Βαθιά, μες στο χρυσάφι του
καλοκαιριού ενός μικρού Ιούλη, ήρθε κάτι απρόσμενο που πήγε να χαλάσει όνειρα…
Ευτυχώς όχι.
Και είναι τότε που έρχονται κάτι
αγκαλιές –αν και ποτέ δεν έλειψαν– να σου παίρνουν τους φόβους σου και να γεμίζουν
με θάρρος την ψυχή σου.
Ένα θέλω να πω και ένα ξέρω: τα πολύτιμα και οι πολύτιμοι της ζωής μας παραμένουν στη ζωή μας για πάντα. Είναι οι άνθρωποί μας και οι στιγμές μας μαζί τους. Είναι οι δικοί μου «μεταξωτοί» άνθρωποι. Τα νιώθεις βαθιά μέσα σου όλα αυτά και τότε λες –θα μπορούσες να το φωνάξεις και δυνατά– «έτσι μάλιστα, μπορώ να συνεχίσω»!
Απεριόριστη η ευγνωμοσύνη, ο σεβασμός, η εκτίμηση και όλη μου η αγάπη !
Στράτος Δουκάκης
