Καλή Χρονιά και… Καλή Δεκαετία!

Σε λίγες ώρες αποχαιρετάμε το 2019, το τελευταίο έτος της δεκαετίας, αφήνοντας πίσω μας το ξεφτισμένο χτες με την ελπίδα το 2020, που, όπου να ‘ναι ανατέλλει, να είναι η αφετηρία για ένα ελπιδοφόρο αύριο.

«Σαν χθες θυμάμαι που γιορτάζαμε το Millennium, την πιο ιστορική ημερομηνία, νομίζαμε, της ζωής μας, και τώρα μπαίνουμε στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα».

Οι δεκαετίες είναι σαν… μικροί αιώνες. 

«Ξεκινάει η χρονιά των Δύο. Ίσως είναι σημάδι ότι θα έχει λιγότερη μοναξιά και περισσότερη κατανόηση...». Τώρα, όσο ποτέ, όλοι το έχουμε  ανάγκη.

Σας εύχομαι Καλή Χρονιά και… Καλή Δεκαετία!

Με υγεία, γαλήνη, αγάπη κι όλα τα καλά του κόσμου! Αισιοδοξία για όλα εκείνα που δίνουν νόημα και ομορφαίνουν τη ζωή μας έστω και μέσα από τα μικρά που άλλοτε μας φάνταζαν αδιάφορα! Αυτό νομίζω είναι το σημαντικό νόημα των εορτών.

Αυτό το σημαντικό, βέβαια, δεν θα το βρούμε τυλιγμένο σε γυαλιστερό χαρτί δώρου. Θα το βρούμε στο μοίρασμα συναισθημάτων και αγάπης. Σε μια αγκαλιά, στο μαζί, σ’ ένα απλό χαμόγελο, σε μια καλή κουβέντα, σε μια και μόνο ματιά και γιατί όχι σ’ ένα… φιλί! Ας είναι και ψευδαισθήσεις… χρειάζονται κι αυτές.

Και την Πρωτοχρονιά σπάστε, καλού-κακού, το ρόδι της καλοτυχίας!

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!

Όσο κοντεύουν οι άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, όσο οι ανάμικτοι ύμνοι με τα «ωσαννά» των ουρανών –όλο και περισσότερο– θα ηχούν στ’ αυτιά μας, η ουσία τού «Χριστός γεννάται» θα φουντώνει τα κλαριά στα «δέντρα των ευχών».

Κι εμείς, θεατές σε χαρές ανέξοδες και προσωπικά βιωμένες, προλαβαίνουμε ακόμη να βρούμε αυτό «το αυθεντικό κάτι» που ψάχνουμε. Να αναθεωρήσουμε, να αισθανθούμε και να κατανοήσουμε. Να δώσουμε αγάπη και στήριξη, να αναζητήσουμε ξεχασμένες άξιες και να πιστέψουμε ότι η ανθρωπιά δεν είναι ξεπερασμένη μήτε η ανάγκη να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!

Υγεία, Αγάπη, Ευτυχία κι ό,τι άλλο επιθυμείτε!

Ανεπίδοτες ευχαριστίες για ένα «Γιούσουρι»…

«Γιούσουρι», ένα μίνι-βιβλίο κομψοτέχνημα του Στρατή Μπαλάσκα, το οποίο, είχε την καλοσύνη να μου στείλει το 2002, όταν εγώ ακόμη ζούσα στη Βαλένσια της Βενεζουέλας.

Σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, το ξανάπιασα στα χέρια μου να το κανακέψω. Στέκομαι ιδιαίτερα (λόγω καταγωγής) στις σελίδες 16, 17 και 18 στον τίτλο:

Ο Νίκος Καββαδίας κι ο «Κούκος»…

Όπου αναφέρεται στον «Κούκο, τον ξεχασμένο ψαρά που… κάθε βράδυ, στο λιμάνι της Μήθυμνας, μοιραζόταν ένα μπουκάλι μπύρα με το σκύλο του. Το μόνο του φίλο»…

* To γιούσουρι, είναι ένα είδος μαύρου κοραλλιού, από το οποίο κατασκευάζονται χάντρες, φυλακτά και άλλα διάφορα.

