Καλή Χρονιά και… Καλή Δεκαετία!

Σε λίγες ώρες αποχαιρετάμε το 2019, το τελευταίο έτος της δεκαετίας, αφήνοντας πίσω μας το ξεφτισμένο χτες με την ελπίδα το 2020, που, όπου να ‘ναι ανατέλλει, να είναι η αφετηρία για ένα ελπιδοφόρο αύριο.

«Σαν χθες θυμάμαι που γιορτάζαμε το Millennium, την πιο ιστορική ημερομηνία, νομίζαμε, της ζωής μας, και τώρα μπαίνουμε στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα».

Οι δεκαετίες είναι σαν… μικροί αιώνες. 

«Ξεκινάει η χρονιά των Δύο. Ίσως είναι σημάδι ότι θα έχει λιγότερη μοναξιά και περισσότερη κατανόηση...». Τώρα, όσο ποτέ, όλοι το έχουμε  ανάγκη.

Σας εύχομαι Καλή Χρονιά και… Καλή Δεκαετία!

Με υγεία, γαλήνη, αγάπη κι όλα τα καλά του κόσμου! Αισιοδοξία για όλα εκείνα που δίνουν νόημα και ομορφαίνουν τη ζωή μας έστω και μέσα από τα μικρά που άλλοτε μας φάνταζαν αδιάφορα! Αυτό νομίζω είναι το σημαντικό νόημα των εορτών.

Αυτό το σημαντικό, βέβαια, δεν θα το βρούμε τυλιγμένο σε γυαλιστερό χαρτί δώρου. Θα το βρούμε στο μοίρασμα συναισθημάτων και αγάπης. Σε μια αγκαλιά, στο μαζί, σ’ ένα απλό χαμόγελο, σε μια καλή κουβέντα, σε μια και μόνο ματιά και γιατί όχι σ’ ένα… φιλί! Ας είναι και ψευδαισθήσεις… χρειάζονται κι αυτές.

Και την Πρωτοχρονιά σπάστε, καλού-κακού, το ρόδι της καλοτυχίας!

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!

Όσο κοντεύουν οι άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, όσο οι ανάμικτοι ύμνοι με τα «ωσαννά» των ουρανών –όλο και περισσότερο– θα ηχούν στ’ αυτιά μας, η ουσία τού «Χριστός γεννάται» θα φουντώνει τα κλαριά στα «δέντρα των ευχών».

Κι εμείς, θεατές σε χαρές ανέξοδες και προσωπικά βιωμένες, προλαβαίνουμε ακόμη να βρούμε αυτό «το αυθεντικό κάτι» που ψάχνουμε. Να αναθεωρήσουμε, να αισθανθούμε και να κατανοήσουμε. Να δώσουμε αγάπη και στήριξη, να αναζητήσουμε ξεχασμένες άξιες και να πιστέψουμε ότι η ανθρωπιά δεν είναι ξεπερασμένη μήτε η ανάγκη να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!

Υγεία, Αγάπη, Ευτυχία κι ό,τι άλλο επιθυμείτε!

Ανεπίδοτες ευχαριστίες για ένα «Γιούσουρι»…

«Γιούσουρι», ένα μίνι-βιβλίο κομψοτέχνημα του Στρατή Μπαλάσκα, το οποίο, είχε την καλοσύνη να μου στείλει το 2002, όταν εγώ ακόμη ζούσα στη Βαλένσια της Βενεζουέλας.

Σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, το ξανάπιασα στα χέρια μου να το κανακέψω. Στέκομαι ιδιαίτερα (λόγω καταγωγής) στις σελίδες 16, 17 και 18 στον τίτλο:

Ο Νίκος Καββαδίας κι ο «Κούκος»…

Όπου αναφέρεται στον «Κούκο, τον ξεχασμένο ψαρά που… κάθε βράδυ, στο λιμάνι της Μήθυμνας, μοιραζόταν ένα μπουκάλι μπύρα με το σκύλο του. Το μόνο του φίλο»…

* To γιούσουρι, είναι ένα είδος μαύρου κοραλλιού, από το οποίο κατασκευάζονται χάντρες, φυλακτά και άλλα διάφορα.

