Αεροδρόμιο Μηθυμναίος - Πτήση 2016

Θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους επιβάτες που ετοιμάζονται να επιβιβαστούν στην πτήση 2016 πως οι  αποσκευές τους θα πρέπει να περιέχουν μόνο τις καλύτερες αναμνήσεις του 2015.

Διευκρίνηση: Αποσκευές με κακές και δυσάρεστες στιγμές, επιβάλλεται, να μείνουν πίσω...

Η διαδρομή θα διαρκέσει 12 μήνες. Καθήστε με άνεση στις θέσεις σας και ρυθμίστε τις ζώνες ασφαλείας σας.

Ενδιάμεσες στάσεις ανεφοδιασμού θα είναι: Η Υγεία, η Αγάπη, η Χαρά, η Ευτυχία, η Ελπίδα, η Αρμονία, η Ευημερία, η Κατανόηση και η Ειρήνη.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης ο κυβερνήτης και το προσωπικό θα σας προσφέρουν το παρακάτω πλούσιο μενού:

Ένα εξαίσιο κοκτέιλ ευτυχίας.

Ορεκτικό: ένα «στρούντελ» Υγείας και μια σαλάτα ευημερίας.

Κυρίως πιάτο: Ποικιλία από ελπίδα, μαγεία, ζεστές αγκαλιές, δύναμη και όνειρα.

Επιδόρπιο: Κέικ ευτυχίας,

Ρόφημα: Καφέ ή τσάι με τις καλύτερες ειδήσεις

Όλα, μα όλα, θα συνοδεύονται φυσικά με χαμόγελα...

Ωστόσο, πριν αφήσουμε πίσω μας το 2015, επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω όλους εκείνους που έκαναν όμορφη τη χρονιά μας. 

Θερμές ευχές σε εσάς και την οικογένειά σας, ώστε να έχετε ένα ευχάριστο ταξίδι καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης 2016! Ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε και θα χαρούμε να σας δούμε και στις επόμενες πτήσεις μας.

12 παρά 4 λεπτά στο ρολόι, προλαβαίνω να σας πω και μια στροφή από τα κάλαντα:

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, χίλιες ευχές χαρίζω

σ’ ανθρώπους που τους αγαπώ και τους υπολογίζω.

Ευχαριστίας μήνυμα!

Θέλω να ξέρεις πως είναι και για μένα το ωραιότερο –και πανάκριβο– δώρο των Χριστουγέννων τα λόγια σου, Περικλή Μαυρογιάννη! 
Μέγιστη τιμή και... ευλογία συνάμα. Τα κρατώ σε ξέχωρη θέση στην καρδιά μου.

Θερμά σ’ ευχαριστώ!

Κλικ στη φωτογραφία για μεγέθυνση

Καλές Γιορτές!!!

«Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει,

ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους.

Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται».

Ας είναι τούτες οι γιορτινές μέρες γεμάτες

με το συναίσθημα εκείνο που μας χαρίζει η Αγάπη!

Κι ας κάνουμε πραγματικότητα την ελπίδα που θα γεννηθεί μαζί Του.

Συμπλέξεις...

Είναι κάτι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται σε υποτιθέμενους μονόλογους με συνέπεια να βυθίζομαι στη σιωπή. (Ανάκατες κι ένοχες σκέψεις στη σιωπή)

Η γραφή μου είναι, ως επί το πλείστον θλιμμένη, μελαγχολική… (Είναι ωραία τα θλιμμένα κείμενα, ξέρετε, φανερώνουν το χαμένο κομμάτι της αλήθειας μας…). (Τα «δυστυχώς» και… τα υπέροχα «τίποτα»)

Είναι, να παρ’ η ευχή, κάτι στιγμές σιωπής και μοναξιάς που νιώθω να με τυλίγει η απουσία. Κι όσο με τυλίγει και αισθάνομαι μόνος, τόσο βυθίζομαι στον εαυτό μου. Κι όσο βυθίζομαι τόσο θυμάμαι. Κι όσο θυμάμαι συλλογιέμαι. Δε γίνεται κι αλλιώς. Πόσο απέραντη, αλήθεια, είναι η μοναξιά του καθενός μας. (Ενώπιος ενωπίω…) 

Όσο κι αν προσπαθούσα να γνωρίσω τους ανθρώπους από τις ματιές κι από τους ήχους της ψυχής τους, ποτέ δεν έμαθα, ο δύστυχος, να διαβάζω ακριβώς τις λεπτομέρειες στα μάτια και στις ψυχές τους… (Για ένα τίποτα…)

Χαράμισα άσκοπα χρόνο σε παράταιρα αλισβερίσια (Εκπαιδεύοντας τον χαρακτήρα μου...)