 

Αντιφάσεις και διλήμματα...

            Στη ζωή μας, συχνά, αντιμετωπίζουμε αντιφάσεις και διλήμματα τα οποία προκύπτουν όταν επιβάλλεται να κάνουμε (όσο μας επιτρέπουν) μια επιλογή, που μπορεί (ενδεχομένως) να είναι σύμφωνη με κάποιες αξίες ή επιθυμίες μας, αλλά ταυτόχρονα (θέλω να πιστεύω) συγκρούεται ή είναι αντίθετη με κάποιες άλλες. Κι αυτό που μας τυραννά  είναι απλά αυτό το «ή» (η διάζευξη, δηλαδή).

Η αρχή ή το τέλος, το ένα ή το άλλο, ναι ή όχι, άσπρο ή μαύρο, εκείνος ή εγώ, τώρα ή ποτέ, με αποτέλεσμα το ένα να αναιρεί το άλλο. Αδύνατο, λοιπόν, να συνυπάρξουν και τα δυο. Αντίθετες έννοιες, κάποιες φορές δύσκολης επιλογής. Έρχονται εντελώς τυχαία –ασορτί με το τίποτα– και ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Κι εκεί, κάπου ανάμεσα στο πουθενά και στο καθόλου, το σύμπαν συνωμοτεί για να ταιριάξει τα αταίριαστα.

Προκειμένου να ισορροπήσουμε ανάμεσα στις αντιφάσεις και τα διλήμματα –προφανώς– ψάχνουμε και βρίσκουμε εναλλακτικές λύσεις και αποφάσεις. 

Συνήθως έτσι γίνεται…

Δεν τους μετρώ, γιατί απλά είναι ευλογία να τους έχεις...

            Σφίγγω συχνά τη μνήμη και φέρνω πίσω κάποιους ανθρώπους τους οποίους –δίχως καμιά αμφιβολία– θεωρώ ξεχωριστούς! Έρχονται από σύμπτωση στη ζωή μας κι είναι απ’ αυτές τις συμπτώσεις που δεν τις ψάχνουμε· συνήθως έρχονται και μας βρίσκουν. Έρχονται σιωπηλά, με βήματα απαλά, στα ακροδάχτυλα σχεδόν, σα να μη θέλουν να τρομάξουν την ψυχή μας, να ξυπνήσουν φόβους και υποψίες. Μας απευθύνουν το λόγο με τρυφερότητα και ευγένεια κι αγγίζουν την καρδιά μας με αγάπη. Κι αυτή η αγάπη μετουσιώνεται σε στοργή, αφοσίωση και νοιάξιμο! Δέχονται τα λάθη και τις ατέλειές μας, βάζουν τις δικές τους καθοριστικές πινελιές κι ανεπαίσθητα δενόμαστε μαζί τους χωρίς να το πάρουμε είδηση. Πώς γίνεται αυτό; Να όμως που γίνεται…

Αν ξέρανε, αλήθεια, πόσο πολύ μπόλιασαν –με τη στάση τους– τη σκέψη μου και την ψυχή μου. Αν ξέρανε πόσο «ξεκλείδωσαν» με τον τρόπο τους την καρδιά μου και… την έκαναν δική τους. Σχεδόν συγγενέψαμε!

Σφίγγω συχνά τη μνήμη και φέρνω πίσω κάποιους ανθρώπους. Που φροντίζουν με τον καλό το λόγο να σου βγάζουν το συναίσθημα και του μυαλού τα θολωμένα. Καρδιές που με τον καιρό, μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα. Ωσεί παρόντες στη ζωή μας. Τους αποκαλούμε φίλους και… είναι τόσο σπάνιο στις μέρες μας.

