Μέσα στο κλίμα των ημερών, της επιβεβλημένης
κλεισούρας διαβάζοντας διάφορα, μου έκανε εντύπωση μια φράση του Γάλλου διανοητή
Πασκάλ. Έγραφε: ότι ο άνθρωπος δυστυχεί γιατί είναι ανίκανος να καθίσει σπίτι
και να μην κάνει τίποτα. Το «δυστυχεί», ομολογώ, με φόβισε!
Και καθώς –και ως συνήθως– δεν αφήνω τίποτα να πέσει χάμω, αφήνω
κατά μέρος το «δυστυχεί» και πιάνω το «τίποτα». Και σ’ αυτή τη θαλπωρή και στην αγκαλιά του σπιτιού και του εαυτού
μου, πασχίζω να το διεκπεραιώσω με όποιο τρόπο. Το
τίποτα!
Εν τω μεταξύ στο ραδιόφωνο –κατά κανόνα παντοτινή
παρέα μου– παίζει ένα ξένο τραγούδι που αποσπά την προσοχή μου, μου ακούγεται
γνωστό, αλλά ποιο να είναι; Κόλλησε ο νους. Επιστρατεύω πάραυτα –να το προλάβω πριν
τελειώσει– την τεχνολογία. Στο κινητό έχω μια εφαρμογή: το Shazam το οποίο
ανιχνεύει τίτλο και ερμηνευτή στο δευτερόλεπτο! Το ενεργοποιώ και στη οθόνη
εμφανίζεται: Stand by your man – Tammy Wynette! Πώς και μου
διέφυγε; Τραγουδάρα! * (ακούστε το με κλικ στον τίτλο).
Μια ονειροπόλα διάθεση προσποιείται ότι δεν δυστυχεί. Κάτι
σκέπτεται… Σκέπτομαι κι εγώ να πάω στα μουσικά αρχεία μου να ψάξω, να βάλω μια τάξη στα τραγούδια μου. Και ψάχνοντας, μέσα στην αταξία, χάθηκα
σε κάτι παλιά αγαπημένα. Παλιά εννοώ από εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, της
χαμένης ή της ανύποπτης… Σκέπτομαι νοσταλγικά κι αυτό αποτελεί την αέναη ικανοποίηση του
πάθους μου για επιστροφές. Απόψε είναι μια
τέτοια βραδιά.
Αν και φυσικά βρίσκομαι εντός τόπου,
μεταφέρομαι εκτός χρόνου. Στα αρχεία παρακολουθώ λειψά επεισόδια μιας μόνιμης,
καθολικής φθοράς. Ένα σύννεφο γλυκιάς ηρεμίας με γειώνει προς την
ξεχασμένη μου νεότητα. Αποφορτίζω κάθε υποψία αρνητικής ενέργειας εντός μου
καθώς στην οθόνη εμφανίζεται μια ατέρμονη λίστα τίτλων:
Legata a Un Granello Di Sabbia - Nico
Fidenco
Una lacrima sul viso - Boby Solo
Greenfields
- Brothers Four
El
ultimo romántico - Nicola Di Bari
J'aime - Salvatore Adamo
You
are my Destiny - Paul Anca
At
Seventeen - Janis Ian
Nat
King Cole
Demis
Roussos
The Sound of Silence – Simon & Garfunkel
Αφιερωμένο
...
...
* Προσθέτω, κατόπιν υποδείξεως της Μαρίας Κανελλάκη και τούτο:
Ακούστε το μ’ ένα κλικ στον τίτλο
Αφιερωμένο
...
Και συνεχίζει ένας σωρός τίτλων και
ονομάτων. Δεν ξέρω και ’γω με
πόσες μουσικές ανταμώθηκα…
Έτσι, οχυρωμένος πίσω απ’ τα αόρατα
τείχη του μικρόκοσμού μου επιλέγω και παίζω κι ο αέρας γεμίζει με σκόρπιες
μουσικές.
