Ώρες μικρές, μεγάλες νύχτες

Διαχρονική υπόθεση. Να ξαποσταίνεις ανάμεσα σε μουσικές και βιβλία. Κι εν τω μεταξύ να νοιάζεσαι μη και δραπετεύσουν οι στιγμές που κυριεύουν το νου και ξεστρατίσουν οι μνήμες. Αφήνεις ακόμη και τη σκόνη που ’ναι καθισμένη πάνω τους, χρόνια τώρα, να παραμένει εκεί, δίχως καν να σ’ ενοχλεί. 

Κοντεύουν μεσάνυχτα. Κοντεύουν κι οι μικρές ώρες που πάντα φέρνουν μεγάλες νύχτες. Και η κασέτα γυρίζει. Τραγούδια σε κασέτες γραμμένα. Τραγούδια το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Επιλεγμένα από τότε που σ’ έκαναν συντροφιά. Αυτό κάνουν και τώρα. Και το μυαλό σ’ αυτά που ξέρει να κάνει κάτι τέτοιες ώρες. Να «ταξιδεύει». Με κάθε μουσική, με κάθε στίχο. Ν’ ακούει και να ζυγίζει. Να συγκρίνει –συνειδητά ή ασυνείδητα– το «τότε» με το «τώρα». Παρότι ξεθωριασμένη η θύμηση επιμένει ολοένα να φέρνει πίσω εκείνα τα βράδια με το λίγο φως. 

Η μουσική και το τραγούδι δένουν με τη ζωή σου. Αλήθεια, πώς γίνεται αυτό; Στίχοι που τους ακούς από φωνή άλλου κι είναι σα να ’ταν δικοί σου. Μικρά ρεφρέν που έρχονται και δένουν με τα δικά σου. Και όχι μόνο αλλά υπονοούν περισσότερα απ’ όσα λένε. Η ευαισθησία που εκπέμπουν γίνεται και δική σου. 

Γράφουν χρόνια, έρωτες, λύπες, χαρές, ανάγκες, στεναγμούς και… ιστορίες κρυφών ανθρώπινων παθών και πόθων. Η κασέτα γυρίζει, σταματημό δεν έχουν τα τραγούδια. Το ίδιο και τα συναισθήματα σε κάτι τέτοιες μικρές ώρες που κάνουν τις νύχτες μεγάλες, ατέλειωτες.

Επιλογικό σημείωμα…

Είναι αυθόρμητο τούτο που κάνω τώρα, άμεμπτε φίλε μου. Μη με παρεξηγήσεις, μου βγαίνει αυθόρμητα. Ξεχωρίζω, από το απόλυτα προσωπικό σημείωμα-επιστολή που έλαβα τις προάλλες από σένα, ένα κομμάτι μόνο. Σου απάντησα, όπως έπρεπε βέβαια, ευχαριστώντας σε, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ως εδώ καμιά παραφωνία… 

Και τώρα πρέπει –επιβάλλεται θαρρώ– να βρω δυο λόγια να εκθειάσω δημόσια, όχι τα εγκώμιά σου για τα γραφτά μου, παρά μόνο το «Επιλογικό σημείωμα»  που άφησες –σαν υστερόγραφο– στο τέλος, ώστε να το χαρούν και άλλοι φίλοι μας. Η σεμνότητά σου με κάνει –που πα να πει με αναγκάζει– να μην αναφέρω πρόσωπο και όνομα. Προς τι άλλωστε, δεν θα άλλαζε κάτι. Ωστόσο σέβομαι κι αυτό κάνω τώρα. 

Με το που έλαβες το βιβλίο μου και το διάβασες «ξέσπασες» με τούτο το «επιλογικό σημείωμα» που ’γραψες τελειώνοντας το γράμμα σου. Θέλω να πω πως όλα όσα έγραψες για μένα ήταν ό,τι πιο συγκινητικό κι απρόσμενο έχω δεχτεί, μια ζεστασιά στην πλάτη, απ’ ένα χέρι που μ’ ακούμπησε. 

Έγραψες:

«Είσαι ο Στράτος, με το (σ) των στοχασμών, των σκέψεων, 

των στιγμών, των σιωπών, των συγκινήσεων, των συναισθημάτων, των σημειώσεων, της σεμνότητας!» 

