Πήρα τη σκυτάλη από την Κατερίνα για τούτο το «ποιητικό παιχνίδι» και θέλησα να βάλω τους πρώτους αγαπημένους μου στίχους, που, παιδί τότε, πήρα μαζί μου συντροφιά εκεί στα μακρινά μέρη που πήγα...
Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ *
1.
Το βράδυ θα γυρίσει το προσκέφαλο
στις άλλες έγνοιες.
Τώρα μπορείς να εμπιστευθείς στο φως
την προσευχή σου...
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο, θα μπει το νέο φεγγάρι.
Το φως, βαθαίνει τις ρωγμές
στα κράσπεδα της μνήμης...
2.
Απλώνω τα χέρια μου προς τη θάλασσα,
για να σ’ αγγίξω-
Έτσι σφιχτά όπως στ’ όνειρο,
τόσο ζεστά
όπως τότε που κοίταζες τη ζωή-
με της ήβης την αγωνία στα μάτια...
3.
Με τα ίδια χρώματα πάλι
προσπαθώ να σε ζωγραφίσω.
Για να κοιτάζεις ακόμα πιο μακριά
απ’ αυτό το ηλιοβασίλεμα που τελειώνει-
απ’ αυτό το ανέβασμα που σε κάνει,
παντοτεινά, να χαμογελάς...
4.
Πίσω από μια σκιά ένα φως
και μες το φως, μεσουρανεί το βλέμμα σου!
Πίσω από μια πτυχή νερού, καθάριο σαν πηγή, το γέλιο σου-
Γύρω, μπροστά, παντού, γυμνή, ολόρθη η παρουσία σου!
Σε ποια στήλη φωτός, να γράψω τ’ όνομά σου;
5.
Τα χείλη σου, υγραίνουν τη θάλασσα,
τα μάτια σου, ζεσταίνουν τον ήλιο!
κι από το φως,
στη φαντασία πλασμένο είναι το σώμα σου.
Τα δυο σου χέρια, στους αστερισμούς,
για πάντοτε υψωμένα...
κι αν είναι από τη γήινη σιωπή σου να ντυθείς,
το λέω, πως αρμονία θα σ’ ονομάζουν...
6.
Ψηλά
κι απ’ του μεσονυχτιού, τα δώδεκα καμπαναριά,
κι από των ποιητών, την κατακόρυφη στιγμή-
ακόμα πιο ψηλά!
μες τα κλειστά βιβλία σ’ αναζητώ,
και σε δυο κρίνων τη σιωπή,
στων στίχων, την αστροφεγγιά...
.
* Από την Ποιητική Συλλογή του Μήτσου Τσιάμη:
«Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ», 1954)
Θα ήθελα τώρα με τη σειρά μου, τη σκυτάλη να την παραδώσω στους:
Γητεύτρια, Abttha, Φαίδωνα, Genna, Juanita και Ιάκωβο.
.
Mithymnaios
Απ’ το ταξίδι της φυγής το τελευταίο σινιάλο…
Πίσω απ’ τους κλάδους σου κρατάς τη σιωπή του…
Μέριασε δέντρο να αισθανθώ…
Κάτω η θάλασσα έδειχνε ν’ ασπάζεται το γκρίζο σου όγκο…
Το σημαίνον και το σημαινόμενο…
Στη μνήμη του καιρού γυρνώ συχνά το φως σου να συνάξω…