 

Αντιφάσεις και διλήμματα...

            Στη ζωή μας, συχνά, αντιμετωπίζουμε αντιφάσεις και διλήμματα τα οποία προκύπτουν όταν επιβάλλεται να κάνουμε (όσο μας επιτρέπουν) μια επιλογή, που μπορεί (ενδεχομένως) να είναι σύμφωνη με κάποιες αξίες ή επιθυμίες μας, αλλά ταυτόχρονα (θέλω να πιστεύω) συγκρούεται ή είναι αντίθετη με κάποιες άλλες. Κι αυτό που μας τυραννά  είναι απλά αυτό το «ή» (η διάζευξη, δηλαδή).

Η αρχή ή το τέλος, το ένα ή το άλλο, ναι ή όχι, άσπρο ή μαύρο, εκείνος ή εγώ, τώρα ή ποτέ, με αποτέλεσμα το ένα να αναιρεί το άλλο. Αδύνατο, λοιπόν, να συνυπάρξουν και τα δυο. Αντίθετες έννοιες, κάποιες φορές δύσκολης επιλογής. Έρχονται εντελώς τυχαία –ασορτί με το τίποτα– και ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Κι εκεί, κάπου ανάμεσα στο πουθενά και στο καθόλου, το σύμπαν συνωμοτεί για να ταιριάξει τα αταίριαστα.

Προκειμένου να ισορροπήσουμε ανάμεσα στις αντιφάσεις και τα διλήμματα –προφανώς– ψάχνουμε και βρίσκουμε εναλλακτικές λύσεις και αποφάσεις. 

Συνήθως έτσι γίνεται…

Δεν τους μετρώ, γιατί απλά είναι ευλογία να τους έχεις...

            Σφίγγω συχνά τη μνήμη και φέρνω πίσω κάποιους ανθρώπους τους οποίους –δίχως καμιά αμφιβολία– θεωρώ ξεχωριστούς! Έρχονται από σύμπτωση στη ζωή μας κι είναι απ’ αυτές τις συμπτώσεις που δεν τις ψάχνουμε· συνήθως έρχονται και μας βρίσκουν. Έρχονται σιωπηλά, με βήματα απαλά, στα ακροδάχτυλα σχεδόν, σα να μη θέλουν να τρομάξουν την ψυχή μας, να ξυπνήσουν φόβους και υποψίες. Μας απευθύνουν το λόγο με τρυφερότητα και ευγένεια κι αγγίζουν την καρδιά μας με αγάπη. Κι αυτή η αγάπη μετουσιώνεται σε στοργή, αφοσίωση και νοιάξιμο! Δέχονται τα λάθη και τις ατέλειές μας, βάζουν τις δικές τους καθοριστικές πινελιές κι ανεπαίσθητα δενόμαστε μαζί τους χωρίς να το πάρουμε είδηση. Πώς γίνεται αυτό; Να όμως που γίνεται…

Αν ξέρανε, αλήθεια, πόσο πολύ μπόλιασαν –με τη στάση τους– τη σκέψη μου και την ψυχή μου. Αν ξέρανε πόσο «ξεκλείδωσαν» με τον τρόπο τους την καρδιά μου και… την έκαναν δική τους. Σχεδόν συγγενέψαμε!

Σφίγγω συχνά τη μνήμη και φέρνω πίσω κάποιους ανθρώπους. Που φροντίζουν με τον καλό το λόγο να σου βγάζουν το συναίσθημα και του μυαλού τα θολωμένα. Καρδιές που με τον καιρό, μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα. Ωσεί παρόντες στη ζωή μας. Τους αποκαλούμε φίλους και… είναι τόσο σπάνιο στις μέρες μας.