Είναι από τα ψιλά γράμματα της ζωής που έρχεται να στα θυμίσει ένας ποιητής. Κι όμως δεν είναι ποιητής. Και τι μένει να κάνω τώρα εγώ; Τις ευχαριστίες μου τις έστειλα. Ίσως μια καταγγελία:

«Συλλάβετέ τον. Πρόκειται για ποιητή»!

Ελάχιστη εξόφληση αγάπης έναντι της οφειλόμενης

 

Εγκάρδιο αντίδωρο η αφιέρωση του βιβλίου

Αφιερωμένο, έναντι ενός μεγάλου χρέους αγάπης, 

στη δεύτερη πατρίδα μου, τη Βενεζουέλα, 

για όσα μου χάρισε και όσα μου δίδαξε στη ζωή. 

¡Gracias por tanto!

Βενεζουέλα

Είναι γιατί η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου. 

Είναι γιατί, κοιτάζοντας πίσω, όλα αυτά τα χρόνια μού φαίνονται 

τα πιο ωραία. 

Είναι γιατί αυτά έζησα, αυτά μου ανήκουν. 

Είναι απλά η ζωή που έχω να θυμάμαι. 

Γι’ αυτό θα τη λατρεύω και θα τη μνημονεύω εσαεί, είτε αυθόρμητα 

είτε –το πιθανότερο– νοσταλγώντας την! 

Κανένα μέρος του κόσμου δεν αξίζει, άμα δεν βάλεις μέσα στην ιστορία σου τους ανθρώπους του, τα αισθήματα, τα γεγονότα που έζησες, και κάθε φορά, ανακαλώντας τα στη μνήμη, αυτά ξεπηδούν και σωριάζονται σαν φωτογραφίες που αρνούνται να ξεθωριάσουν. Πόσα χρόνια και πόσες παραστάσεις ζωής έχω μετρήσει. Η ταινία μπροστά μου τώρα σε slow motion και… ξαναρχίζει της ζωής το μέτρημα.

Εδώ είναι όλα. Κύτταρα που επιμένουν να νοσταλγούν… Οι τόποι μας, όπου οι άνθρωποί μας και οι ιστορίες τους. Καμιά φορά αφουγκράζομαι τις ανάσες. Αναζητώ τα χαμόγελα. Συνειδητοποιώ τη μετέωρη αγωνία του χρόνου που περνάει και χάνεται. Όλα περνούν από μπροστά μου. Καταγράφονται ακόμη –ανεξήγητο πως και γιατί– στου μυαλού τα θολωμένα. Όλα: μικρά, μεγάλα, ωραία, σπουδαία, ασήμαντα… Διακρίνω τις στιγμές. Ονειρεμένες κι ανεπανάληπτες! 

Κι ο καθένας με το δικό του όνειρο, με τα φορτία του και τις ιστορίες του, τις έμμονες ιδέες και τα επίμονα συναισθήματα. Με τη λάμψη και τη μοναδικότητα που μετέτρεπε το συμπτωματικό σε νόημα, την αφορμή σε αιτία, το τυχαίο σε απολύτως καθοριστικό. Ήμασταν νέοι τότε, ανέμελοι, ξενιτεμένοι και ωραίοι! Αν κι από άλλο τόπι ύφασμα φτιαγμένοι, μας ένωναν οι ίδιοι κωδικοί.

Ωραία χρόνια, αξέχαστα! Εκεί στη μακρινή Βενεζουέλα. 

Στράτος Δουκάκης

Από το περιθώριο των λογισμών - Πλανόδια κείμενα

Με τούτο το βιβλίο μου, ανοίγω χαραμάδες να ξεχυθεί το συναίσθημα, που συνεχίζει να βγαίνει ολοένα και σε πιο πολλά αντίτυπα. Κι απ’ αυτά τα κενά που, επί τούτου και κατά περίσταση, αφήνω, θα φανούν –σαν αστραπές μέσα στα σύννεφα– δικά μου εσωτερικά σενάρια, κάτι να μαρτυράνε στους «απέξω»…

Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι είμαι ένα άτομο που μπορεί να γυρίζει τη σελίδα, αλλά αφήνει τσακισμένη τη γωνία της για να επανέλθει... Δεν ξεφορτώνομαι εύκολα εκείνα τα μικρά ακατάστατα κομμάτια ενός αλησμόνητου παρελθόντος. Συνήθειά μου να γυρίζω τον χρόνο στα «κάποτε» και στα «τότε» αφού το μυαλό μου ακολουθεί τα χαρτογραφημένα μου «χθες» και τα αχαρτογράφητα «αύριο», χαραμίζοντας επιπόλαια το «τώρα».

