«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

29 Ιουν 2011

«Παίζουμε Οικολογικά -- Ζούμε Λογικά -- Ενεργούμε Ομαδικά»!

77 καλλιτέχνες, 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής και ένα αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας, συνθέτουν τον καμβά της δράσης και της δημιουργίας του «εναλλακτικού» video «Παίζουμε Οικολογικά -- Ζούμε Λογικά -- Ενεργούμε Ομαδικά»!

Εξαιρετικό!!!



Μηθυμναίος

27 Ιουν 2011

Παιχνίδια Φωτός και Θάλασσας…

Σιωπή, ανατριχίλα και ρίγος της θάλασσας…



 Παιχνίδια στο νερό με ανταύγειες,
καθρεφτίσματα, στραφταλίσματα, ιριδισμούς… 


Αντανακλάσεις κι αντικατοπτρισμοί…


* Φωτογραφίες του Μηθυμναίου από βυθούς και θάλασσες της Λέσβου
** Κλικ στην κάθε φωτογραφία για μεγέθυνση

12 Ιουν 2011

μικρά «τίποτα» που σκοντάφτουν στο «κάτι»…

Λιθόστρωτο

έτοιμο, πλυμένο, καθαρό για να δεχτεί πατημασιές του σήμερα πάνω στις χτεσινές…
κι ύστερα, με της ώρας το πέρασμα, περιμένει καρτερικά
άγνωστα αυριανά πατήματα που θα ’ρθουν για τα περαιτέρω…

πάνω σ’ αυτό εξελίσσεται η πορεία του χρόνου…

Λάφυρα

ξεριζωμένα από το τίποτα των μικρών φευγαλέων θαυμάτων της καθημέρας…
.
τι εύκολα που ξελογιάζεται κανείς με τα μικρά των στιγμών…

Πέτρινα ανθρωπάκια στην άμμο…

σκόρπια, ανέμελα, ξέγνοιαστα
ίσως και θλιβερές καρικατούρες,
κακότεχνα αντίγραφα ενός μακρινού αρχέτυπου…

Ερείπιο

αφημένο στην τύχη, «συντριμμένο» στη φθορά για το υπόλοιπο της ζωής
ακόμα πιο έρημο φαντάζει...

κανείς δεν το αντελήφθη…

Πόθος…

σε βότσαλο χαραγμένος εσύ κι η σιωπή μου…
στιγματισμένο του καθενός το δρομολόγιο…
υπόσχεται εκείνο που πάντοτε γυρεύει η ψυχή…

Ευχή
για ένα απολαυστικό και δροσερό καλοκαίρι…

Μηθυμναίος
* φωτογραφίες: Μηθυμναίος

9 Ιουν 2011

Κλέφτες...


Τα θυμάστε; Κλέφτες τα λέγαμε παλιά… δεν ξέρω τώρα.
Τα φυσούσαμε, να τα πάρει ο άνεμος και γέμιζε ο τόπος χνούδια.

Χνούδια και όνειρα…
Δε θυμάμαι αν κάναμε κι ευχές.
… εκείνα τα χρόνια οι ευχές δεν είχαν λόγο ύπαρξης.
Όλα ήταν δυνατά.
Αρκεί να πίστευες σ’ αυτά.

Παιδιά, ανυπότακτα κι ελεύθερα τότε, τα κυνηγούσαμε με γέλια…
ψάχναμε τα χνούδια του…
Όπως τα όνειρα που τα ’παιρνε ο άνεμος της ζωής
κι εμείς τρέχαμε ξωπίσω τους να τα προλάβουμε...
Κι ακόμα τρέχουμε…





5 Ιουν 2011

Για την Ελλάδα...