Όλοι μας δίνουμε και παίρνουμε –άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο- όχι μόνο αγγίγματα κι αγάπη αλλά κι αλήθειες. Αυτό! Τις αλήθειες των εαυτών μας. (Το πάρε-δώσε της ψυχής μας)

Κι αναρωτιόμαστε τι συνέβη στην πορεία. Πότε χάθηκαν όλα αυτά και τη θέση τους πήρε η συνεχής πίεση του χρόνου, το άγχος και η αγωνία για το αύριο;…

Εννιάχρονα!!!

Θέλω να πιστεύω πως, ύστερα από 9 χρόνια, που συμπληρώνονται σήμερα, 19 Νοεμβρίου, κατάφερα να έχω ένα ιστολόγιο από το οποίο ό,τι εξάγεται είναι η αντανάκλαση του εαυτού μου. Όλη! Που καταγράφεται με λέξεις, εικόνες, θέσεις, σκέψεις, απόψεις βιώματα και συναισθήματα δίνοντας ένα άλλο χρώμα! Δεν είναι κι εύκολο, εδώ που τα λέμε, να μεταπλάθει κανείς την ευαισθησία του σε λέξεις.

Αυθεντικά, ανθρώπινα, όλα. Διαπνέονται, ως συνήθως, –κι απ’ ό,τι λένε, χωρίς την παραμικρή διάθεση να ευλογήσω τα γένια μου– από μια εκλεπτυσμένη έκφραση, αφήνοντας να φανεί μια υπέρμετρη ευαισθησία και μια εύθραυστη ψυχή. Διακριτική, κι απαλλαγμένη από κάθε είδους αμφισβήτηση. Ο καθένας άλλωστε προσπαθεί να φτιάξει το χώρο του με τα υλικά που διαθέτει. «Είναι προτιμότερο να είσαι το γνήσιο πρωτότυπο του εαυτού σου, παρά το φτηνό αντίγραφο οποιουδήποτε άλλου»… Αυτό το τίμησα όσο μπορούσα.

         Δεν έκανα τσιγγουνιές στην τρυφερότητα. Τη χάριζα απλόχερα. (Ποιος έλεγε να δεις, πως η τρυφερότητα είναι μόνο γένους... θηλυκού;). Και η αμεσότητα εκεί… παρούσα, με ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές! Αυτή η αμεσότητα που μοιράζεται.

Κάτι –ίσως το πιο σπουδαίο– που καταφέραμε –εσείς κι εγώ– ήταν να μικρύνουμε, κατά κάποιο τρόπο, τις αποστάσεις που μας χώριζαν κι ας μην έγινε αυτό με όλους. Με κάποιους τελικά δεν ταιριάξαμε… Αδυναμίες εντέλει. Δυστυχώς! Στο διάβα του χρόνου προέκυψαν και αναχωρήσεις. Καλωσορίσματα και αποχαιρετισμοί ήταν μέσα στο πρόγραμμα.

Ωστόσο, τα αποτυπώματα, που με τα λόγια σας αφήνατε στα σχόλια, ήταν ό,τι πιο κοντινό σε τρυφερότητα δεχόμουν. Έχω να το λέω: Τι φίλους αξιώθηκα!!! Πόσα θαυμαστικά χωράνε… Να τα προσθέσω…

          Άφησα για το τέλος τα… χρωστούμενα απέναντί σας. Τα οφειλόμενα! Θα τα αποδώσω με τρεις απλές λέξεις: Ένα «ευχαριστώ», ένα «σας αγαπώ» και μια «συγγνώμη»! Όπου και όπως αναλογούν.

Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει το κέρασμα!

Να είστε καλά!

13η Νοεμβρίου... βαμμένη με αίμα

Ας αναλάβει ο χρόνος...

