Κάθε φορά που επιχειρώ να είμαι κάπως φυσιολογικός
ή να το πω πιο σωστά, κανονικός, πλήττω… Οπότε επιλέγω να είμαι εγώ, κι αυτό,
για να λέμε και την αλήθεια, είναι πιο διασκεδαστικό!
Προς το παρόν συνεχίζω να «διαβιώ εν Λέσβω». Εν σιωπή
μεν, πλην ευτυχής και ευδαίμων… Δεν
είναι επιλεκτική αυτή η σιωπή, ίσως να ’ναι αναγκαία.
Δεν επιζήτησα,
μήτε χρειάστηκε, όλο αυτό τον καιρό, να «δικτυωθώ». Πώς άντεξα τόση απεξάρτηση,
ένας Θεός το ξέρει. Εντούτοις προσπαθώ θεληματικά να μην αφήνω σημάδια κι αν
είναι δυνατόν να μην εκπέμπω τον παραμικρό ήχο. Το δηλώνω, «έργω και
λόγω». Ειλικρινά.
Περπατώ, πολύ πρωί, σε απόμερες και βραχώδεις ακρογιαλιές.
Με τη ματιά μου καθάρια πλαταίνω τον ορίζοντα για να κοντέψω την απόσταση από
το ατέλειωτο γαλάζιο που με χωρίζει. Κοιτάζω να αδειάσω πριν ξαναφορτιστώ μόλις
στρίψω για την επόμενη.
Παίρνω αφορμές και ρίχνω στα κύματα αόριστες ερωτήσεις για το αίνιγμα της ζωής –κι ό,τι
περιλαμβάνει– που γυροφέρνουν στο μυαλό μου. Δίχως βέβαια να περιμένω απαντήσεις. (Τη
ζωή, τελικά, δεν την εξηγείς, τη ζεις!). Να μπορούσαν τα κύματα… Τι να πουν κι
αυτά; Να ’ξεραν;…
Κατά τα άλλα, όπως είπα, σιωπή. Ναι. Σιωπή
επιβεβλημένη. Είναι συντροφιά, φράγμα και φρούριο για τα μυστικά μου... Αφουγκράζομαι μήπως κι ακούσω τον ήχο της
συνείδησής μου. Είναι γιατί τις στιγμές που ψάχνεις την
ψυχή σου, επιβάλλεται η σιωπή.
Κλέβω εικόνες. Εικόνες που τελικά ενέταξα, όχι μόνο στον σκληρό
δίσκο του υπολογιστή, αλλά και της μνήμης μου.
Χάρηκα, χτες βράδυ, σ’ έναν αστροκέντητο ουρανό,
μια πανσέληνο από σκέτο ασήμι. Χαζεύω το φωτεινό μονοπάτι που αντανακλά και σχηματίζεται
στην επιφάνεια της θάλασσας, μέχρι που στα τελειώματά της να γίνει ολοπόρφυρο.
Να, όπου να ’ναι φεύγει κι ο Αύγουστος…
Ας έχουμε, που το εύχομαι και το ελπίζω, έναν όμορφο Σεπτέμβρη! Θα μείνει ακόμη καλοκαίρι.
Ας είναι βότσαλα οι σκέψεις μας και πέλαγα
οι σιωπές μας…
Να είστε καλά!