Δημιουργικότητα που, αν μη τι άλλο, διασκεδάζει…

Θέλησα, ύστερα από σκέψη, να δημοσιεύσω 5 «φωτοτεχνάσματα» με τα οποία, κατά καιρούς καταγίνομαι και… μ’ αρέσει. Θα το χαρακτήριζα κι ως χόμπι.

Λοιπόν, το να επεμβαίνεις, να μεταβάλλεις, να περικόπτεις, να επεξεργάζεσαι ή (το χειρότερο) να τροποποιείς ή να αλλοιώνεις μια εικόνα, να δίνεις άλλη διάσταση στο θέμα δίχως να την «πληγώνεις»· να παίρνεις στοιχεία της και να τα «μπολιάζεις» με άλλα (με όποιο τεχνικό μέσο κι αν το κάνεις) θα έλεγα ότι είναι κάτι ανθρώπινο. Είναι μια επέμβαση που απαιτεί, τουλάχιστον, φαντασία, επινόηση, γόνιμη σκέψη, εξάσκηση, ενασχόληση  και… οπωσδήποτε χρόνο.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ελεύθερο να «φορέσεις» σε μια φωτογραφία όποια εφέ, φόντα, πλάνα, αντιθέσεις, αποχρώσεις, φωτεινότητα και όσα άλλα χρειαστούν προκειμένου να αξιοποιήσεις στο έπακρο τη φαντασία, δίχως, βεβαίως, να την εκμεταλλεύεσαι για άλλο σκοπό. Μπορεί να ξεφεύγεις κάπως (αυτό το κάπως της συγκατάβασης…) από τα όρια των δημιουργών της επιβάλλοντας τους δικούς σου κανόνες αισθητικής, να την προσεγγίζεις και να την βλέπεις με άλλα μάτια, μέσα στην απλότητά της. Καθόλου άτσαλα! Απόλυτα έντεχνα! Να διασκεδάζεις με το αποτέλεσμα και να το «ξεγελάς» με την αφέλεια του ερασιτέχνη! Τόσο απλά! Αυτός, άλλωστε, είναι και ο τελικός στόχος: να έχεις δημιουργικότητα για να παραχθεί ένα άλλο, ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

* Οι φωτογραφίες που επέλεξα για τις συνθέσεις έχουν «αλιευθεί» από το διαδίκτυο, τον παγκόσμιο κυβερνοχώρο και φυσικά ανήκουν στον δημιουργό τους. Είναι λογικό. Παρόλα αυτά, αν υπάρξει οποιαδήποτε αντίδραση, είμαι διατεθειμένος να επανορθώσω και να τις αποσύρω.

Είναι κι αυτό μια λύση…

Αυτές τις μέρες είπα να «ξεσκονίσω» κάποια απ’ αυτά που, κατά καιρούς, έρχονται εντελώς τυχαία –ασορτί με το τίποτα– και ξεδιπλώνονται μπροστά μου. Εν γνώσει μου, τότε, τους είχα παραχωρήσει το δικαίωμα διόδου στο αδιέξοδο του μυαλού μου. Ασφαλές καταφύγιο. Ήταν κάθε λογής πολυποίκιλα ερεθίσματα, όπως ένας τυχαίος στίχος, μια τυχαία σκέψη, ένα τυχαίο τραγούδι που έτυχε να παίζει τυχαία… Μια… ανέλπιστη ευχή,  κάτι τέτοια τέλος πάντων. Κι αφού δεν είχα πρόχειρο χαρτί, μήτε μολύβι να τα σημειώσω, συνήθιζα να τα «παρκάρω» στα μικρά και ακατάστατα του μυαλού. Προσωρινά! Πόσο προσωρινά; Άγνωστο. Μέχρι να τα χρειαστώ.

