Αγαπητέ Αϊ-Βασίλη…

Χίλιες δυο ευχές για υγεία, ευτυχία, χαρά, ειρήνη, δημιουργία κι άλλα τόσα, ανταλλάξαμε όλες τούτες, τις προ των Χριστουγέννων, μέρες, όμως τούτη η παρακάτω, μας χρειάζεται περισσότερο, απλά για να μπορούμε να απολαμβάνουμε όλες τις προηγούμενες!!!

«Αγαπητέ Αϊ-Βασίλη…

για τον καινούργιο χρόνο

θέλω να μου φέρεις μια “καινούργια Ελλάδα”…

γιατί αυτή που είχα

την κάψανε οι αντιεξουσιαστές

και την πουλήσανε οι εξουσιαστές»

.

* Από το Ημερολόγιο 2010 του ανεπανάληπτου ΚΥΡ

Μηθυμναίος

Καλά Χριστούγεννα

Τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα επιστρέψω στον Παπαδιαμάντη. Ούτε στα καλικατζαράκια και τον Σκρουτζ. Μηδέ στο κοριτσάκι με τα σπίρτα, τις νεράιδες και τα ξωτικά, ούτε στο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ή τον Ευγένιο Τριβιζά. Θα ταξιδέψω και θα χαθώ στο ολόδικό μου παραμύθι, δίχως το παραμικρό άγχος και τρεχαλητό, τις λίγες «ανάγκες» και τα «πρέπει» των υποχρεώσεων.

Αν καταφέρω, φυσικά, να ξεχάσω τα απορημένα και λυπημένα μάτια κάτι μικρών παιδιών που πεινάνε… που όλο και πιο συχνά μας τα φέρνουν εμπρός μας οι ειδήσεις...

Ίσως να βάλω μόνο ένα κλαράκι γκι...

λίγες πολύχρωμες μπάλες...

κι αγγελάκια αθώα και σκανταλιάρικα

να χορεύουν, να χαμογελάνε και… να ψάλλουν:

ένας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο,
μόνος στον κόσμο.
ένας μικρός χριστός που ζωγραφίζει θαμπά
στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,
καράβια για τα όνειρα,
ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους.
παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας
στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα *

Και για όλους εσάς που πάντα έχετε την καλοσύνη να περνάτε από ’δω και να ρίχνετε τη ματιά σας, θέλω να ευχηθώ, μέρες που έρχονται, το φως των Χριστουγέννων να σκορπά μέσα σας και να ζεσταίνει τις καρδιές σας με το μόνο φως, εκείνο της αγάπης!!!

* Στίχοι του Τόλη Νικηφόρου, «λάμπουν σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα»

Μηθυμναίος

Ας τραγουδάμε λοιπόν για τα όνειρα...

.

Ταξίδι στη βροχή - Τάκης Σωτηρχέλλης

.

Όνειρο κι αυτό / σ' αγγίζω και σε χάνω

μάτια μου γλυκά μου / αχ πόσο σ' αγαπώ

.

Ένα σου φιλί / θέλω να χορτάσω

αχ να το κρατήσω / για πάντα φυλακτό

.

Βγαίνω στη βροχή / μόνη αυτή σου μοιάζει

μάνα που αγκαλιάζει / ό,τι όμορφο ξεχνώ

.

Έφερα κρασί / αντάμα να το πιούμε

που φεύγεις να τα πούμε / για ύστερη φορά

.

Και σου τραγουδώ / δεν μπορώ να κλάψω

μέσα απ' το τραγούδι / βρίσκω ό,τι αγαπώ

.

Ο Τάκης Σωτηρχέλλης κατάγεται από το Ακράσι της Λέσβου, χρόνια τώρα, διάβαζα άρθρα του (στην ίδια εφημερίδα που κι εγώ γράφω) μα δεν τον γνώριζα. Τύχαινε να ’ναι και ξάδερφος αγαπημένου μου φίλου… Να όμως που απρόσμενα τον γνώρισα χτες κι όχι μόνο εκείνον, μα ανακάλυψα και τα ταλέντα του… που δεν είναι λίγα. Κάντε κλικ στο βίντεο και απολαύστε στίχο, μουσική και τραγούδι του Τάκη!!!

* «Ταξίδι στη βροχή» είναι γεννήματα μιας παρέας. Μιας παρέας που είναι θάλασσα ταξιδεύτρα, με γλάρους και καράβια και φουρτούνες. Σαν τη ζωή μας. Κι όποτε ξανοιχθούμε στα πέλαγα βιαζόμαστε να πιάσουμε και πάλι τα γνώριμα κι αγαπημένα νερά της Μεσογείου, να δούμε το φως του Αιγαίου. Να ξεκινάμε από τη Λέσβο και να αρμενίζουμε για την Αθήνα, την Πελοπόννησο και την Κρήτη και μετά παρέα με τα δελφίνια να φτάνουμε στην Κύπρο. Και το ταξίδι δεν έχει τέλος, όπως ούτε τα τραγούδια μας. Τραγούδια που γράφτηκαν γιατί αντιπροσωπεύουν στιγμές της ζωής μας, της φιλίας μας και των ερώτων μας. Τραγούδια που μιλούν για τα όνειρα. Τα όνειρά μας, που μεγαλώνουν πια μαζί με τα παιδιά μας και κάνουν τις μέρες μας πιο γλυκές και τις νύχτες μας πιο φωτεινές. Ο Τάκης Σωτηρχέλλης ο Μυτιληνιός χρόνια τώρα σκαρώνει στην κιθάρα με τους στίχους του τραγούδια για να ξεδιψάμε από την αλμύρα των ταξιδιών και να πλενόμαστε από της ρουτίνας τη σκόνη".

