.
Είναι κάποια πράγματα που τα ομολογείς δύσκολα, σε ώρες που δεν βαστάς, που βιάζεσαι ν’ ανοίξεις την καρδιά σου μη τυχόν και σε προλάβει η λογική και σου τ’ αλλάξει. Έχει ανάγκες μέσα του ο άνθρωπος κι αυτές οι ανάγκες σχεδόν πάντα ακολουθούν τον δρόμο της καρδιάς. Γι’ αυτό είναι ώρες που χρειάζεται να βουτήξεις μέσα τους για να βρεις το δικό σου κωδικό, τις δικές σου εικόνες μέσα σε τούτη την τρέλα. Έτσι βιώνεις με τον προσωπικό σου τρόπο ακούγοντας τις δικές σου εσωτερικές φωνές και σκέψεις. Σκέψεις που διαρκώς σου ξεφεύγουν προσπαθώντας να τις πιάσεις και να τις κάνεις λέξεις. Να εκφράσεις και να μοιραστείς τον εσωτερικό σου κόσμο, είναι κομμάτι δύσκολο. Πως θα αναγκάσεις τον άλλον να κάνει τον κόπο να μπει στην ψυχή σου και να μεταφράσει με τη δική του ψυχή και το δικό του μυαλό τις αντιδράσεις σου;
Πολλές φορές παρατηρούμε στη ζωή ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Ποτέ δεν ρωτάμε: «τι εννοούσες». Βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα. Κι αυτά ανάλογα με τη διάθεση που έχουμε. Πόσες φορές το θετικό δεν εκλαμβάνεται σαν αρνητικό. Και το αντίθετο. Δεν έχουμε ούτε τον χρόνο, ούτε τη διάθεση για ανοιχτό και ειλικρινή διάλογο. Πως, λοιπόν, να χτιστούν υγιείς σχέσεις;
Συμβαίνει και το άλλο παράδοξο να μην λέμε αυτά που αισθανόμαστε για να μην δυσαρεστήσουμε τον άλλον, απλά και μόνο γιατί θέλουμε να είμαστε αρεστοί. Έτσι καταντήσαμε να λειτουργούμε, χάθηκε ο αυθορμητισμός μας. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Τι να πω; Σε ποιον; Ποιος θα με καταλάβει; Αλλά ούτε υποχρεωμένος είναι ο άλλος να καταλάβει εσένα. Και γι’ αυτό είσαι αναγκασμένος, μερικές φορές να κατεβάζεις ρολά. Τι άλλο να κάνεις; Έλα ντε...
Μηθυμναίος