Ένας Blogger μετράει τ’ άστρα…
Είναι εκείνες οι ώρες, αργά τις νύχτες, τις
άδειες κι ανορθόγραφες νύχτες του καλοκαιριού, που παίζεις κορώνα γράμματα τη
διάθεσή σου. Με ορθάνοιχτα τα μάτια και ξεκούμπωτες τις αισθήσεις χαζεύεις ψηλά
τον ουρανό. Ο θόλος του, απαλλαγμένος απ’ τα πολλά φώτα της πόλης, φαντάζει
τεράστιος! Μιλιούνια τ’ αστέρια. Η
ματιά μου, περιπλανιέται αχόρταγα στο
αντιφέγγισμά τους. Νιώθεις την ψυχή σου να πλησιάζει τόσο πολύ στη
γαλήνη, απαλλαγμένη από κακοφωνίες και συννεφιές κι απ’ των ανθρώπων τις
κακίες.
Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις
εγκατάλειψη. Παντού. Σε όλα. Απελπισία. Πολύ φοβάμαι μη και συνηθίσουμε αυτή
την άθλια εικόνα που παρουσιάζουν, εδώ και καιρό, οι δρόμοι, τα πάρκα, οι
πόλεις μας. Οι άνθρωποι. Όλα!
Ακούς ή βλέπεις τις ειδήσεις και
σε πιάνει πανικός. Σφαγές, βομβαρδισμοί, φτώχεια, καταρρίψεις αεροπλάνων, η
δολοφόνος ΔΕΗ, ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων (αντι-χαράτσι με τη βούλα). Προσθέστε κι άλλα. Κι
άλλα. Πόσα άλλα. Όσα έχετε. Δεν
φτάνουν… Όσα και να προσθέσεις. Μόνο, επιτρέψτε μου να προσθέσω ένα ακόμη εγώ. Άσχετο.
Μια παραφωνία: Αυτό που καθημερινά διαδραματίζεται και «λάμπει», με διάχυτη την
υπερβολή, στα Πρωινάδικα. Εκπομπές που συμβάλλουν στην αποβλάκωση. Μια εντελώς
άλλη αίσθηση της πραγματικότητας που σερβίρεται στην «τηλεοπτική πελατεία» τους,
βουλιαγμένη στον καναπέ, «χαρίζοντας», δήθεν, στιγμιαία ανακούφιση και ψεύτικη ευτυχία. Χαρά στο κουράγιο
τους, στην ανεκτικότητα και στην υπομονή όλων όσων ξεδίνουν ανοίγοντας την τηλεόραση
το πρωί. Να δουν τι; Όταν λίγο πιο πέρα από τη γειτονιά μας «τελειώνει ο
κόσμος»…
Μη νομίζετε πως είμαστε μακριά από τα φονικά όπλα
της Γάζας. Μακριά από τις φωνές των
παιδιών που αντηχούν στ’ αυτιά μας, των παιδιών που «τρώνε» οι σφαίρες! Αντικρίζεις,
έντρομος, φωτογραφίες με άψυχα κορμάκια σωριασμένα καταγής. «Χρειάζεσαι μερικά δευτερόλεπτα για να
συνειδητοποιήσεις ότι είναι ένα παιδί. Ήταν ένα παιδί, που δεν θα μεγαλώσει
ποτέ». Έτσι ακριβώς είναι κυρία Χούκλη. Παιχνίδια αίσχους!
Θεώρησα
ασέβεια –ιεροσυλία να το πω πιο σωστά– να μην κάνω pixelate στη φωτογραφία
Παρανοείς
κανονικά και επανέρχεσαι στον τεράστιο, στον απέραντο θόλο που ανοίγεται από πάνω
σου. Κάνεις μια έτσι και «πιάνεις σύνδεση με τ’ αστέρια». Λες να ’ναι
διαφορετικός εκεί πάνω ο κόσμος; Θέλεις, προσπαθείς και τελικά ακουμπάς τις ευαίσθητες χορδές σου πάνω τους κι αυτά, μάρτυρες βουβοί συντροφεύουν τα «δούναι» και τα «λαβείν» των
συλλογισμών σου…
Δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεμπερδέψω
με το συναίσθημα απόψε… Είναι το καύσιμο της λογικής μου, που έλεγε κι ο
αγαπημένος συνθέτης.
Ευτυχώς που, συν τοις άλλοις, φέτος το καλοκαίρι περιμένουμε
να επισκεφτούν την Ελλάδα 20 εκατομμύρια τουρίστες! Για φανταστείτε… Δυο
τουρίστες για κάθε Έλληνα! Λίγο το ’χεις;