«Ας αναλάβει ο χρόνος να κάνει αυτό που οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους. Σβήνει μνήμες, γεννάει νέες ανάγκες, μεταμορφώνει τις αναμνήσεις…»

Αντιγράφω από την εξαιρετική Ισπανίδα συγγραφέα Σολεδάδ Πουέρτολας (Soledad Puertolas Villanueva, Σαραγόσα 3 Φεβρουαρίου 1947- ) και συνεχίζω:

«Πολλές φορές  η βεβαιότητα πως αυτό που έζησες θα το καταπιεί ο χρόνος μετατρέπεται σε ένα ανυπόφορο συναίσθημα. Οι καλύτερες αναμνήσεις δεν είναι αυτές που αφήνουν οι πιο ευτυχισμένες στιγμές. Αντίθετα, οι ευτυχισμένες στιγμές καταλήγουν τελικά οι χειρότερες αναμνήσεις γιατί η χαμένη τους ένταση είναι κάτι το αβάσταχτο»!

Και… η εκδοχή μου:

Οι καλές στιγμές που ζήσαμε γίνονται καλές αναμνήσεις.

Οι κακές γίνονται καλά μαθήματα…

Μια περίληψη της ομορφιάς…

Είχα γράψει, εν ευθέτω χρόνο, πως «κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελο της ψυχής μου την παίρνω και τη βγάζω περίπατο»… Εδώ που βρίσκομαι τώρα, έχω αφορμές –μου περισσεύουν, θα έλεγα– αυτό το χαμόγελο να έχει μαλακώσει, να έχει μονιμοποιηθεί και να παραμονεύει εκεί, ολόκληρο. Πελώριο!

Περίπατος λοιπόν. Μπαίνει μπροστά με μιας η μανιβέλα της ψυχής μου. Δεν είναι ότι το έχω ανάγκη κι εγώ, το έχει και η ψυχή μου, το έχει και η ματιά μου, με αποτέλεσμα αυτός ο περίπατος να έχει γίνει μια καθημερινή συνήθεια.

Σ’ ένα περιβάλλον γενναιόδωρο σε ομορφιά, σωρεύω σκέψεις, χρώματα και εικόνες από τούτη την άνοιξη του χειμώνα, το φθινόπωρο. Κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι. Κάθε φύλλο, έστω κι αυτό που κείτεται καταγής, είναι ένα λουλούδι άξιο θαυμασμού. Περιπλανιέται αχόρταγα η ματιά μου.

Μόνο ένας χαρισματικός σκηνοθέτης, όπως είναι η φύση, θα μπορούσε να βάλει τόση ποίηση σ’ αυτό που απλώνεται μπροστά μου. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως η φύση είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης, αρκεί να την αφήσουμε να κάνει τη δουλειά της…

      Ετοιμάζομαι να «αιχμαλωτίσω» τη στιγμή. Να τη «φυλακίσω» για πάντα. Τη στιγμή, το απειροελάχιστο αποτύπωμα στον χρόνο. Αυτό το «κάτι» που... μ’ ένα κλικ θα χαρίσει ηδονή στη μετέπειτα ματιά.

Πεσμένα φύλλα καταγής. Χιλιάδες φύλλα. Σε ξεγελούν με το τέλειο της ύπαρξής τους… Το κλικ, ωστόσο, δεν άλλαξε την κατάσταση, δεν άλλαξε τίποτα. Αυτά θα παραμείνουν εκεί στην ανείπωτη σιωπή τους. Ορφανά!

Θα λείψω…

Διαβάζω τα σοφά λόγια του Νίτσε, που γράφει: «ο πιο καλός τρόπος για να προσεγγίσεις την αλήθεια είναι το λάθος»… και συλλογίζομαι ότι, γενικά εμείς οι άνθρωποι, ζούμε με τις αποφάσεις που παίρνουμε. Ζούμε με τις συνέπειες των σφαλμάτων μας… Μια ζωή ξεσκονίζουμε όνειρα και χαϊδεύουμε λάθη... Τα λάθη μας!

Ωστόσο δεν ξέρω αν τα λάθη μάς φτιάχνουν ή εμείς (εν γνώσει μας) τα φτιάχνουμε για να πάμε παραπέρα… 

Σήμερα είναι λάθη, αύριο θα είναι εμπειρίες…

Λένε ότι η φωνή της συνείδησης είναι το μοναδικό μονοπάτι που δεν μας οδηγεί σε λάθος δρόμους. Επιτρέψτε μου τούτο το τελευταίο να το αμφιβάλλω.