Λένε πως οι μουσικοί δεν αποσύρονται· σταματούν όταν η μουσική μέσα τους σωπαίνει. Κι εγώ ένιωθα να υπάρχει μέσα μου λίγη μουσική ακόμη. Κι άλλο ένα που έχω κατά νου: «το πουλί δεν τραγουδάει γιατί έχει απαντήσεις· τραγουδάει επειδή έχει τραγούδια». Και τέτοια, υπήρχαν. Ό,τι κι αν πρεσβεύανε…

Είναι υπέροχο, πιστεύω, ένας άνθρωπος να μπορέσει κάποια στιγμή, τις όποιες μύχιες σκέψεις του, να τις συμπυκνώσει και να τις αποτυπώσει, κατά μία έννοια, σ’ ένα σχήμα 17 Χ 24 ενός βιβλίου κι αυτό να διαρκεί για πάντα. Σε κάθε περίπτωση, όταν μπορεί κάποιος να πάει την ιστορία του λίγο παρακάτω, ας το κάνει.

Επέλεξα κείμενα, διάσπαρτα –ίσως κι ασύνδετα– που είχα δημοσιεύσει, από το 2016 και μετά, στα ιστολόγιά μου (Μηθυμναίος και Φωτοχυσίες). «Πλανόδια κείμενα από το περιθώριο των λογισμών μου» που συμπληρώνουν τον μονόλογο της ζωής μου. Τα συμμάζεψα, χωρίς πρόσθετα μερεμέτια για τούτο εδώ το βιβλίο.

Στράτος Δουκάκης

VALENCIA, la novia del Sol - Βαλένσια η νύφη του Ήλιου

Με αυτή την ωραία εικονογράφηση του φίλου μου Marcelino Juárez (MARCE στο Instagram) και το εξαιρετικό του κείμενο που δημοσίευσε EΔΩ, αφιερωμένα στην αγαπημένη μας Βαλένσια, που σήμερα, 25 Μαρτίου, γιορτάζει τα 468 χρόνια από την ίδρυσή της. Συντάσσομαι λοιπόν και χαιρετώ για τα γενέθλιά της την πόλη μου στην οποία έζησα για 41 ολόκληρα χρόνια.

Ζήτω η Βαλένσια!

Είναι στιγμές που χρωστάμε στην ψυχή μας

 

Αρχίζει, έστω και νωχελικά να παίρνει τις πρώτες ανάσες της η Άνοιξη. Όπου και να γυρίσει η ματιά σου φουντώνει, παίρνει χρώμα, μένει μετέωρη κι απολαμβάνει. Ανοίγεται όλο το έξω και το γύρω, βαραίνει από ευωδιές κι επιθυμίες και ομορφαίνει κάνοντας καλοδιάθετο το μέσα μας. Ξετινάζει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων. Απλώνεται επάνω σου, αναβαπτίζεται και αναπλάθεται στη μήτρα της φύσης. 

Είναι να μπορέσεις να κλείσεις την ανάσα της στην ψυχή σου, να κρατήσεις στον κόρφο σου εν’ ανθισμένο κλαρί για ν’ αποδιώχνεις τον κόσμο της ματαιότητας όταν σε πνίγει. Είναι κι ο ήλιος, πρόθυμος να χυθεί πάνω στα πρόσωπά μας, να μπει εντός μας να παρακάμψει και να μας αποτρέψει από τις παραφωνίες των καιρών. 

Αμ το άλλο; Είναι κι οι μέρες που αρχίζουν να μεγαλώνουν κι αυτές. Ας μην ξεχνάμε. Λίγο το ’χεις;

Πάρε με όταν φτάσεις...

«Πάρε με όταν φτάσεις»

Πόσες μανάδες, πόσοι γονείς δεν το ξεστόμισαν. 

