Υστερόγραφο μιας σχέσης…
Αλλού βιώνω
τώρα, άλλα μέσα μ’ έχουν, κατά κάποιο τρόπο, αποσπάσει απ’ εδώ, άλλα με απασχολούν, «δένουν» τις στιγμές μου και «καθοδηγούν» τη συνέχειά μου.
Στο Instagram συγκεκριμένα, εκεί θα με βρείτε. Εκεί εκθέτω τις εικόνες μου και
αναπαράγω τις σκέψεις και το λόγο… Εκεί, «μές στην πολλή συνάφεια του κόσμου» συμβαίνω. Εκεί το βλέμμα μου,
εκεί τα σημάδια, εκεί τα πατήματα και τα αποτυπώματά μου. Αφιερωμένα στη διάθεσή
μου.
Εικόνα μέσα στην απόλυτη σιωπή, όπου όλα, ένα γύρω, κρατούν την ανάσα τους
για να μην ταράξουν τη γαλήνη της ακύμαντης θάλασσας. Μέρα θολή, μέρα χωρίς ήλιο…
Θέλεις να προλάβεις τη στιγμή κι αποφασίζεις να σιωπήσεις. «Sine Sole Sileo» έλεγαν οι Λατίνοι που σημαίνει: Χωρίς ήλιο
σωπαίνω…
Εν τούτοις, ένα ζευγάρι εκεί, σπάει το θολό της
ημέρας, το σχεδόν λευκό της αγνότητας ομορφαίνοντας το βελούδινο σκηνικό. Και
τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο περισσεύει στη φύση το ωραίο! Το οποίο ωραίο, ασφαλώς,
δεν επιδέχεται τη δική μου αμφισβήτηση.
Στον ουρανό ακροβατεί μια χούφτα άσπιλη συννεφιά. Η μέρα ξύπνησε με υγρασία, η ομίχλη ανελέητη απλώνεται ολούθε. Η πρωινή διαύγεια
εξαντλείται. Απαλά τα χρώματα, διάφανα τα νερά, ελάχιστη η φύση. Η ομορφιά στην απλότητά της… Το κυρίαρχο άδειο και το «ένοχο» τίποτα συνωμοτούν και
εξαγνίζουν τον ορίζοντα αποκαλύπτοντας ένα καθάριο, λαμπερό –αυθεντικής ομορφιάς
κι αισθητικής– απόλυτο λευκό που…
χορτασμό δεν έχει…
Η φύση –ο μεγάλος σκηνοθέτης– διάλεξε τούτο το θολό τοπίο
μέσα στην πάχνη. Έχει αυτόν τον ανταποδοτικό τρόπο να χαρίζει απλόχερα
κάτι, όταν σου στερεί κάτι άλλο.
Η επιφάνεια της θάλασσας στην απόχρωση του ακαθόριστου. Δεν ξέρεις που
μπορεί να σκοντάψεις: στον ουρανό ή στη θάλασσα… Ένας κωπηλάτης, μοναδική
φιγούρα σε πρώτο πλάνο, τραβάει κουπί σ’ αδιάβαστο καιρό με αξεδιάλυτο
προορισμό… Ίσως, είχε λόγο και ανάγκη για ένα περίπατο στο άδειο…