Καημό μεγάλο το ‘χω, όσες φορές, χρειάστηκα μια από αυτές τις αταξινόμητες λεπτομέρειες παρκαρισμένες, στριμωγμένες και μπερδεμένες, τόσο περίτεχνα με άλλα συσσωρευμένα, για κάποιο λόγο, δεν τις βρίσκω. Η αγωνία του «μου έρχεται, μου έρχεται…» να γίνεται επιτέλους «ήρθε», που δεν γίνεται, μου σπάει τα νεύρα. Η σκέψη, πάντα με τα γνωστά πεισματάρικα καμώματά της. Το διαπιστώνω, κάθε φορά που θα χρειαστεί  να επαναφέρω ένα οποιοδήποτε από τα «θησαυρισμένα», στην επιφάνεια, έστω λειψό, ή πριονισμένο. Δεν το καταφέρνω.

Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση. Οπότε σαν ένα τίποτα στο τίποτα φευγάτο, μη έχοντας τι άλλο να κάνω, προσπαθώ να ηρεμήσω και να συγκεντρωθώ. Σε τι μπορώ να ελπίζω; Απλά, μεταθέτω τα νεύρα και την αγωνία μου στα αζήτητα και ψάχνω εκεί που υπάρχει –πάντα στα δύσκολα– η λύση! Στη μαγεία του χαμόγελου Στο διπλωμένο κόκκινο χαρτάκι!

Όσο «μαζεύει» ο καιρός…

Είπα σήμερα να γράψω. Ναι, να γράψω, αλλά τι να πω και τι να γράψω; Νιώθω σαν αποκλεισμένο νησί μιας άγονης γραμμής. Αμήχανος, αναποφάσιστος κι ανυποψίαστα άδειος... Λες και πάσχω από… «εκφραστική ανεπάρκεια». Πέρασε τόσος καιρός… Ξέμαθα! Να μιλήσω τώρα για μέρη, για στιγμές, για ανθρώπους ή για εικόνες*; Αυτά κι αν είναι διλήμματα.

Ο νους, όπως πάντα, κάνει τα κουμάντα του, τρέχει –και θα τρέχει για καιρό– ανάμεσα στο τώρα που βρήκε εδώ και το πριν του καλοκαιριού. Υφαίνει όλα εκείνα τα καθημερινά μικρά συμβάντα, πράματα ασήμαντα ή και σημαντικά. Κι εκείνα τα ελάχιστα που αξίζουν τον κόπο, ξέρει να τα κλείνει σε κορνίζες για να τα ξαναβρίσκει όταν τα χρειαστεί. Σε κάτι τέτοιες ώρες, όταν με βασανίζει (ο νους) με κάτι τέτοια, θυμάμαι εκείνο που είχε πει ο ποιητής (στο περίπου το γράφω τώρα): «Καλά τα φέραμε ως εδώ. Μικροζημιές, μικροκέρδη, ισοφαρίσματα. Τώρα τι λες»;

Από δω κι εμπρός, στα ανορθόγραφα φθινοπωρινά απογεύματα, που έρχονται βιαστικά και φεύγουν δίνοντας τη θέση τους στις προσδοκίες της νύχτας,  κάτι τέτοια θα λέω. Ευτυχώς που ακόμη και ο βασιλικός στη γλάστρα κι εκείνο το ανθισμένο μυροβόλο γιασεμί στον κήπο καλά κρατούν. Όσο και το καλοκαίρι. Κι όσο «μαζεύει» ο καιρός, τόσο τα δυνατά μποφόρ θα κουβαλάν, απ’ το νησί, το άρωμά του και την ηχώ από τους παφλασμούς των κυμάτων!

Πάντα θα βρίσκω ένα κατιτίς να σώζει τη μέρα μου…

* Οι εικόνες μου βρήκαν θέση στο Instagram

Nύχτα φτιαγμένη από στιγμές και… τραγούδια σε κασέτες γραμμένα

Όταν η νύχτα έχει γλύκα και όμορφη συντροφιά, ξεγελάει το χρόνο, εξάπτει τη φαντασία και σε κάνει να πετάς με τα φτερά της. Κι όταν μπορείς να την πας και λίγο παραπέρα –όσο να ’ναι– μια περιέργεια την έχει. Και δεν είναι μόνο λόγια, είναι και μουσικές, ματιές κι αγγίγματα. Είναι –επιτρέψτε μου τον ρομαντισμό– κι εκείνο το αργοπορημένο φεγγάρι που «ξεμυτίζει» ανάμεσα από τις σκιές της λεύκας. Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει απαρατήρητο. 

