Σαν σήμερα Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006
άρχισε δειλά μια διαδρομή παρουσίας
μέσα από το ιστολόγιο Μηθυμναίος. Η γωνιά της προσωπικής μου δημοσιότητας.
Σήμερα 19 Νοεμβρίου και πάλι τυχαίνει Κυριακή, συμπληρώνει 17 ολόκληρα χρόνια ύπαρξης. Σαν ταινία σε slow
motion περνάν τώρα από τα μάτια
μου. Τα βλέπω όλα να περνάν τρέχοντας, όπως και η
ίδια η ζωή. Άντε ένας ακόμη χρόνος και ενηλικιώθηκε!
Κάνοντας μια αναδρομή σ’ όλα αυτά τα χρόνια, κοιτούσα αναρτήσεις,
φωτογραφίες, σχόλια, παρατηρήσεις και συγχρόνως θυμήθηκα όλους όσους βρέθηκαν
να σεργιανούν μαζί μου σ’ αυτή τη «μπλογκογειτονιά». Διαπίστωσα με χαρά και
συγκίνηση ότι ήταν πολλοί αυτοί που πέρασαν κάποια στιγμή από εκεί. Μένω και με
την απορία: πώς έδεσαν έτσι τόσοι άνθρωποι που πριν δεν υπήρχαν. Αλήθεια πώς τα
καταφέρναμε;…
Εκεί ανάμεσα στις καθημερινές αναρτήσεις διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, γνωριστήκαμε,
συνδεθήκαμε, συζητήσαμε, σχεδόν «συγγενέψαμε»… κάποτε χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε
και με άλλα τέτοια διάφορα βλέπαμε να περνάνε τα χρόνια. Όπως και η ηλικία μας.
Ομολογώ –ύστερα από τόσα χρόνια– ότι η γεύση που μου έμεινε απ’ όλο αυτό το ταξίδι, είχε δόσεις ανείπωτης
χαράς και γλύκας σε φάσεις επιτυχίας, αλλά και πίκρας στις απογοητεύσεις, έτσι γίνεται ως συνήθως, δεν γίνονται όλα τέλεια όπως θα θέλαμε.
Ωστόσο σήμερα, παρόλη την
γενική «παρακμή», ας παραμερίσουμε την όποια εξέλιξη της κατάστασης κι ας
κρατήσουμε μέσα μας εκείνο το ανεκτίμητο «κάτι» που τότε μας κατείχε. Τέλος,
παρ’ όλα όσα, είμαστε ακόμη εδώ στη σκηνή και μας αντέχει το σχοινί. Έχουμε
γενέθλια!
Για όλο αυτό το σχεδόν καθημερινό
ταξίδι μας, μόνο αγάπη και ευγνωμοσύνη έχω στην καρδιά μου για όλους σας μαζί
και για έναν προς έναν. Και βέβαια οφείλω
ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλη την αγάπη και εκτίμηση που εισέπραξα σ' αυτά τα
δεκαεφτά χρόνια μαζί σας! Είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος το έχει ανάγκη.
