Τα τότε, τα τώρα και… τα ανέκαθεν

Αρκεί μόνο μια στιγμή, μια λεπτομέρεια κι ο μηχανισμός παίρνει μπρος, για ν’ αρχίσει η απλή διαδικασία ανάσυρσης αναμνήσεων που νόμιζα ότι είχα ξεχάσει. 

Μπορεί να είναι και θέμα ηλικίας βέβαια (καθόλου δεν το αποκλείω) αλλά νιώθω να χαράζει μέσα μου, για άλλη μια φορά, το παρελθόν. Δύσκολο να το σκεπάσεις, φυσικά, πόσω μάλλον να το σβήσεις. Μ’ άλλα λόγια, δείχνει ότι με τα χρόνια δεν σβήνεται εύκολα. Άλλα είναι που σβήνουν και καταντούν ναυάγια… 

Βρίσκομαι –ενώπιος ενωπίω– αντιμέτωπος με όλο και περισσότερα «ναυάγια», φιλίας και σχέσεων. Σκληρή κουβέντα ξεστομίζω. Το ξέρω. Φιλία-σχέση, δυο έννοιες που σκιαγραφούν ένα ιδιαίτερο είδος, πιθανόν υπό εξαφάνιση στους καιρούς μας. Κι όσο μετράω τα ναυάγια όλο και πιο πολλά τα βρίσκω. Εδώ σαφώς δε χωράνε λογικές και υπολογισμοί. Κι όμως, το κάνω. Μεταμφιέζω τη σιωπή σε έγνοια, σε σκέψεις, λέξεις και απορίες. Απορίες που αναδίνουν περισυλλογή, αμήχανους αποχαιρετισμούς, μελαγχολία και… ένοχα αντίο.

Κατά καιρούς σκαρφιζόμαστε εμπόδια κι όλο ψάχνουμε να βρούμε κάτι δικαιολογητικά «δεν». «Δεν» που, ενδεχομένως, δεν μπορείς παρά να τα σεβαστείς. Οι οριακές καταστάσεις, έχουν οριακές καταλήξεις. Κάποιες φορές η καρδιά μάς μπερδεύει… Μήπως δεν αξίζει πια τόσο χασομέρι; Μήπως, λέω μήπως, όλους, μα όλους, μας έφθειρε η ανέξοδη αγάπη;

Κάθε που έρχεται αυτή η στιγμή, με το μυαλό γεμάτο από ακρωτηριασμένες και λειψές μνήμες, θλίβομαι. Θλίβομαι αλήθεια. Καμώνομαι τον αδιάφορο ενώ ο χρόνος θα συνεχίζει το έργο του, θα γυρίζει στα «κάποτε»… Σαν σελίδες κομμένες στοιβάζονται, χάνονται, επανέρχονται, διασταυρώνονται –και πια δεν ξεχωρίζουν– τα περασμένα, τα τότε, τα τώρα και… τα ανέκαθεν.

Ναι, καμώνομαι τον αδιάφορο. Μου συμβαίνει όλο και συχνότερα. Όσο μεγαλώνω, σκέφτομαι πως δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο μας, μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού. Τίποτα δεν τελειώνει αν εμείς δεν βάλουμε τελεία και παύλα, στη λέξη Τέλος.

Τελικά, ας πάει στο καλό κι αυτή η αδιαφορία.

Πινελιές…

Έτσι, ως συνήθως, περνάν οι μέρες και οι νύχτες μας. Δίχως πολλά ενδιαφέροντα οι μέρες, χωρίς τον ύπνο το σωστό οι νύχτες. Το εικοσιτετράωρο γίνεται μια μεγάλη, απέραντη ημέρα! Μονάχα η εναλλαγή φως - σκοτάδι τη χωρίζει από την άλλη. Τίποτα πιο πολύ, τίποτα πιο λίγο.

 Για να κάνουμε τις στιγμές να διαρκέσουν περισσότερο, χρειάζεται να ξεφύγουμε από τον καθημερινό συνηθισμένο αυτοματισμό. Ν’ ανοίγουμε παράθυρα και γρίλιες στην ψυχή μας. Ν’ αφήνουμε να ξεχειλίζει της καρδιάς το πολύ! Χρειαζόμαστε απαραιτήτως μικρές αυθεντικές πινελιές στην καθημερινή μας ζωή και σαν εραστές της ομορφιάς να ζωγραφίσουμε το πλαίσιό της με τα χρώματα του γούστου και της επιλογής μας, για να μπορούμε να κοιτάμε μπροστά.

Ο χρόνος συναθροίζεται σε μια μοναδική (μια και μόνη) ημέρα. Και… προχωράει. Όσο κι αν οι άνεμοι φυσάνε και μας τραβάν αλλού κι αλλού, εκείνος θα συνεχίζει την ατέρμονη πορεία του δίνοντας νόημα σε ό,τι μοιάζει φευγαλέο ή ανυπόστατο. 

Μιας και ο χρόνος δεν σταματά, ας αφήσουμε τη σκέψη να ονειρεύεται. Ας αφήσουμε τα πράγματα στη σκιά τους να μετρούν το χρόνο.

Πόσες αναγνώσεις, αλήθεια, μπορεί να έχει μια εικόνα της καθημερινότητάς μας;