«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

Αφιερώματα


Καλοκαίρι στη Μήθυμνα!


Πράγματι, πως να γευθείς το καλοκαίρι μακριά απ' αυτόν τον ονειρεμένο τόπο;

Αλλά και κει αν βρίσκεσαι και γιομίζει η ψυχή και η καρδιά σου απ' τις ομορφιές του και τα πνευμόνια σου απ' το ανάκατο άρωμα του νοτισμένου απ' το κύμα φυκιού, μαζί μ' αυτό απ' τα τόσα νυχτολούλουδα που γιομίζουν τα καλντερίμια του, πάλι κάτι θα σου λείπει για να ολοκληρώσεις αυτό το αίσθημα ευτυχίας και χαράς, καθώς δε θα έχεις κάποιον να κουβεντιάσεις γι' αυτά. Κάποιον που να νοιώθει σαν και σένα, που να εκστασιάζεται μπροστά στον απέραντο Βενετσιάνικο καθρέφτη που απλώνεται μπροστά του, αυτό το απέραντο γαλάζιο, που πάνω του καθρεφτίζεται απ' τη μια το λαμπερό φεγγάρι κι απ' την άλλη το ολόφωτο κάστρο της πεντάμορφης Πριγκηπέσας ,που χάρισε στο τόπο αυτόν, μαζί με τ' όνομά της και της απίθανη ομορφιά της!

Σ' όποιον σήμερα μιλήσεις για τις ομορφιές αυτές και το τι κάνουν στη ψυχή σου; Το πολύ πολύ να γελάσει από ευγένεια και γυρνώντας απ' την άλλη να ψιθυρίσει: Πάει τη ψώνισε αυτός! Κι αυτό, γιατί ελαχίστων οι καρδιές δεν έχουν χάσει τις ευαισθησίες τους ύστερα από τα όσα τραβάμε τα τελευταία αυτά δυο χρόνια.

Που να βρω κι εγώ κάποιον να κουβεντιάσω για τις χάρες αυτού του τόπου; Άλλες χρονιές, τα καλοκαίρια, τον αντάμωνα κι ανταλλάσσαμε τις εντυπώσεις μας. Φέτος η απουσία του μου είναι αισθητή. Ας είναι καλά κι ευτυχισμένος με τη φαμίλια του και τα εγγονάκια του κι ας ευχηθούμε του χρόνου το καλοκαίρι να τα ξαναπούμε από κοντά και να απολαύσουμε όλοι μαζί τις τόσες ομορφιές που μας προσφέρει αυτός ο αγαπημένος τόπος. Για φέτος θα αρκεστώ να διαβάζω το όμορφα και τόσο εκφραστικά άρθρα του, αυτά που εκφράζουν ολοκάθαρα τον έρωτα ενός Μηθυμναίου προς την αξιολάτρευτη Μήθυμνα.

Θόδωρος Θ. Μεσσηνέζης

                                                                               Μήθυμνα, 25/08/2012




Η ΦΑΛΑΙΝΑ του Τάκη Χατζηαναγνώστου


Έτριψε τα μάτια του, μήπως δεν έβλεπε καλά. Έφερε και την εφημερίδα πιο κοντά, μήπως τα γράμματά της του έπαιζαν κανένα παιχνίδι, απ’ αυτά τα απρόβλεπτα κι ανεξήγητα. Ξαναδιάβασε το σχετικό ρεπορτάζ, που μπορεί να μην ήταν ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος για την καθημερινή ζωή, αλλά που, κατά μια παράξενη αίσθηση, έβρισκε ότι έμμεσα τον αφορούσε :
.............
Κάποτε επιτέλους βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον. Έκανε ένα αποφασιστικό βήμα προς το μέρος της. Της άπλωσε το χέρι. «Τι θέλεις;» τον ρώτησε. «Να γίνουμε ένα», της απάντησε. Εκείνη έβαλε τα γέλια. «Μα γίνονται έτσι ένα οι άνθρωποι επειδή το θέλησε ένας απ’ τους δυο;».


Μπορείτε να διαβάσετε ένα πολύ ωραίο και τρυφερό διήγημα
του κυρίου Τάκη Χατζηαναγνώστου κάνοντας κλικ ΕΔΩ.





Τις ημύνθη περί πάτρης;
Παπαδιαμάντεια ρήση…

Τίποτε δεν άλλαξε από τότε...
και πάντα θα υπάρχουν ανάξιοι κυβερνήτες!


Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα «Ακρόπολις» 116 χρόνια πριν…

Μηθυμναίος