Μια νύχτα φτιαγμένη από στιγμές έρχεται και γίνεται αγκαλιά. Γεννά ανάγκες. Κι εγώ, συνεπής και πάντα διαθέσιμος, με τα γνωστά υλικά και τη συνταγή ανά χείρας (τα κουσούρια, δεν κόβονται εύκολα…) κουβαλώ μαζί μου τα μουσικά μου λάφυρα: «κοινόχρηστα» τραγούδια σε κασέτες γραμμένα. Ναι, κασέτες…

Νύχτα είναι είπαμε, βοηθάει και το κρασί στο τραπέζι, που με κάθε γουλιά απογειώνει τις συλλαβές, ξεμουδιάζει τις λέξεις και, πάνω στα μάγια του λόγου και στο ακούμπημα της σκέψης, αφήνει χώρο να ανοιχτείς και σ’ άλλα. Όπως και… στην κάθε παύση έρχονται, τρομαγμένα και βουβά, τα απειθάρχητα αποσιωπητικά να συμπληρώσουν –και να  υπογραμμίσουν– τις φράσεις, να τις κάνουν σχεδόν ψίθυρο. Κι εκεί στο πουθενά μένουμε αιχμάλωτοι μιας ανεξήγητης σιωπής. Να ακουστούν και τα τραγούδια, βρε αδερφέ.

Κι ύστερα πάλι λόγια, λόγια… Ταξιδιάρα η συντροφιά στο λόγο, «τρίβεται» με απόλαυση στις λέξεις. Ξεκίναγε ο ένας, απόσωνε ο άλλος, είναι ένας τρόπος κι αυτός να κάνουμε τις στιγμές να διαρκούν. Αλλιώς χάνεσαι… Ανάμεσα, λοιπόν, σε λέξεις και γουλιές, τσουγκρίσματα, μοιράσματα και ματιές, θέριευε κι η κουβέντα… Κι όταν παραδίνεσαι στης νύχτας την περιπέτεια, όλα τα μισά γίνονται ολόκληρα!

Και καταλήγω –για να επιμείνω και σε κάτι σαν επίλογο– μ’ ένα εύλογο, κατά την εκτίμησή μου, συμπέρασμα: Η ομορφιά θα έπρεπε ν’ ανήκει σ’ αυτούς που τη δημιουργούν και σ’ εκείνους που την εκτιμούν.

Στα μανταλάκια…

Τίτλοι που αγάπησα, ωστόσο, θα μπορούσα ακόμη και με την ίδια ευκολία… να τους διαγράψω. Όμως, είναι οι τίτλοι κάποιων κειμένων απ’ το βιβλίο μου, στους οποίους συχνά επιστρέφω, ανιχνεύοντας επίμονα μαζί τους τις αμήχανες στιγμές που ήταν αφορμή, αιτία και λόγος, προκειμένου τότε να γραφτούν. Με το που μπαίνει το καλοκαίρι η σχέση μας ζωντανεύει... Αλλά, για να λέμε και την αλήθεια, εκτός αυτού, «συνωμότησε» και μια φίλη αγαπημένη, κι έτσι για να διευκολύνω τις απαντήσεις που της όφειλα, πιάστηκα να το ξεφυλλίζω και πάλι. 

Ζω με όσα έγραψα. Όλα κομμάτια, μεταξύ βιωματικής πορείας και ιδιωτικής έκφρασης. Κυριολεκτικά: κατάθεση ψυχής. Τώρα, μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια –έστω υποψία– προβολής, «κρεμάω στα μανταλάκια» τους τίτλους για το μόνο –και μοναδικό– λόγο να μεταφέρω απλά όσα μου ξαναθύμισαν με το ξεφύλλισμά τους... 