Όλοι την έχουμε πει, όλοι την έχουμε ακούσει… 

Τώρα έγινε η «σιωπηρή» διαμαρτυρία των μαθητών.

Μαχαιριά στην καρδιά μας 

Ποτέ ξανά!

Ο Χειμώνας απουσιάζει…

Απίστευτο! Τηλεφώνησα χτες στον Χειμώνα όμως δεν απαντούσε. Στο τέταρτο κουδούνισμα άνοιξε ο αυτόματος τηλεφωνητής και άκουσα: Αυτή τη στιγμή απουσιάζω. Αφήστε το μήνυμά σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο. Μπιμπ… 

Τι να του πω τώρα, ότι τέτοιο καλοκαιριάτικο Γενάρη και Φλεβάρη δεν είχαμε ματαδεί… Νομίζω πως δεν πάμε καλά.

Τρία πράγματα...

 

Τρία πράγματα στη ζωή δεν γυρίζουν πίσω: 

Ο Χρόνος, η Κουβέντα που είπες και… οι Ευκαιρίες. 

Τρία πράγματα μην αρνηθείς στη ζωή:

Την Ηρεμία, την Εντιμότητα και… την Ελπίδα! 

Τρία πράγματα φθείρουν τη ζωή:

Ο Εγωισμός, η Υπεροψία και… ο Θυμός.

 

Τρία πράγματα στη ζωή δεν είναι της επιλογής μας: 

Τα Όνειρα, η Επιτυχία και… η Μοίρα.

Τρία κοσμήματα στολίζουν τη ζωή μας: 

Η Αγάπη, η Οικογένεια και… οι αληθινοί Φίλοι.

* Από άλλο έργο είναι τούτο δω, εκτός πεπατημένης, αλλά… προέκυψε.

Από τις σημειώσεις των περιθωρίων...

Διαβάζω, ακούω, παρατηρώ, ξεχωρίζω, σημειώνω και… πορεύομαι παρακάτω. Αδειάζω χώρο μέσα μου να χωρέσουν όσα ξεχωρίζω. Σε κάτι τέτοια –αποστάγματα ευλάβειας τα λέω– εύκολα μπαίνεις, δύσκολα ξεκολλάς κι όταν μπορείς να χαίρεσαι μ' αυτό, το κάνεις. 

Είμαι εξαρτημένος από λέξεις, από στίχους, από εικόνες. Ακούω μουσική, ακούω τραγούδια, μαγεύομαι με εικόνες. Διαβάζω και ξεχωρίζω λέξεις, φράσεις, ιδέες, τις σημειώνω στα περιθώρια. Ό,τι και όσα προλάβω… Από τότε όλα τα 'χω κλειδωμένα μέσα μου… και τα κουβαλάω. Στις σημειώσεις μου.

Σημειώσεις στα περιθώρια βιβλίων (για κάποιο λόγο…):  

Αν κάποια πράγματα που είναι να κουμπώσουν, κουμπώνουν. Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις, δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις.

Στίχοι που σε παρασέρνουν σε όλα τα πριν, τα ίσως, τα μετά, τα ποτέ και τα πάντα της ζωής (σελ. 49). Λυτρωτική παρέμβαση στις γκρεμισμένες ωραιότητες που δόθηκαν αντιπαροχή για να στεγαστεί η αναπόλησή τους(σελ. 90). Προκαλώντας τον αιφνιδιασμό του μη… αναμενόμενου.

Σημειώσεις από χειρόγραφα (για χίλιους δυο λόγους):

Κι αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ' όλα, δε στο 'χω πει ακόμα. Έκλεισα τα περάσματα κι άμα σε παίρνει πέρνα, μόνο αγάπες μη ζητάς, σε ένα τραγούδι κόλλησα σαν γέρικη λατέρνα. Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες, το πιο πολύ το έζησα, τώρα μου μένουν τα μικρά, δυο τελευταίες αχτίδες.