Mηθυμναίος

στιγμές περισυλλογής και λυρικής ρέμβης...

Σε αγαπημένο ποιητή...

.

Είναι κάτι στίχοι, θαρρείς κι είναι για σένα γραμμένοι.

Λες και κλείνουν μέσα τους όλες τις δικές σου λαχτάρες,

όλες τις έμμονες, βασανιστικές και ξάγρυπνες σκέψεις

κι όλα τα σκιρτήματα της καρδιάς σου.

Συνδέονται δε, τόσο συναισθηματικά μαζί σου που,

σχεδόν αυθόρμητα, τους κάνεις… και δικούς σου.

Τους αποσπάς, κατά κάποιο τρόπο,

απ’ το δημιουργό τους

και τους κάνεις κτήμα σου.

Κι όχι μόνο,

αλλά θα ’θελες -αν γινόταν- να κατοχυρώσεις

και… τα πνευματικά του δικαιώματα!

Αν είναι δυνατόν…

Και, για να ’σαι πιο σίγουρος, τα κλείνεις

-τα φυλακίζεις κυριολεκτικά…- σ’ ένα κελί…

Μες στην καρδιά σου!

.

* * * *

.

Κάπου είχα διαβάσει –που, τι σημασία έχει…-

πως συχνά οι ποιητές,

αφού γράψουν τους στίχους,

τους σφραγίζουν σε μπουκάλια

και τ’ αφήνουν να τα πάρει το πέλαγο.

Και λένε πως, έστω κι ένας μόνο αναγνώστης να βρεθεί

να τους διαβάσει,

δηλαδή στα χέρια ενός και μόνο ναυαγού

να έφτανε το μπουκάλι…

θ’ άξιζε τον κόπο ο ποιητής να ’γραφε μόνο γι’ αυτόν.

Για φανταστείτε…

Πόσες φορές θα θέλαμε, στη ζωή μας να παίξουμε

το ρόλο του ναυαγού και πόσο ευτυχισμένους

θα μας έκανε η κρυφή μας ελπίδα να ξεβράσει

το κύμα μπροστά μας ένα τέτοιο μπουκάλι…

Συνηθίζουμε να τους κρατάμε,

σα θησαυρό τέτοιους στίχους,

κάτω απ’ το προσκεφάλι μας,

έτσι για να νιώθουμε την ανάσα τους.

Ν’ αναβλύζουν αλλόκοτα, δίχως σειρά και να μας συνεπαίρνουν.

Να τους δίνουμε το δικό μας νόημα,

αυτό που εμείς θέλουμε, με το δικό μας τρόπο.

Να νομίζουμε πως ερμηνεύουν

όλα όσα εμείς θα θέλαμε,

σε στιγμές περισυλλογής και λυρικής ρέμβης,

να ερμηνεύσουν…

Και το κατορθώνουν!

Και τι κάνουμε τότε;

Τους κάνουμε ακόμη πιο δικούς μας.

Τους κλείνουμε μέσα βαθιά… στον εαυτό μας.

Ίσως, το μόνο χώρο που μπορεί κανείς

ν’ αφουγκράζεται τη σιωπή της ψυχής του.

Ο εαυτός μας!!!

.

Κι είναι κάτι στιγμές, καλέ μου ποιητή,

κάτι στιγμές «περισυλλογής και λυρικής ρέμβης»,

όπως λέγαμε πιο πάνω,

όταν κοιτάζω τους δείχτες του ρολογιού να βαραίνουν,

τον αγέρα να σκορπά όσα κίτρινα φύλλα απομείναν

ακόμη πάνω στα ημίγυμνα δέντρα,

τον ουρανό να παίρνει εκείνες

τις γκρίζες αποχρώσεις της καταχνιάς,

το ραδιόφωνο να παίζει λυπητερά κομμάτια

κι ο αλήτης ο λογισμός μου

να τρέχει πίσω στο χρόνο,

να λεηλατεί το παρελθόν

και να κάνει το παρόν να ονειρεύεται,

να ξεσηκώνει μια παράξενη αντάρα στην ψυχή μου

κι εκείνη, αλίμονο… να χάνει τη σιωπή της.

.

Κι αυτά τα λόγια που ακούω μέσα μου σαν ψίθυρο τώρα,

να ξέρεις, δικά σου λόγια είναι…

Μηθυμναίος