Η ζωή κυλάει κανονικά, με τα πάνω και τα κάτω της φυσικά,
κι εμείς από το περιθώριο –αυτόπτες μάρτυρες και θεατές– αμήχανα ατενίζουμε αφ’
υψηλού… Παρακολουθούμε λειψά κι αταξινόμητα επεισόδια μια μόνιμης –καθολικής θα
έλεγα– φθοράς και μιζέριας. Σάμπως μπορούμε να βρούμε άκρη;
Επιχειρώ ένα συνταίριασμα όλων των παραπάνω, να το θέσω
στο ισοζύγιο των συναισθημάτων: της αρχής και του τέλους των πραγμάτων. Βλέπω
πώς γίνεται, σε μια στιγμή, το άπλετο και άχραντο καλοκαιρινό φως να
μετατρέπεται σ’ ένα τεφρό γκρίζο που μεταφράζεται σε μια σχεδόν ανεπαίσθητη
μελαγχολία, οργή και θλίψη…
Έτσι ξαφνικά και στα καλά καθούμενα, γέμισε η ζωή μας όχι
«θολωμένες», μα μαυρισμένες στιγμές που μας οδήγησαν, αλίμονο, στο πουθενά. Από
πού ν’ αρχίσω; Παράταιρη μοιάζει (και είναι). Εκείνη, ωστόσο, ξέρει τι θα κάνει,
έχει τις απαντήσεις της: θα μας τραβήξει ξανά στο μετά…
Παρ’ όλα αυτά συνεχίζω να πιστεύω ότι η ζωή είναι σαν ένα
φλυτζάνι καφέ. Όλα εξαρτώνται από το πώς τον ετοιμάζεις, αλλά πάνω απ’ όλα πως
τον πίνεις…
