Γιατί γράφουμε;

«Η λογοτεχνία, όπως και όλη η τέχνη, είναι η απόδειξη ότι η ζωή δεν αρκεί»
(Φερνάντο Πεσόα).

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα της ομιλίας που εκφώνησε ο ιταλός συγγραφέας Αντόνιο Ταμπούκι στο πανεπιστήμιο της Εξ-αν-Προβάνς στη Γαλλία, με αφορμή την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα.

Η λογοτεχνία προσφέρει τη δυνατότητα ενός επιπλέον σε σχέση με αυτό που μας παραχωρεί η φύση. Και σε αυτό το επιπλέον εμπεριέχεται η ετερότητα, το μικρό θαύμα που μας έχει παραχωρηθεί στο ταξίδι της σύντομης ύπαρξής μας: να βγαίνουμε από τους εαυτούς μας και να γινόμαστε «άλλοι». Ο Θερβάντες λέει για τον εαυτό του ότι είναι ταυτόχρονα Δον Κιχώτης και Σάντσο Πάντσα. Γνωρίζουμε ότι ο Σέξπιρ δεν ήταν πρίγκιπας καμιάς Δανίας. Ο Φλομπέρ υποστήριζε ότι η Μαντάμ Μποβαρί ήταν ο ίδιος. Ο Μποντλέρ έγραψε: «Σαν τις περιπλανώμενες ψυχές που αναζητούν ένα σώμα, αυτός μπορεί να μπει, όταν το θέλει, σε κάθε πρόσωπο». Η λογοτεχνία δεν έχει μόνιμη διαμονή, είναι νομαδική. Όχι μόνο επειδή μας κάνει να ταξιδεύουμε στον κόσμο, αλλά κυρίως επειδή μας κάνει να διασχίζουμε την ανθρώπινη ψυχή. Επιπρόσθετα, είναι και βελτιωτική, επειδή είναι η μοναδική δυνατότητα που μας έχει παραχωρηθεί να τροποποιούμε τα γεγονότα και να διορθώνουμε την πιο άστοργη ιστορία. Επειδή είναι η περιοχή του δυνατού, της απόλυτης, ελευθερίας.

(για τη συνέχεια κλικ εδώ)

Εικόνες και στίχοι (σειρά τρίτη)

«Τώρα που οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων είναι τόσο κοντά, οι καρδιές τους ειναι τόσο μακριά...».

Αντώνης Σαμαράκης

«Αρκεί μικρό το φύλλωμα, πλήθος καρπούς να δέσει…».

Μήτσος Τσιάμης

«Αυτόκλητος επισκέπτης του βυθού της θάλασσας.
Τα υδρόβια φυτά που απλώνονται με ρυθμό απεραντοσύνης…
δανείζουν την αντανάκλασή των χρωμάτων τους στη φυσική και τους νόμους της».

Φαίδων Θεοφίλου

«Ωραία που ’ναι η άνοιξη πνιγμένη στη δροσιά της αχ και να ’ταν όλη η ζωή ίδια στην ομορφιά της».

Σπύρος Δαρσινός

«Βάδισα δρόμους γνώριμους που δεν θα λησμονήσω, άλλους καιρούς να θυμηθώ που με γυρίζουν πίσω».

Μήτσος Τσιάμης

Πέρασαν κιόλας 40 χρόνια...

40 χρόνια πέρασαν -αλήθεια, πότε πέρασαν κιόλας... Ήταν 21η Απριλίου του 1967. Σαν κομμάτια παλιάς ασπρόμαυρης ταινίας, που πετάγονται στην επιφάνεια μέσα από τον πολύχρωμο γυαλιστερό πολτό -η «αποφράς ημέρα», τα τανκς στους δρόμους της Αθήνας, τα εμβατήρια, η ερημιά, η σιωπή· και σιγά σιγά, οι στολές, οι ανέκφραστες φάτσες, τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», ο «γύψος», τα ασυνάρτητα λόγια, τα μάτια της τρέλας...
Τιμής ένεκεν σας παραθέτω τις πρώτες φράσεις από το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη «Η γέννηση του νεοφασισμού».

«Εκείνη η απριλιάτικη νύχτα στην Αθήνα ήταν η αποθέωση της ανοιξιάτικης ομορφιάς. Οι λουλουδιασμένες δεντροστοιχίες, οι γλάστρες στα μπαλκόνια και ο βασιλικός κήπος σκόρπιζαν μεθυστικά αρώματα, που ενώνονταν με την αύρα του Σαρωνικού. Δύο μετά τα μεσάνυχτα. Σχεδόν ερημιά στους δρόμους της Αθήνας. Και οι λιγοστοί διαβάτες, ναρκωμένοι από την έκσταση της ανοιξιάτικης βραδιάς, αργοδιάβαιναν προς τα σπίτια τους. Και αύριο έτσι θα 'ναι...»
«Είχε στρίψει στα ανθοπωλεία και άρχισε ν' ανεβαίνει τη Βασιλίσσης Σοφίας. Τότε έσκασε στο σκοτάδι η στριγκλιά:- Αλτ, ή πυροβολώ!Σάστισε και είδε. Ενας πελώριος γίγαντας από ατσάλι, ένα τανκ, της έφραζε τον δρόμο. Μια κάννη έτοιμη να ρίξει ήταν στραμμένη απάνω της. Και, πίσω από το τανκ και πλάι, άλλα ατσαλένια τέρατα.- Πίσω! Απαγορεύεται. (Πάλι η στριγκιά φωνή).Συγκέντρωσε τις δυνάμεις της και είπε:- Πάω στο υπουργείο εδώ απέναντι. Είμαι καθαρίστρια. Θα χάσω το μεροκάματο.- Φύγε, γιατί σου την άναψα.Το ατσάλι και η φωνή δεν αστειεύονταν. Η γυναίκα έκανε πίσω και κάνοντας τον σταυρό της χάθηκε στο σκοτάδι.Τ' άστρα τρεμόσβηναν. Ξημέρωνε η 21η Απριλίου 1967, η κοσμοσωτήρια ημέρα που η Δημοκρατία θάφτηκε στη γη που γεννήθηκε...»

