Το διάβασα στα
«Ετεροθαλή» του Οδυσσέα Ελύτη. Το υπογράμμισα κι έκτοτε η συγκεκριμένη φράση πρωταγωνιστεί έντονα στη σκέψη μου και με παρασέρνει σε
αλλόκοτους συνειρμούς. «Λέω: κι αυτό θα ’ρθει. Και τ’
άλλο θα περάσει. Πολύ δε θέλει ο κόσμος. Ένα κάτι…». Συντονίζω με την
ακρίβεια του χιλιοστού και του
δευτερολέπτου τις στροφές του μυαλού. Κάνω απολογισμούς,
μαζεύω άπειρες στιγμές και συναρμολογώ τα «μονόπρακτα της σιωπής» που
ονειρεύονται τα περασμένα. Ανάμεσα
σ’ αυτό το «πολύ δε θέλει ο κόσμος»
και σ’ αυτό «το κάτι» που επιθυμώ, δεν
έχει μείνει τίποτα. Τίποτα που να θυμίζει κάτι!
Κάθε φορά που ξαναγυρνώ
με τη σκέψη μου στις όμορφες στιγμές της ζωής μου, χαμογελώ. Με τις άσχημες κι
αρνητικές μελαγχολώ, ζαρώνω. Πόσες χαρές και πόσες λύπες να χωρέσουν σε μια
σκέψη… Ωστόσο τις αφήνω μήπως και ξεπλύνουν τα όποια απωθημένα, τις όποιες
ενοχές που με στιγμάτισαν.
Δε γίνεται, απ’ όλη μας
τη ζωή, να επιλέγουμε μόνο τις στιγμές που ζωγραφίζουν χαμόγελα. Όλα έχουν το λόγο τους κι ο λόγος έχει λόγο,
να λέγεται… Δε γίνεται να θυμάσαι και να συγκινείσαι μόνο απ’ αυτές.
Ανάμεσα στο χτες και στο αύριο, ανάμεσα στο όμορφο
και το άσχημο δραπετεύω. Παρακάμπτω διαδρομές μήπως και σώσω ό,τι αγάπησα. Μέχρι δανεικά είμαι
διατεθειμένος να ζητήσω από το «τώρα» –κι απ’ το «αύριο» ακόμη– προκειμένου να πληρώσω τα χρέη του «χτες». Όχι δεν είναι εύκολο. Κι ας
επιμένει ένας Κουβανός φίλος λέγοντας ότι: το
χειρότερο πράγμα που έχει το μέλλον, είναι το παρελθόν που μας περιμένει. Κι
αυτό εγώ δεν το ξεδιάλυνα ποτέ…
