Βάσανο είναι…

 

Όλες οι εξομολογητικές αναδρομές πίσω στα χρόνια, που συνηθίζω να κάνω σε πρόσωπα που γνώρισα και σε τόπους που έζησα, γίνονται –ιδίως τώρα, στην ηλικία των απολογισμών– αποκούμπι και στήριγμα στην πορεία της ζωής μου. Στην ιστορία μου.

Αναρωτιέμαι: αλήθεια, πόσο συχνά έχει τη δυνατότητα κάποιος να διηγείται την ιστορία της ζωής του; Όσο ασήμαντη κι αν ήταν αυτή… Αν ήταν έτσι, ή αν έγιναν έτσι, όσα, με το πέρασμα του χρόνου, απέμειναν να γυροφέρνουν στο μυαλό.

Με βασανίζουν κάποιες θολωμένες λεπτομέρειες που, σιγά σιγά σβήνουν και χάνονται. Με βασανίζει εκείνο το σημείο όπου έρχονται οι ατέλειες της μνήμης και συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκμηρίωσης των λόγων μου. Με βασανίζει: μήπως και χρειαστούν οι αποδείξεις της αλήθειας και της ορθότητας των ισχυρισμών μου. Κι αυτό που πιότερο με βασανίζει και με φοβίζει –όσο η ζωή τραβάει σε μάκρος– είναι που, με τόσες απώλειες γύρω μας, βλέπω ένας ένας, να λιγοστεύουν κι εκείνοι που θα μπορούσαν, για όταν χρειαστεί, να επιβεβαιώσουν ή ακόμη και να αμφισβητήσουν κομμάτια της ιστορίας μου.

Vangelis: «Όταν άρχισα να συνθέτω ήμουν σχεδόν τεσσάρων ετών»

Vangelis: «Όταν άρχισα να συνθέτω ήμουν σχεδόν τεσσάρων ετών», θυμόταν ο ίδιος σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, το 1992, στο τεχνικό έντυπο «Keyboard». Αυτό το επιβεβαιώνει το 1950 και ο πεζογράφος μας Στράτης Μυριβήλης όταν έγραψε σε ένα ταξιδιωτικό του αφήγημα, στην έκδοση «Απ’ την Ελλάδα»: 

«Ανάμεσα στις ευχάριστες εκπλήξεις που με περίμεναν στον Βόλο, ήταν και ένα παιδάκι έξι ή εξήμισυ χρονώ, που ανακάλυψα προικισμένο με το θείο δώρο του ταλέντου. Ο μικρός αυτός με τις ποδίτσες της πρώτης δημοτικού και με τα γκρίζα γελαστά ματάκια του, είναι από τώρα ένας αυτοδίδαχτος μικροσκοπικός συνθέτης».

«Μου έπαιξε στο πιάνο δυο συνθέσεις του που με κατέπληξαν. Τη μια την έλεγε “Οι καμπάνες” και την άλλη “Ο χορός”.

»Πρέπει να δει κανείς τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια του να αγωνίζονται να πιάσουν τις θαυμάσιες συγχορδίες που κανείς δεν του δίδαξε, πρέπει ν’ ακούσει τους χρωματισμούς και τα χαριτωμένα ευρήματά του, για να καταλάβει το νόημα του Ευαγγελιστού που είπε: “Πνεύμα ο Θεός και όπου θέλει πνει”. Για να δούμε, τι επιφυλάσσει η μοίρα σε τούτο το Βολιωτάκι».

Ο μικρός Βάγγος του Στράτη Μυριβήλη δεν ήταν άλλος από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το «παιδί-θαύμα» του Βόλου, που στα τέσσερά του άρχισε να παίζει πιάνο και να συνθέτει. Και στα έξι (κοντά στη συνάντηση με τον Μυριβήλη) έδωσε την πρώτη συναυλία με έργα του, ενώπιον 2.000 ακροατών!

Πηγή: Protagon.gr

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, από τον μικρό ταλαντούχο Βάγγο του Βόλου ως τον διεθνή Vangelis, που έφτασε πιο πέρα από το σύμπαν.

Ταξιδεύω...

Κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι που, είτε συναισθηματικά είτε νοσταλγικά με αγγίζει, φέρνω στο μυαλό τους δημιουργούς του (στιχουργούς, συνθέτες, ερμηνευτές). Ταξιδεύω συντροφιά με τον κάθε τους στίχο, την κάθε νότα τους, με την κάθε φωνή σε στιγμές εντελώς δικές μου. Ναι, θυμάμαι όλους εκείνους που τόσες φορές τα τραγούδια τους μου έκαναν παρέα, και το καθένα ήταν συνδεδεμένο με μια ανύποπτη στιγμή, μια ιστορία προσωπική.

Και τώρα, όσο περνούν τα χρόνια, εκείνα τα τραγούδια τα αγαπάω όλο και περισσότερο. Έχω ταυτιστεί τόσο που, μεταξύ των και εμένα, έχει αναπτυχθεί μια περίεργη σχέση. Ανήκουν πλέον στον πολύ ιδιωτικό και προσωπικό μου χώρο. Όσα εκφράζουν, μέσα από μια αισθητική φόρμα, σίγουρα δίνουν έκφραση και σε κάποιο δικό μου συναίσθημα. Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ!