«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

16 Μαΐ 2017

Στο κερνάω, σπατάλησέ το!


Μ’ ένα χαμόγελο έλεγες…, το θυμάσαι; Μ’ ένα χαμόγελο θα πρέπει να ανταμείβουμε τον καλό το λόγο. Τον είπα! Κι εσύ το ’μαθες… Κι ας μην το ήθελα…


Και να που τώρα το φαντάζομαι να σχηματίζεται και να φωτίζει το πρόσωπό σου. Το φαντάζομαι, σαν να το κοιτάζω. Το χαμόγελο δεν πουλιέται, δεν δανείζεται, δεν κλέβεται… μόνο χαρίζεται. Στο κερνάω, λοιπόν, σπατάλησέ το! Χαμογελώ κι εγώ μαζί σου! Για δες εδώ, απέναντί σου είμαι. Φάτσα στην οθόνη σου…
Μακάρι να μπορούσα να ’βρισκα πάντα λόγους για να σε κάνω να χαμογελάς. Μακάρι η κάθε μέρα, η κάθε ώρα, το κάθε λεπτό να σε φέρνουν αντιμέτωπη με αιτίες και αφορμές που να σε κάνουν να γελάς.
Γι’ αυτό σε συμβουλεύω. Ποιος εγώ που… ας μην το ξεστομίσω…
Ξεπροβόδισε, λοιπόν, τα προβλήματα κι αν χρειαστεί «μάλωσε» τη ζωή. Γέλασε όσο πιο δυνατά μπορείς. Γέλασε, όχι μ’ εκείνο το γέλιο το ένοχο, το φοβισμένο, αλλά το άλλο, το ξεκαρδιστικό. Δεν χρειάζεται να πιέζεις τη χαρά, άφησέ την να απλωθεί. Να σε βλέπουν οι άλλοι και ν’ απορούν… Ναι μωρέ, χαμογέλασε κι όταν χορτάσεις ξαναφόρεσε το σοβαρό σου. Τόσο απλά.

Υ.Γ. Για κάποιες μέρες θα λείψω. Υπάρχει θέμα… Θα μείνω μακριά από τα   
       διαδίκτυα. Οπότε κλείνω τα σχόλια αφού δεν θα μπορώ, για όσο απουσιάζω,     
       να απαντώ σ’ αυτά.
       Μέχρι τότε να είστε καλά!

7 Μαΐ 2017

Πόσο λίγοι απόμειναν, αλήθεια…



Δεν θυμάμαι, τα πρώτα χρόνια, να υπήρχαν κάποιοι καθιερωμένοι κώδικες συμπεριφοράς, όταν τότε, όλοι πέσαμε με τα μούτρα στο «blogging». Αλλά αυτό που θυμάμαι και ξέρω, είναι ότι –υπήρχαν ή δεν υπήρχαν, ή όποιοι, τέλος πάντων, υπήρχαν– τους τηρούσαμε ευλαβικά. Σήμερα αυτή η κοινωνία έχει αλλάξει και μάλιστα πολύ. Αν και προσπαθώ να πιστέψω το αντίθετο: πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και πως ζούμε μια παρένθεση και μόνο. Ωστόσο εκείνη φαντάζει απόμακρη. Λες και ξέμεινε από καύσιμα…
Κάθε φορά, όλο και πιο λίγο σπρώχνω την πόρτα ν’ ανοίξει. Να τρυπώσω μέσα, να δω τι στο καλό υπάρχει. Κάθε φορά βρίσκω όλο και πιο λίγους… Πόσο λίγοι απόμειναν, αλήθεια… Είναι εξόφθαλμη η απουσία και… κάθε σιωπή, έχω την εντύπωση, ότι κάτι έχει να πει…
Μετράω τις ψυχές όσων επέλεξαν να παραμείνουν ακόμη στο χώρο. Να διατηρήσουν κάποιες σταθερές. Οι άλλες, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, αραίωσαν ξεμάκραιναν ή χάθηκαν. Τελείως! Πόσο εύκολα αλλάζουν οι ρόλοι… Μετράω και βρίσκω πολλά ενδιαφέροντα, σημαντικά και κάτι άλλα… Μετράω τα ίδια, μετράω τα αλλιώς. Κάποια τα βρίσκω παραπάνω. Κάποια πιο λίγα. Όλα μπερδεύονται τόσο αδιαίρετα. Αδύνατο να ξεχωρίσω την αλήθεια από το παραμύθι.
Χωρισμένος στα δυο, στέκομαι στα ενδιάμεσα. Άφθαρτα κι ανέγγιχτα από το σαρωτικό πέρασμα του αμείλικτου χρόνου. Με… θυμάμαι. Μας θυμάμαι… Πόσο αθώοι, ανυποψίαστοι και βέβαια εξαρτημένοι ήμασταν από την απρόβλεπτη μαγεία της στιγμής που ζούσαμε...

Κάπου διάβασα ότι οι άνθρωποι χτίζουμε όλο και περισσότερα τείχη, όχι όμως αρκετά γεφύρια.