Απόσταξη μνήμης είναι, νοσταλγίας και αναπόλησης, τόσο έντονης –καύσιμο διαρκείας ανέκαθεν στα ράφια μου– που ακόμη νιώθω τη μοσχοβολιά τους. Τρυφερές εικόνες κι απόμακροι ψίθυροι μιας χαμένης αίσθησης από το παρελθόν που, όχι μόνο κρατούν τη γλύκα και το χρώμα τους θησαυρό στην ψυχή μας αλλά, ώρες-ώρες, είναι απαραίτητα για να καθοδηγούν τη συνέχειά μας. 

Αλλιώς χανόμαστε…

* Και στο Instagran:          www.instagram.com/stratos_doukakis_8/

Ατενίζοντας τον ορίζοντα…

Δεν είναι τα γεγονότα, είναι οι ερμηνείες, οι περιγραφές, οι αναλύσεις και φυσικά η αλήθεια –αυτό που αποκαλούμε, τέλος πάντων αλήθεια– μια ερμηνεία που υπερισχύει έναντι κάποιας άλλης.

Διχασμένος, ανάμεσα στην έμμονη αναζήτηση της λυτρωτικής ψευδαίσθησης και στη χυδαιότητα της πραγματικότητας, παρακολουθώ από μακριά τα γεγονότα. Έτσι ελίσσεται καθημερινά η διάθεση ανάμεσα στην αμφιβολία και τη βεβαιότητα, δίχως να ξέρεις τι να πιστέψεις. Έτσι ελίσσεται και η ζωή. Η αβεβαιότητα του παρακάτω της ζωής.

Σ’ έναν κόσμο, σ’ ένα λαό όπου το λίγο δεν ήταν αρκετό, γιατί, τελικά, αυτό το λίγο περίμεναν ν’ ανάψει τη φλόγα, δεν… Και πάλι «δεν»!

Είναι μια αποτυχία (και πάλι), είναι μια απογοήτευση (και πάλι), είναι μια ήττα (και πάλι)… Πόση ελπίδα πια… Πόση ελπίδα για κάτι που πίστεψες, που τόσο ήθελες και επιθυμούσες, τελικά (και πάλι) να μη γίνεται. Σάμπως μπορούμε να βρούμε άκρη;

«Ένα χρέος αναγνωρίζω σε κάθε άνθρωπο: να έχει μια ιστορία να αφηγηθεί στη ζωή του». Το διάβασα κάπου και το σημείωσα, νομίζω το έγραψε ο Γιώργος Χειμωνάς. Το κράτησα γιατί θα το χρειαζόμουν όταν θα γινόταν. Και ήθελα να ήταν αυτή η δανεική φράση το «χρέος» και η ιστορία που θα ’θελα κάποτε να αφηγηθώ.

Ατενίζοντας τον ορίζοντα, ας πάμε παρακάτω και παραπέρα με την καρδιά και το μυαλό όλο ελπίδα! Και πού ξέρεις, κάτι μπορεί να γίνει. Θα δείξει. Δεν ξέρω πού θα είμαι και τι θα κάνω. Σημασία έχει να έχουμε την υγεία μας, δεν είναι δεδομένο φυσικά, αλλά το ευχόμαστε.

Μεταξύ διάρκειας και ανυπαρξίας...

Υστερόγραφο μιας σχέσης…

Αλλού βιώνω τώρα, άλλα μέσα μ’ έχουν, κατά κάποιο τρόπο, αποσπάσει απ’ εδώ, άλλα με απασχολούν, «δένουν» τις στιγμές μου και «καθοδηγούν» τη συνέχειά μου. Στο Instagram συγκεκριμένα, εκεί θα με βρείτε. Εκεί εκθέτω τις εικόνες μου και αναπαράγω τις σκέψεις και το λόγο… Εκεί, «μές στην πολλή συνάφεια του κόσμου» συμβαίνω. Εκεί το βλέμμα μου, εκεί τα σημάδια, εκεί τα πατήματα και τα αποτυπώματά μου. Αφιερωμένα στη διάθεσή μου.