Ανέκαθεν ένοιωθα πως ζούμε και υπάρχουμε σε δυο Ελλάδες. Η μια είναι αυτή που μας «πεθαίνει» και η άλλη αυτή που μας δίνει ανάσες αλλά και αφορμές να νιώθουμε περήφανοι. Κι αν το όνειρό μας για μια άλλη Ελλάδα έχει ακόμα χρώμα, είναι γιατί κάποιοι μεγάλοι Έλληνες ήξεραν να το ζωγραφίζουν έτσι ώστε η όποια ουτοπία να μετατρέπεται σε θαύμα.
Κι αφήστε τον Κίσσιγκερ να λέει…

Έλαβα και αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα από μια ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στο Παρίσι, στο Γάλλο δημοσιογράφο, Pierre Sipriot, στις 6 Μαΐου, 1955!

Εμένα, ομολογώ, με συγκλόνισε το κείμενο (γιατί είναι σπάνιο, ιστορικό και επίκαιρο, γιατί αξίζει… κι ακόμη γιατί έχω τους λόγους μου…) γιατί αυτή είναι η ίδια Ελλάδα που όλο πάει κι έρχεται στο νου μας, μας ταξιδεύει πότε μας κάνει περήφανους και πότε μας πληγώνει…

 
Για την Ελλάδα

«Όσο πιο μακρυά είμαστε από την πατρίδα μας, τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο, την αγαπάμε. Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα βλέπω τις μικρότητες, τις ίντριγκες, τις ανοησίες, τις ανεπάρκειες των αρχηγών, τη μιζέρια του λαού. Όμως από μακρυά δεν βλέπουμε τόσο ευδιάκριτα την ασκήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσουμε μια εικόνα της πατρίδας αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα. Να γιατί δουλεύω καλύτερα και αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό.
Μακρυά της καταφέρνω να συλλάβω καλύτερα την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο, και συνακόλουθα τη δική μου ταπεινή αποστολή. Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Γίνονται καλύτεροι. Έχουν την περηφάνια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους. H πεποίθησή τους, ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή, μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία, μια αυθυποβολή χιλιετιών, όμως αυτή η αυθυποβολή, γενόμενη πίστη, ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή. Χάρη σ’ αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες. Μετά από τόσους αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί. Όμως η ουτοπία, που έγινε πίστη, δεν τους αφήνει να πεθάνουν. H Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα».

Και κάτι ακόμη, από την ίδια συνέντευξη, που μου έκανε εντύπωση και είναι για τους Κρητικούς:



«Πώς σου φάνηκε η ζωή, παππού;» ρώτησα μια μέρα ένα γέρο Κρητικό, εκατοχρονίτη, γεμάτο παλιές πληγές, τυφλό. Ζεσταίνονταν στον ήλιο, κουκουβιστός στο κατώφλι της καλύβας του. Ήταν περήφανος στ’ αυτιά, όπως λέμε στην Κρήτη. Δεν άκουε καλά. Τού επανέλαβα την ερώτηση: «Πώς σου φάνηκε η μεγάλη σου ζωή, τα εκατό σου χρόνια, παππού; Σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό», μου απάντησε. «Και διψάς ακόμα παππού;» Σήκωσε απότομα το χέρι. «Καταραμένος αυτός που πια δε διψάει» φώναξε. Αυτοί είναι οι Κρητικοί. Πώς να μη τους κάνω σύμβολο;


1 Ιουν 2011

Φτάνει πια, όχι στα greeklish!


«Μια γλώσσα όπως η ελληνική
όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη
και άλλο πράγμα ο έρωτας.
Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα.
Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι.
Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω,
που -αλίμονο- τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο
αυτοί που ολοένα απομακρύνονται από το νόημα…»
*


Αυτοί που επιμένουν να εγκληματούν χρησιμοποιώντας τα greeklish

Φτάνει πια, όχι στα greeklish!
Ας γράφουμε ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!
Ας μη χάσουμε και τη γλώσσα μας!

* Οδυσσέας Ελύτης, (απόσπασμα από το ποίημα "Ο μικρός ναυτίλος")
Μηθυμναίος