Όταν η νύχτα έχει γλύκα και όμορφη συντροφιά, ξεγελάει το χρόνο, εξάπτει τη
φαντασία και σε κάνει να πετάς με τα φτερά της. Κι όταν μπορείς να
την πας και λίγο παραπέρα –όσο να ’ναι– μια
περιέργεια την έχει. Και δεν είναι μόνο λόγια, είναι και μουσικές, ματιές κι
αγγίγματα. Είναι –επιτρέψτε μου τον ρομαντισμό– κι
εκείνο το αργοπορημένο φεγγάρι που «ξεμυτίζει» ανάμεσα από τις σκιές της
λεύκας. Δεν υπήρχε περίπτωση να
περάσει απαρατήρητο.
Μια νύχτα φτιαγμένη
από στιγμές έρχεται και γίνεται αγκαλιά. Γεννά ανάγκες. Κι εγώ, συνεπής και πάντα
διαθέσιμος, με τα γνωστά υλικά και τη
συνταγή ανά χείρας (τα
κουσούρια, δεν κόβονται εύκολα…) κουβαλώ μαζί μου τα μουσικά μου λάφυρα:
«κοινόχρηστα» τραγούδια σε κασέτες γραμμένα. Ναι, κασέτες…
Νύχτα είναι είπαμε, βοηθάει και
το κρασί στο τραπέζι, που με κάθε γουλιά απογειώνει τις συλλαβές, ξεμουδιάζει
τις λέξεις και, πάνω στα μάγια του λόγου και στο ακούμπημα
της σκέψης, αφήνει χώρο να ανοιχτείς και σ’ άλλα. Όπως και… στην κάθε παύση έρχονται, τρομαγμένα και βουβά, τα απειθάρχητα αποσιωπητικά να συμπληρώσουν –και να υπογραμμίσουν–
τις φράσεις, να τις κάνουν
σχεδόν ψίθυρο. Κι εκεί στο πουθενά μένουμε αιχμάλωτοι μιας
ανεξήγητης σιωπής. Να ακουστούν και τα τραγούδια, βρε αδερφέ.
Κι ύστερα πάλι λόγια, λόγια… Ταξιδιάρα η συντροφιά στο λόγο, «τρίβεται» με απόλαυση
στις λέξεις. Ξεκίναγε ο ένας, απόσωνε ο άλλος, είναι ένας τρόπος
κι αυτός να κάνουμε τις στιγμές να διαρκούν. Αλλιώς χάνεσαι… Ανάμεσα, λοιπόν, σε
λέξεις και γουλιές, τσουγκρίσματα, μοιράσματα και ματιές, θέριευε κι η
κουβέντα… Κι όταν παραδίνεσαι
στης νύχτας την περιπέτεια, όλα τα μισά γίνονται ολόκληρα!
Και καταλήγω
–για να επιμείνω και σε κάτι σαν επίλογο–
μ’ ένα εύλογο, κατά την εκτίμησή μου, συμπέρασμα: Η ομορφιά θα έπρεπε ν’ ανήκει σ’
αυτούς που τη δημιουργούν και σ’ εκείνους που την εκτιμούν.
