Κάπως έτσι, δίχως να το
καταλάβουμε, προχωράν και περνάν οι στιγμές μας, οι ώρες, οι μέρες, η ζωή μας. Αυτές
κυλούν και φτιάχνουν τη δική τους γεωγραφία. Τη δική τους διαδρομή. Ζαλίζεται ο
χρόνος, δεν υπολογίζει ημερολόγια, μήτε στάσεις. Τρέχει. Κι εμείς, ενώ κάτι
περιμένουμε να συμβεί… τελικά το μόνο που συμβαίνει είναι αυτή η αέναη ροή - η συνέχεια
του χρόνου. Κι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός.
Ωστόσο απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
κοιτώ τ’ απέραντο και το μικρό κι όλη την ομορφιά της Άνοιξης. Στέκομαι σ’
αυτό κι απ’ έξω, πάντα συνεπής και εν ευθέτω χρόνω, παραμονεύει ο Μάης. Όλα έτοιμα κι εν πλήρει τάξει,
βεβαιώνουν πως ναι: ξημερώνει Πρωτομαγιά!
Καλό
Μήνα, φίλες και φίλοι! Καλή Πρωτομαγιά!
Φτιάξτε τα στεφάνια του Μαγιού κι ας έχουν ξεχειλώσει οι
ανάγκες μας…