Υ.Γ. Θέλω και κάτι άλλο να σας πω, φίλοι μου αναγνώστες: Θα λείψω… Εσείς σπρώξτε την πόρτα, μη την βλέπετε σφαλιστή στη φωτογραφία, ανοίγει με το πρώτο σκούντημα... 
Αν τυχόν θελήσετε να σχολιάσετε τις παραπάνω σκέψεις μου –ξεσπάσματα στιγμών πολύ προσωπικών– κάντε το, έχει τραπεζάκι έξω, άδειες καρέκλες και... παρεΐτσα. Θα χαρώ, ίσως όμως δεν θα μπορέσω να σας απαντήσω. Μη με παρεξηγήσετε. Θα ταξιδεύω… 

Πάντως θα ξαναβρεθούμε τον Δεκέμβρη. Μέχρι τότε να είστε καλά!

Τ' απόδειπνο το μελαγχολικό...

Μπορεί και να `ναι απ’ τον καπνό, μπορεί κι απ' τον αγέρα,

μπορεί κι από τ’ απόδειπνο το μελαγχολικό...

Κι όμως είναι απίστευτο πως δούλεψαν τόσους αιώνες

τόσοι πολλοί άνθρωποι

για να φτιαχτεί ένας κόσμος τόσο μικρός…

Γιώργος Ποταμίτης

 

Αδειάζοντας το νου από τα περιττά…

Τι είναι το πιο σωστό: να το διακινδυνέψω λέγοντας πως δεν είναι αυτό που δείχνουν, αλλά αυτό που φαντάζομαι ή να φορέσω την πανοπλία μου και να το παίξω αμέριμνος, δίχως ν’ αρθρώσω λέξη, όπως κάποιοι…

Περιέργως, δε νιώθω κανένα αίσθημα ενοχής.

Όταν κάτι που κάνεις το κάνεις με την καλύτερη των προθέσεων και… με αγάπη, μπορείς να κοιμάσαι με ηρεμία και να ξυπνάς έστω… μ’ ένα χαμόγελο!

Όταν προσπαθείς να υπερασπιστείς το ελάχιστο της αξιοπρέπειάς σου, αυτό που μένει και σε υποχρεώνει να κάνεις είναι να γεμίσεις το τίποτα με μπόλικο καθόλου. Όπως κάποιοι…

Όταν ξέρεις πως μια αλήθεια θα πληγώσει πολύ τον αποδέκτη της, είναι προτιμότερο να τον αφήσεις στο ψέμα του.

Ό,τι αγαπάς το «δένεις» πάνω σου.

Όχι σφιχτά μη «πνιγεί», ούτε λάσκα μη σου «φύγει»…

Παρενθετικά και συμπληρωματικά να πω ότι έχω επίγνωση του τι έχω πει και τι έχω γράψει. Διαφορετικά θα ήταν η αποθέωση της υποκρισίας.

Νοσταλγία είναι η αγάπη που μένει!

Στα λεξικά υπάρχουν διάφοροι ορισμοί της λέξης Νοσταλγία. Όπως: Αίσθηση λύπης ή θλίψης του να είσαι μακριά από ανθρώπους ή μέρη –κυρίως από την πατρίδα – που αγαπάμε. Αθυμία που προέρχεται από έντονο πόθο με την ανάμνηση ωραίων και ευχάριστων γεγονότων ή καταστάσεων που ίσως να έχουμε χάσει. 
Είναι εκείνο το γλυκόπικρο συναίσθημα ή ο ψυχικός πόνος που προκαλείται, μέσα στη σιωπή της καρδιάς και τη ανία των στιγμών, από την ανικανοποίητη λαχτάρα να αναπολείς και να θυμάσαι χωρίς να τα ξαναζείς…

Ωστόσο για τον Βραζιλιάνο Δόκτορα Rogério Brandao, ιατρό ογκολόγο, ο ορισμός είναι κάπως διαφορετικός και τον άκουσε από ένα κορίτσι 11 ετών που έπασχε από καρκίνο στο τελικό στάδιο:

Νοσταλγία είναι η αγάπη που μένει!