Για αγάπες μικρές που στα λόγια τους μείναν κάτι λίγες ψυχές που ήρθαν, είδαν και φύγαν. Είπαμε να μην χαθούμε κι ανταλλάξαμε αριθμούς, δέκα βήματα πιο πέρα τους πετάξαμε κι αυτούς…  Κι αν καμιά φορά βρεθούμε δε θα πούμε ούτε γεια, μες στο πλήθος θα χαθούμε μ' ένα δάκρυ στην ματιά. Κι αν φωνάξω τ' όνομά σου θα κοιτάξεις στα κλεφτά και θα κάνεις για φαντάσου πως δε με θυμάσαι πια… 

Και η φωτογραφία, αυτή κι αν είναι ερωτική σχέση με το εφήμερο στιγμιότυπο. Και η κάμερα… ανέκαθεν ο οδηγός, ικανή να ακινητοποιεί μια συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο. Δεν ξέρω με πόσες εικόνες ανταμώθηκα. Το κλικ για μια φωτογραφία δεν είναι παρά μόνο η αρχή απ’ ό,τι ακολουθεί και με περιμένει… Η μετέπειτα επεξεργασία της. Το πάθος μου! 

Απλά πράγματα για ν' αντέχω τη ρηχότητα του «τώρα».

Ο Αναπόφευκτος περίπλους της ηλικίας

Λένε ότι ο άνθρωπος δεν γερνάει επειδή τον πήραν τα χρόνια, αλλά γιατί αποκήρυξε τα ιδεώδη του. Eίναι γιατί έτσι όπως τα χρόνια «τσαλακώνουν και ζαρώνουν» το σώμα, το ν’ απαρνιέσαι τα ιδεώδη σου μαραίνει, σαφώς, την ψυχή.

Επίσης λένε ότι η νεότητα δεν είναι μια χρονολογική κατάσταση ή μια φάση της ζωής μας, αλλά μια ανθρώπινη συνθήκη που εξαρτάται μόνο από την ικανότητα της ανανέωσης και την ένταση με την οποία ζει και δέχεται όλα τα προβλήματα της ζωής. 

Είναι αλήθεια, ότι όταν ήμασταν παιδιά, ανυπομονούσαμε να μεγαλώσουμε, να γίνουμε, τελικά, άντρες. Θα πρέπει αυτή η παιδική ηλικία  να είναι η μοναδική περίοδος της ανθρώπινης ζωής που με την παιδικότητα της πρώτης νιότης που μας διέκρινε και μ’ αυτή την αθωότητα που χάνεται με το πέρασμα του χρόνου, θέλαμε τα χρόνια να περνάνε γρηγορότερα. Ήμασταν τόσο συνεπαρμένοι με την ιδέα να μεγαλώσουμε που φθάναμε να σκεπτόμαστε με τρόπο ώστε, σ’ όποιον ρωτούσε την ηλικία μας, απαντούσαμε με μια επιδεικτική υπερηφάνεια: Εννιά και μισό! Και όχι μόνο αυτό, γιατί υποψιαζόμενοι μήπως κι ο συνομιλητής δεν μας καταλάβαινε ενισχύαμε, κατά κάποιο τρόπο, τη φράση προσθέτοντας: Ναι και πάω για δέκα! 

Το βέβαιο εν πάση περιπτώσει, είναι ότι σε καμιά περίπτωση θα ’λεγε κάποιος σήμερα για την ηλικία του, ώρα μου καλή: Πενήντα τρία και μισό! κι αμέσως μετά θα συμπλήρωνε: Ναι και πάω για... πενήντα τέσσερα; Μα... όχι βέβαια! 

Περνάει, δυστυχώς, ο καιρός κι έτσι δίχως να το πάρουμε χαμπάρι, διάβολε, συμπληρώσαμε τα είκοσι... ενηλικιωθήκαμε... τι υπέροχο αλήθεια!... περάσαμε στα τριάντα... κοντεύουμε στα σαράντα... φθάσαμε στα πενήντα... μ’ έναν ξέφρενο ρυθμό.

Περνάει, δυστυχώς, ο καιρός κι έτσι δίχως να το πάρουμε χαμπάρι, διάβολε, συμπληρώσαμε τα είκοσι... ενηλικιωθήκαμε... τι υπέροχο αλήθεια!... περάσαμε στα τριάντα... κοντεύουμε στα σαράντα... φθάσαμε στα πενήντα... στα εξήντα… μ’ έναν ξέφρενο ρυθμό.