Stratos Doukakis_8

Εικόνα μέσα στην απόλυτη σιωπή, όπου όλα, ένα γύρω, κρατούν την ανάσα τους για να μην ταράξουν τη γαλήνη της ακύμαντης θάλασσας. Μέρα θολή, μέρα χωρίς ήλιο… Θέλεις να προλάβεις τη στιγμή κι αποφασίζεις να σιωπήσεις. «Sine Sole Sileo» έλεγαν οι Λατίνοι που σημαίνει: Χωρίς ήλιο σωπαίνω…

Εν τούτοις, ένα ζευγάρι εκεί, σπάει το θολό της ημέρας, το σχεδόν λευκό της αγνότητας ομορφαίνοντας το βελούδινο σκηνικό. Και τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο περισσεύει στη φύση το ωραίο! Το οποίο ωραίο, ασφαλώς, δεν επιδέχεται τη δική μου αμφισβήτηση.

Στον ουρανό ακροβατεί μια χούφτα άσπιλη συννεφιά. Η μέρα ξύπνησε με υγρασία, η ομίχλη ανελέητη απλώνεται ολούθε. Η πρωινή διαύγεια εξαντλείται. Απαλά τα χρώματα, διάφανα τα νερά, ελάχιστη η φύση. Η ομορφιά στην απλότητά της… Το κυρίαρχο άδειο και το «ένοχο» τίποτα συνωμοτούν και εξαγνίζουν τον ορίζοντα αποκαλύπτοντας ένα καθάριο, λαμπερό –αυθεντικής ομορφιάς κι αισθητικής– απόλυτο λευκό που… χορτασμό δεν έχει…

Η φύση –ο μεγάλος σκηνοθέτης– διάλεξε τούτο το θολό τοπίο μέσα στην πάχνη. Έχει αυτόν τον ανταποδοτικό τρόπο να χαρίζει απλόχερα κάτι, όταν σου στερεί κάτι άλλο.

Η επιφάνεια της θάλασσας στην απόχρωση του ακαθόριστου. Δεν ξέρεις που μπορεί να σκοντάψεις: στον ουρανό ή στη θάλασσα… Ένας κωπηλάτης, μοναδική φιγούρα σε πρώτο πλάνο, τραβάει κουπί σ’ αδιάβαστο καιρό με αξεδιάλυτο προορισμό… Ίσως, είχε λόγο και ανάγκη για ένα περίπατο στο άδειο…

«Τα ελάχιστα που δεν είναι ελάχιστα»

Χρονογράφημα του Πέτρου Μανταίου

Είπα ν’ αφήσω τους πολιτικούς να «κουτελώνονται» –μια χαρά άλλωστε τα καταφέρνουν και χωρίς εμένα– και να πιαστώ με τα μικρά, τα καθημερινά, και να λέμε πότε πότε: ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά, για να λέμε πως η ζωή δεν είναι μόνο «κουτελώματα», έχει και τις χαρές της.

Μου τηλεφώνησε φίλη με την πανσέληνο: «Βγες στο μπαλκόνι να δεις μια υπέροχη φεγγαράδα!» Η ίδια βέβαια την έβλεπε να καθρεφτίζεται στη θάλασσα, ήταν και μπουνάτσα! Αλλά καλή ήταν και μέσα από τη χαράδρα των πολυκατοικιών στο Παγκράτι. Ολα είναι και θέμα διάθεσης· αναλόγως, αν προσέρχεσαι κεφάτος είτε μουρτζούφλης.