Εν ολίγοις τα ερείπια της αγάπης…

Λίγα ευχαριστώ σαν αντίδωρο

Ήρθε ο Σεπτέμβρης κι αποχαιρέτησα για φέτος το νησί και το καλοκαίρι. Παρότι το φως του παραμένει ακόμη –και θα παραμείνει– σπλαχνικό. 

Η καρδιά και η ματιά μου χορτασμένες πάνε να σμίξουν με τις μελαγχολίες του φθινοπώρου που ετοιμάζεται να χτυπήσει την πόρτα μας και τις μοναξιές του χειμώνα. Με λαχτάρα, «με λογισμό και μ’ όνειρο…» θα ζεσταίνω τη σκέψη μέχρι να ’ρθει, με το καλό το επόμενο. Μέχρι τότε θα φέρνω στο νου, αφήνοντας  τη φαντασία να κάνει τη δουλειά της, γαλάζια νερά να γλιστρούν, βράχια και αμμουδιές να ξεπηδούν, άμετρο φως, παρέες, ξεγνοιασιά κι απόλαυση κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια. 

Έβρεξα, όσο γινόταν, την ψυχή μου με πελαγίσιο αγιασμό και φόρτωσα τη ματιά μου με μπόλικο θαλασσί για να ’χω περίσσευμα κι απόθεμα για… να σταλάζει όταν το έχω ανάγκη· στην πόλη. Έριξα στο πρόσωπό μου κανάτες θάλασσα, να μουσκέψει ο κάθε πόρος του, να το στεγνώσει ο ήλιος, ν’ απομείνει επάνω του η αρμύρα… 

Τώρα, κλείνω τα μάτια και ζητώ να μ’ αγκαλιάσει ο ύπνος και να με ταξιδέψει όπως η θάλασσα. Να ’ναι καράβι το όνειρο, πανί λευκό η λαχτάρα, θαλασσοπούλι ο λογισμός. Να φτερουγίζει, να βυθίζεται και το πέταγμά του να τρέφει τις σκέψεις μου και να πλουταίνει αχόρταγα την ψυχή μου. Να γαληνεύω καθώς θα κρατά ζύγι με τα φτερά του. Μοναχικός όπως κι εγώ, να στέκει αγέρωχος ωσάν εκείνα τα μικρά πέτρινα ταπεινά, ξεχασμένα ξωκλήσια του νησιού μου, που μόνα τους τα συναντάς μ’ ένα σταυρό, ένα καντήλι, ένα εικόνισμα και τίποτ’ άλλο…

          Λίγα ευχαριστώ από καρδιάς θέλω να αποθέσω, σαν αντίδωρο, σ’ αυτά που έζησα και κράτησα. Στις εικόνες της ψυχής. Στα ηλιοβασιλέματα, στις έναστρες νύχτες, στο φως, στην πανσέληνο! Στο όνειρο, στη θάλασσα, στη πρωινή αύρα. Στις ευωδιές, στις κορυφές, στις αυλές! Στο όλα και στο τίποτα. Στις σιωπές και στα αγγίγματα. Στα αν, στα θα, στα όταν και στα θέλω! Στις αλήθειες, στην ελπίδα, στο μαζί και στο πάντα. Σε όλες τις στιγμές. Με θαυμαστικά ή χωρίς αυτά. Στο κάθε τι που έζησα και που μοιράστηκα. Στις αλήθειες των στιγμών, των λέξεων, των σκέψεων, των εικόνων, των ψιθύρων, των φωνών και των ήχων! Που δεν έσβησαν. Στις σιωπές που μιλάνε καλύτερα με… αλήθειες. Ακόμα στις λέξεις που πίστεψα. Σ’ αυτές που με πλήγωσαν αλλά και στις άλλες… που δεν άκουσα. Στις απλές στιγμές. Στη φαντασία. Στα όνειρα που ίσως κάποτε γίνουν πραγματικότητα. Στα βλέμματα που αντίκρισα κι έμειναν βλέμματα, δεν έγιναν λόγια, δεν έγιναν χάδι, δεν έγιναν σ’ αγαπώ… απλά απόμειναν βλέμματα που κοιτάνε ολόισα στα μάτια και γίνονται ανάσες. Αυτά είναι τα αληθινά…

Πώς να σταματήσω, λοιπόν, το μυαλό να ονειρεύεται; Πώς ν’ αντισταθώ στο αύριο που περιμένω να έρθει; Όπως μπορεί, όπως προκύψει, όπως και να ’ναι… Κι αν δεν είναι τέλειο, απίθανο, θαυμάσιο, θα είναι, ωστόσο, αληθινό!

