Είναι λυπηρό έως
σοκαριστικό το θέαμα που αντίκρισα σε δρόμο που έτυχε να περάσω. Ένας σωρός από
βιβλία, σε καλή κατάσταση όπως διαπίστωσα, πεταμένα στο πεζοδρόμιο δίπλα από
κάδο σκουπιδιών. Αυτό μ’ έκανε να σταματήσω στη μέση του δρόμου και να
φωτογραφίσω αυτό που έβλεπα. Ήθελα να έχω πειστήριο για να το συνειδητοποιήσω. Θα
ήθελα να ξέρω αν υπήρχαν κι άλλα βιβλία μέσα στον κάδο κι απλά αυτά που ήταν απ’
έξω ήταν γιατί δεν χωρούσαν άλλα μέσα.
Πάνε χρόνια είχα
δει βιβλία σε μαύρους σάκους σκουπιδιών αλλά έτσι «ατάκτως ερριμμένα» στο δρόμο
δεν περίμενα να δω.
Αν σκεφτεί
κανείς, πέρα απ’ τη γνώση που προσφέρουν τα βιβλία, την ψυχή του συγγραφέα, τη
φαντασία του, τη σκέψη, τον κόπο μέχρι να το εκδώσει, τα χρήματα που δαπάνησε
να τα αγοράσει, αυτό και μόνο θα ήταν ντροπή, Ας τα χάριζε, ας τα δώριζε σε
σχολεία, βιβλιοθήκες κι ένα σωρό άλλους χώρους που θα μπορούσαν να τα δεχτούν.
Αλλά ποτέ έτσι… Όχι!
Πέρασα ξανά,
μετά από δυο μέρες. Δεν υπήρχαν πλέον. Σκέφτηκα μήπως και είχαν την τύχη –και μακάρι
να ήταν έτσι– αυτών που ένας οδηγός απορριμματοφόρου στην Κολομβία, κάθε που
βρισκόταν σε παρόμοιες περιπτώσεις, τα μάζευε κι έφτασε να γεμίσει εκατοντάδες
βιβλιοθήκες σε σχολεία, κέντρα μελέτης και κοινότητες της χώρας του.