Εικόνες και στίχοι (σειρά δεύτερη)

" Όμορφη και παράξενη πατρίδα, ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
Σ' ευλογημένη μέρα βγάζει το κακό σε δημοσιά πλατιά το στενοσόκακο

Σ' όλα τα σπίτια σ' όλα τα παράθυρα δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα ".

Οδυσσέας Ελύτης

" Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου / βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού.
Χάνω την ισορροπία και ο αέρας με τρυπά / φταίνε κι οι κραυγές των γλάρων / σ’ ένα γκρίζο ορίζοντα / οι αποστάσεις με λυγίζουν / δεν υπάρχει επιστροφή / είναι η αθωότητά μου μέσα στην καταστροφή ".

Δημήτρης Λάγιος

"Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ανασαίνοντας τη δροσιά του πεύκου
πιο δύσκολα κάθε μέρα, κολυμπώντας στα νερά τούτης της θάλασσας κι εκείνης της θάλασσας,
χωρίς αφή χωρίς ανθρώπους μέσα σε μια πατρίδα
που δεν είναι πια δική μας ούτε δική σας".

Γιώργος Σεφέρης

" Πέταξε όσο ψηλά μπορείς τα ύψη δεν σκοτώνουν

τα χαμηλοπετάγματα πονάνε και πληγώνουν ".

Λουδοβίκος των Ανωγείων

"Το καΐκι στη στεριά δεν λογίζεται κι η καρδιά στη μαχαιριά συγκλονίζεται
έλα αγάπη μου βοριά δος μου κύματα... να 'χω σιγουριά".

Λίνα Νικολακοπούλου

******

( Με μια ευαίσθητη ματιά, αποτύπωσα εικόνες της μικρής μου πατρίδας και θέλησα να τις μοιραστώ μαζί σας μαζί με στίχους που,κατά κάποιο τρόπο, δένουν με την κάθε εικόνα. Είναι για να εκφράσω την μεγάλη αγάπη που της έχω...)

* Αν κάνετε κλι στην εικόνα θα την δείτε σε μεγάλο μέγεθος με όλες τις λεπτομέρειες.

Mithymnaios

Εικόνες και στίχοι... (σειρά πρώτη)

"Κι όλα αυτά σε μία γλάστρα πίσω από ένα κάγκελο,

σαν ψηλά μου πέφτουν τ' άστρα είπα στον Αρχάγγελο.

Κι όλα αυτά που αντί για χώμα την καρδιά μου έβαλα,

δεν στο πίστευα το στόμα, στα φιλιά σου αμφέβαλα."

Λίνα Νικολακοπούλου

"Τις ελιές των πλαγιών αγκαλιά αγιότης, ρόδινη αγάπη στο χώμα θρεμμένη.

Θα 'λεγα το γλυκόφρυδο κλήμα, μούστο της νιότης,

ρολόι του ήλιου, του φλοίσβου ρυτίδα, του έρωτα ύψος..."

Σπύρος Δαρσινός

"Με τα ίδια χρώματα πάλι προσπαθώ να σε ζωγραφίσω.
Για να κοιτάζεις ακόμα πιο μακριά απ’ αυτό το ηλιοβασίλεμα που τελειώνει –
απ’ αυτό το ανέβασμα που σε κάνει, παντοτινά, να χαμογελάς..."

Μήτσος Τσιάμης

"Από ένα χαμένο όνειρο εμείς έπρεπε να φτιάξουμε ένα δρόμο για να συναντηθούμε...

Ω ελπίδες της νιότης μας μείνατε στη μέση του δρόμου. Εμείς συνεχίσαμε και να που φτάσαμε εδώ, σ' αυτόν τον άγνωστο τόπο... χωρίς αποσκευές..."

Τάσος Λειβαδίτης

"Αντικρύζω τη Μήθυμνα με σκέπη τα πορτοκαλόχροα παράπονα του ήλιου.

Από ζευγάρια ματιές δύο, μπήγω στις κλειδώσεις της ομορφιάς της

κι αποθέτω τους άρτους μου στο κάστρο της ελπίδας της."

Φαίδων Θεοφίλου

* (Φωτογραφίες του Στράτου Δουκάκη από τη Μήθυμνα. Συνοδεύονται από στίχους ποιητών που κάποια σχέση έχουν με την εικόνα...)

Mithymnaios