, ψυχική δύναμη και αισιοδοξία για να πορευτούμε σ’ ένα καλύτερο αύριο.

Παράταιροι; Όχι μωρέ!

          Στην καθημερινότητα, στη ζωή γενικά, είναι οι σχέσεις αυτές που μας κρατάνε μέσα σ’ αυτήν. Διαπιστώνω –παρότι μελαγχολικό– ότι έχουμε ξεμείνει από ανταμώματα, από σχέσεις. Από τις όποιες σχέσεις. Φιλικές, κοινωνικές, τυπικές. Εκείνες ήταν το αόρατο νήμα που ένωνε διάθεση, χαρές και απογοητεύσεις. Έτσι, χαμένοι, φοβισμένοι, αδύναμοι, σαστισμένοι αφήνουμε το χρόνο να περνάει. Τις στιγμές να φεύγουν –γιατί φεύγουν-τις αφήνουμε να φύγουν– και τελικά… πάνε, χάνονται. Ποιος να εγγυηθεί ότι θα τις ξαναβρούμε;       

 

Ακολουθούμε κι αναπαράγουμε, ίσως και δίχως να το θέλουμε, μια κοινωνία στην απόλυτη μοναξιά. Στο μυαλό μένει μια μετέωρη στάχτη από στιγμές που κάηκαν στο τίποτα. Ώρες, ημέρες που φαίνεται να κρύφτηκαν απ’ το χρόνο. Έφυγαν, έγιναν σκόνη κι ούτε που το καταλάβαμε θαρρώ.       

Όταν με το καλό τελειώσουν όλα αυτά που βιώνουμε τώρα, με την αγωνία και το φόβο, πιστεύω ότι ίσως κάποτε τις βρούμε ξανά. Αν σταματήσουμε να προσπαθούμε, η όποια σχέση θα χαθεί, θα ξεχασθεί, θα τελειώσει. Τίποτα όμως δεν τελειώνει, αν δεν το ξεχάσεις. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ν’ αφήσουμε την πλήξη να μεταλλαχθεί σε μοναξιά και σε μελαγχολία.

Τελικά εκείνο που μένει από τους ανθρώπους είναι το πώς σε έκαναν να νιώσεις και φυσικά τι έκανες κι εσύ να νιώσουν εκείνοι.