Μου έλεγε κάποτε ένας σοφός ογδοντάρης ότι μετά απ’ αυτή την ηλικία ζούμε με τη μέρα, περιμένοντας το Σάββατο... την Κυριακή... την ώρα του φαγητού... τη στιγμή του ύπνου. Ένα πράγμα που θα πρέπει να επισημάνουμε σ’ αυτόν τον ανελέητο περίπλου που ο άνθρωπος εκπληρώνει γύρω από την ηλικία του, είναι ότι από κείνο το σημείο ξαναμετράει τα χρόνια του με την ίδια παράμετρο της νιότης του. Ογδόντα και μισό, ναι και πάω για... ογδόντα ένα! 

Είναι αναπόφευκτη η διαδοχή σ’ αυτό το «ταξίδι δίχως επιστροφή» για να φτάσει ο άνθρωπος μέχρι τη μελαγχολική εποχή στην οποία οι αναμνήσεις, αλίμονο, είναι δυνατότερες από τα όνειρα. Και το πιο λυπηρό είναι ότι αυτές οι ίδιες θύμισες που τρέφουν τη μοναξιά του, τις ξαναζεί με μια διάσταση τελείως διαφορετική, γιατί σ’ αυτό το «ταξίδι χωρίς γυρισμό», που λέγαμε, ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να επιστρέψει στο σημείο απ’ όπου, δυστυχώς, άρχισε... απλά γιατί δεν είναι, πια, ο ίδιος! Τότε, λοιπόν, ποιο είναι το μυστικό; ρώτησα τον γεροντάκο, ώστε να συνεχίσει κάποιος να νιώθει νέος; 

Πρέπει, μου είπε, να εκτιμάς και να αξιολογείς όλα τα θετικά κι όλα τα καλά που υπάρχουν σε τούτη τη γη, από το χαμόγελο ενός παιδιού μέχρι το κλάμα αυτού που υποφέρει, από μια αγάπη δίχως δάκρυα έως την απέραντη ομορφιά της φύσης που ο καλός Θεός θέλησε να στολίσει τον κόσμο τούτο! Έτσι... γερνώντας, παραμένεις νέος. Αν το συνειδητοποιήσεις πραγματικά περνάς καλά! 

Συμφωνείς; Με ρώτησε. Και φυσικά... συμφώνησα!

Στράτος Δουκάκης

*Το άρθρο τούτο δημοσιεύτηκε στις 27 Ιανουαρίου του 2001 στο ΑΡΝ

Πώς ν’ αντισταθείς σε τούτη τη λάγνα γοητεία της στιγμής;

Πρώτη μέρα του χρόνου. Πρωτοχρονιά με λιακάδα. Ο καιρός επιμένει σε παρατεταμένη άνοιξη. Αίθριος, ανέφελος, γαλήνιος, διαυγής. Πρωινό, λίγο πριν το μεσημέρι, μια βόλτα προς τη θάλασσα που την αγαπώ πολύ, όπως τις αμαρτίες μου. Οικειότητα που με στρέφει εκεί. Νησιώτης είμαι, πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς; Τα άλμπουρα των ιστιοφόρων που φαίνονταν πάνω από τα χαμηλά σπίτια ήταν το έναυσμα. Πήρα τη διαδρομή προς τη μαρίνα. Και να ο αιφνιδιασμός του μη αναμενόμενου. Απίστευτο, αλλά αληθινό, πόσο τυχερός αισθάνθηκα μ’ αυτό που αντίκρισα: Το γαλάζιο, θάλασσας και ουρανού να αντικατοπτρίζεται στης φύσης τον καθρέφτη. Όλα μαζί, ουρανός, βουνό, αραγμένα ιστιοφόρα, ανακατεμένα στην παλέτα της φύσης και του καιρού. Η φύση βάφεται με τα δικά της γαλάζια χρώματα και δεν ρωτάει κανέναν γι’ αυτό. Η ομορφιά ενδυναμώνεται στη βεβαιότητα του πρόσκαιρου, στην αιωνιότητα της στιγμής. Πόσο θα ’θελα να σταματήσω την ώρα, να μην κυλάει. Είναι γιατί κάτι τέτοιες μοναδικές στιγμές, ίσως να μην επαναληφθούν. Το κινητό μου η λύση και οι παρακάτω φωτογραφίες μάρτυρες…