Δεν θα τολμούσα ποτέ να πω: ας παν στην ευχή τα παλιά…

Είναι στιγμές μέσα στη μέρα, όταν αισθάνομαι να πάλλονται οι ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου, νa ανακαλώ –ακόμη και στο μικρότερο ερέθισμα– μνήμες φίλων: την αγάπη τους και κυρίως τη συνοδοιπορία μας στα εύκολα και στα δύσκολα. Και τότε ζωντανεύει εκείνη η αίσθηση η αθώα, ενός είδος έμφυτης αξιοπρέπειας που θυμάμαι μας κατείχε. Μια χούφτα κόσμος ήταν, κομμάτια και μικρογραφίες του· δεν θα τολμούσα ποτέ να τους σβήσω από τον χάρτη μου.

Βασικά –το έχετε καταλάβει– ανήκω στον κόσμο του παρελθόντος, εκείνον που μέσα από τη θύμηση με βοηθάει να καταφεύγω στον εαυτό μου. Και κατά συνέπεια, μη θέλοντας να αφήσω τα σημερινά να σκονίζουν τη γυαλάδα του, αγγίζω –εννοείται– και τον κόσμο του παρόντος. Δεν μου αρέσει η θαμπάδα του χρόνου.

Άλλωστε αλλάζουμε με την πάροδο του χρόνου γιατί απλά μεστώνει το μυαλό μας, δημιουργείται η εντύπωση –λέω εγώ τώρα– πως διαθέτουμε σοφία, γινόμαστε πιο ευαίσθητοι συναισθηματικά, πιο ευχάριστοι ίσως, πιο ήρεμοι, πιο ευσυνείδητοι και κάπως σοβαρεύουμε επειδή είδαμε και… μάθαμε.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια έγραψα: «Τι θα μπορούσε ν' αγγίξει τις χορδές της ανθρώπινης ψυχής, να τις χαϊδέψει, να τις κάνει να πάλλονται. Είναι η μουσική των σκέψεων που παλεύει με την ψυχή μου. Αν την νικήσουν θα γίνουν λέξεις». Και… να που έγιναν.

Ζητώ τη συμπάθεια και την επιείκειά σας σας, που ούτε και σήμερα μπόρεσα να ξεφύγω από τα γνωστά και τετριμμένα μου.

Στα τρυφερά της καρδιάς μου και στα πολύτιμά της…

Επιστρέφω και σεργιανίζω. Σεργιανίζω εκεί που αιωρούνται σμήνη από σκέψεις. Φτεροκοπάνε και μεταναστεύουν. Πάνε να φύγουν, τρέχουν, σταματάνε για λίγο, θέλω να τις προλάβω πριν μου ξεφύγουν. Προσπαθώ να τις συμμαζέψω –σαν να τις «τρυγώ» από ξεραμένο δέντρο στην ερημιά του τίποτα– να τις αραδιάσω, να τις ξεδιαλύνω και να τις ταιριάξω με το συναίσθημα· να τις κάνω λόγο.

Ξεχασμένες φράσεις –στο αντιφέγγισμα της σιωπής– επανέρχονται εκτεθειμένες στη φθορά του χρόνου και στο εφήμερο. Πιάνω το μολύβι, με σκοπό να κρατήσω σημειώσεις που θα συμπληρώσουν και θα διευρύνουν αυτές που έχω ήδη χαράξει στο χαρτί.

Επαναλαμβανόμενες φράσεις που θέλουν αγκαλιά. Κάποτε τις είχα δικές μου, το απόθεμα ήταν επαρκές. Μα τώρα δυσκόλεψαν τα πράγματα, δεν τις βρίσκω πλέον, παρότι «χώνομαι» ανάμεσά τους –στα τρυφερά της καρδιάς μου και στα πολύτιμά της– ψάχνοντας εκείνες που περιέχουν μονάχα το «λίγο», το «λιτό», το «μετρημένο»… Μου αρκούν…

Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη και εφ’ ώ επέλεξε…

    Δανείζομαι εδώ τα λόγια ενός γνωστού ποιητή για να περιγράψω αυτό που ακόμα μια φορά διαπιστώνω στην σημερινή παράξενη εποχή, στη σημερινή κοινωνία. Εγραφε ο ποιητής: «Όταν σε απογοητεύει ένας άνθρωπος μην το αναλύεις πολύ. Δεν έφταιγε ο ίδιος. Τόσος ήταν». 

    Όλα, πλέον, αιωρούνται στο απέραντο πουθενά και στο απροσμέτρητο τίποτα. Η ανθρωπιά στο παζάρι, οι αξίες σε έκπτωση, τα συναισθήματα σε εκποίηση. Όλα, σαν τρομαγμένη απορία, κυλάνε ανάμεσα στη φθορά της καθημερινότητας και την αφθαρσία της σκέψης. Όπως είναι, αφτιασίδωτα! Γυρίζουν, πονάνε, θυμίζουν… 

    Άνθρωποι με μεταχειρισμένα αισθήματα, δεύτερης χρήσης και δεύτερης διαλογής. Το συμφέρον –και μόνο αυτό– ο θεός τους. Τι κρίμα… Απεχθάνομαι αυτούς που την αγάπη και τη φιλία την κρεμάνε στα μανταλάκια και την πουλάνε σε τιμή ευκαιρίας, μετατρέποντάς τες σε «δήθεν». Γιατί, μα την αλήθεια, έτσι είναι: δήθεν! Τέτοιοι ήταν. Μικροί και λίγοι! 

    Δεν θέλω να σπαταλιέμαι πλέον σε πάρε-δώσε που δεν λένε απολύτως τίποτε, με το μόνο σκοπό να σκορπίζουν εντυπώσεις. Μήτε να υποβάλλομαι στον κόπο να συνδιαλέγομαι μαζί τους κι ακόμα να τους επιτρέπω και να τους αφήνω να σκηνοθετούν με δικά τους σενάρια. Να μείνω μακριά απ’ όλο αυτό το ξόδεμα στα άνευ ουδεμιάς σημασίας, που ντύνουν τις ζωές μας, γδύνοντας την από την ουσία της. 

    Έμαθα πως το κενό τελικά πιάνει πολύ χώρο, αν τους το επιτρέψεις. Κι εγώ δεν δικαιούμαι να τους το επιτρέψω. Τους αγνοώ!