Την επομένη το πρωί, στον δρόμο προς τον Υμηττό, καλημεριστήκαμε με γνωστή κυρία. Καλημεριζόμαστε συχνά. Μέση ηλικία, ευγενική, καλοβαλμένη. Κάποιες γυναίκες δεν τις αγγίζουν οι επίπεδοι χαρακτηρισμοί: «όμορφη», «άσχημη». Αυτά είναι σχετικά: είναι η ματιά και η στιγμή η δική σου, η στιγμή, η διάθεση, ιδίως η αύρα, του άλλου προσώπου. Ουδείς άνθρωπος άλλωστε, άνδρας είτε γυναίκα, είναι απολύτως ωραίος ή άσχημος. Επιπλέον, η εν λόγω κυρία μού είναι ιδιαιτέρως συμπαθής, επειδή έχει δύο σκυλιά, που το ένα έχει τρία πόδια.

Μου είπε λοιπόν μετά την καλημέρα: «Μπράβο σας που ΚΑΙ κοιλιά δεν έχετε ΚΑΙ περπατάτε ακόμα!». Εκείνο το «ακόμα» κάπως με… έγδαρε (εννοούσε προφανώς την ηλικία μου, που δεν απασχολεί στο κάτω της γραφής ούτε εμένα τον ίδιο· αντωνυμία… αυτοπαθής, τις κάναμε προχθές με τον μικρό εγγονό μου). Ούτως ή άλλως, πάντως, ανεξαρτήτως διατυπώσεως, δεν είναι άσχημα να ξεκινάς τη μέρα σου με κομπλιμέντο κυρίας! Ο φίλος Στράτος Δουκάκης μού έγραφε προχθές σε e-mail: «Το να χαίρεσαι με τα ελάχιστα (που δεν είναι ελάχιστα) είναι η δύναμη της απλότητας»…

Για την αντιγραφή: Στράτος Δουκάκης

Επειδή, για κάποιο λόγο…

Γήινα χρώματα, όπως και η ζωή. Συνωμότησαν, συνταίριαξαν και έκρυψαν μυστικά. Κι όταν δεν μπορείς να δείξεις τα «χρώματα» του απόρρητου, «παίζεις» με τα «τραυματισμένα» χρώματα της εικόνας σου και... τ’ αφήνεις απλά να σε παρασύρουν. Αλλιώς χάνεσαι… Εδώ τα λόγια, φοβισμένα σωπαίνουν. Εδώ μετράει πολύ το σιγανό, το μακρινό και το ελάχιστο. Η παράκαμψη που σώζει.

Επειδή δε βρίσκω λόγια να κρυφτώ απ’ τον κρυμμένο εαυτό μου. Επειδή δεν ξέρω αν μπορώ να τον σώσω με μπερδεμένα χρώματα κι αφηρημένες έννοιες. Επειδή τα πάντα αλλάζουν, επειδή ο εγωισμός, επειδή το μέτρο, επειδή τα «εγώ», τα «εσύ», τα «εμείς», επειδή τα πάρε-δώσε. Επειδή ο χώρος και ο χρόνος, επειδή οι φίλοι, επειδή η απομόνωση, τα σύνορα, το ψέμα, οι επαφές, οι φιλοφρονήσεις, το περιτύλιγμα, η άγνοια, το ανομολόγητο. Επειδή η θολή, ξεθωριασμένη μνήμη αργοσβήνει τα λειψά και τα παζαρεμένα της ζωής.  

Όταν σώνονται οι κουβέντες και δένονται στον αβίαστο ρυθμό μιας ανάσας, τότε –δίχως απολογίες ή υποσχέσεις– μιλούν τα μάτια στ' άλλα μάτια... Τα χρώματα είναι η τροφή των ματιών κι αν το ύφος μαρτυρά το σκίρτημα μιας ενδόμυχης ματιάς, της δικής σου ιδιαίτερης ματιάς άκρως ευαίσθητης που χορτασμό δεν έχει, τότε ούτε μια λέξη δε θα πω. Ας πάμε παρακάτω και παραπέρα.

Θα ήθελα, ωστόσο, για όλα αυτά και άλλα τόσα, να ψιθυρίσω μόνο μια φευγαλέα –ασυμβίβαστη και πολύ μόνη τελευταίως– ευχή: «Ας χρησιμέψουν σε κάτι οι αμαρτίες μας...». Όλοι το έχουμε ανάγκη.