Χρονογράφημα του
Πέτρου Μανταίου
Είπα ν’ αφήσω τους
πολιτικούς να «κουτελώνονται» –μια χαρά άλλωστε τα καταφέρνουν και χωρίς εμένα–
και να πιαστώ με τα μικρά, τα καθημερινά, και να λέμε πότε πότε: ευτυχώς που
υπάρχουν και αυτά, για να λέμε πως η ζωή δεν είναι μόνο «κουτελώματα», έχει και
τις χαρές της.
Μου τηλεφώνησε φίλη
με την πανσέληνο: «Βγες στο μπαλκόνι να δεις μια υπέροχη φεγγαράδα!» Η ίδια
βέβαια την έβλεπε να καθρεφτίζεται στη θάλασσα, ήταν και μπουνάτσα! Αλλά καλή
ήταν και μέσα από τη χαράδρα των πολυκατοικιών στο Παγκράτι. Ολα είναι και θέμα
διάθεσης· αναλόγως, αν προσέρχεσαι κεφάτος είτε μουρτζούφλης.
Την επομένη το πρωί,
στον δρόμο προς τον Υμηττό, καλημεριστήκαμε με γνωστή κυρία. Καλημεριζόμαστε
συχνά. Μέση ηλικία, ευγενική, καλοβαλμένη. Κάποιες γυναίκες δεν τις αγγίζουν οι
επίπεδοι χαρακτηρισμοί: «όμορφη», «άσχημη». Αυτά είναι σχετικά: είναι η ματιά
και η στιγμή η δική σου, η στιγμή, η διάθεση, ιδίως η αύρα, του άλλου προσώπου.
Ουδείς άνθρωπος άλλωστε, άνδρας είτε γυναίκα, είναι απολύτως ωραίος ή άσχημος.
Επιπλέον, η εν λόγω κυρία μού είναι ιδιαιτέρως συμπαθής, επειδή έχει δύο σκυλιά,
που το ένα έχει τρία πόδια.
Μου είπε λοιπόν μετά την
καλημέρα: «Μπράβο σας που ΚΑΙ κοιλιά δεν έχετε ΚΑΙ περπατάτε ακόμα!». Εκείνο το
«ακόμα» κάπως με… έγδαρε (εννοούσε προφανώς την ηλικία μου, που δεν απασχολεί
στο κάτω της γραφής ούτε εμένα τον ίδιο· αντωνυμία… αυτοπαθής, τις κάναμε
προχθές με τον μικρό εγγονό μου). Ούτως ή άλλως, πάντως, ανεξαρτήτως
διατυπώσεως, δεν είναι άσχημα να ξεκινάς τη μέρα σου με κομπλιμέντο κυρίας! Ο
φίλος Στράτος Δουκάκης μού έγραφε προχθές σε e-mail: «Το να χαίρεσαι με τα ελάχιστα (που δεν είναι
ελάχιστα) είναι η δύναμη της απλότητας»…
Για την αντιγραφή:
Στράτος Δουκάκης