Σε όλα όσα αναφέρω εδώ και σ’ άλλα τόσα ακόμα θα ’θελα ν’ αφήσω περιθώρια για να τα συμπληρώνατε εσείς μήπως κι έχω αφήσει κάτι απ’ έξω.

Λέσβος. Αποθήκη ανθρώπινων ψυχών…

           Τι να γράψεις και πώς να περιγράψεις τις χιλιάδες συγκλονιστικές εικόνες που ξετυλίγονται ολημερίς μπροστά σου κι αναρωτιέσαι: Αυτή είναι η Ευρώπη μας; Αυτός ο πολιτισμός της; Δεν μεταφέρονται εύκολα όλα αυτά στο χαρτί ή εδώ στην οθόνη.

Είδα και έζησα από κοντά το νησί της Λέσβου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Είδα δεκάδες πλαστικές βάρκες να καταφθάνουν καθημερινά στις ακρογιαλιές (στις βορειοανατολικές κυρίως) φορτωμένες με πρόσφυγες. Είδα χιλιάδες απ’ αυτούς, κι ανάμεσά τους μανάδες με μικρά μωράκια, να περπατάνε κατά μήκος της κεντρικής οδικής αρτηρίας του νησιού, μέσα στον ήλιο, με την έκδηλη –κι άλλοτε σιωπηρή– χαρά της σωτηρίας, με προορισμό το λιμάνι της Μυτιλήνης. Το οποίο είχε μετατραπεί σ’ ένα τεράστιο καταυλισμό, σε μια αποθήκη ανθρώπινων ψυχών.

Είδα εξαθλιωμένους ανθρώπους, ταλαιπωρημένους και εξουθενωμένους, με το χαμένο βλέμμα μιας άγνωστης ζωής μπροστά τους. Ανθρώπους-θύματα ενός πολέμου που τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν πατρίδα, σπίτια, συγγενείς, τα χώματα που γεννήθηκαν, για να επιβιώσουν –πλάθοντας όνειρα– ανάμεσα σε βόμβες και σφαίρες, σε απελπισία και απόγνωση. Απόγνωση τέτοια ώστε ν’ αποφασίσουν να πάρουν το μεγάλο ταξίδι της ελπίδας, της διαφυγής, της ζωής.

            Είδα πως άφηναν τη ματιά τους να κοιτάζει πίσω κι ας προχωρούσαν βλέποντας μπροστά το τι τους περιμένει… Μαζί τους περπατούσε και η σιωπή από τα ερημωμένα χωριά τους και οι ψυχές απ’ τους άδικους θανάτους. Μπορεί να λαχταράνε ό,τι άφησαν πίσω που… ίσως κάποια στιγμή τα ξαναδούν… Όνειρα…

Είδα χιλιάδες απελπισμένους στο λιμάνι της Μυτιλήνης να περιμένουν μέσα στη μιζέρια και τη βρώμα. Η κατάσταση και η ιδίως η ματιά τους σε ντροπιάζει. Τα βάζεις με τον εαυτό σου. Είναι εικόνες που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Είναι η ανικανότητα να κάνεις κάτι για αυτό. Είναι τα ανάμικτα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σου. Είναι η ανεπάρκεια του κράτους και η ασυνεννοησία μεταξύ των υπευθύνων μεταφέροντας έτσι στους κατοίκους ένα βάρος που δεν τους αναλογεί.

Ωστόσο, οι φροντίδες των ντόπιων και των αρχών δεν επαρκούν για ένα τόσο μεγάλο και επείγον πρόβλημα. Χρειάζεται, ιδίως, ανθρωπιστική συμπεριφορά γι’ αυτούς τους ταλαίπωρους ανθρώπους που ψάχνουν απεγνωσμένα μια θέση γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Το όνειρο της Ευρώπης.

Οι φωτοσυνθέσεις περιέχουν και φωτογραφίες του Δημ. Φωτίου