Συμπλέξεις...

Είναι κάτι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται σε υποτιθέμενους μονόλογους με συνέπεια να βυθίζομαι στη σιωπή. (Ανάκατες κι ένοχες σκέψεις στη σιωπή)

Η γραφή μου είναι, ως επί το πλείστον θλιμμένη, μελαγχολική… (Είναι ωραία τα θλιμμένα κείμενα, ξέρετε, φανερώνουν το χαμένο κομμάτι της αλήθειας μας…). (Τα «δυστυχώς» και… τα υπέροχα «τίποτα»)

Είναι, να παρ’ η ευχή, κάτι στιγμές σιωπής και μοναξιάς που νιώθω να με τυλίγει η απουσία. Κι όσο με τυλίγει και αισθάνομαι μόνος, τόσο βυθίζομαι στον εαυτό μου. Κι όσο βυθίζομαι τόσο θυμάμαι. Κι όσο θυμάμαι συλλογιέμαι. Δε γίνεται κι αλλιώς. Πόσο απέραντη, αλήθεια, είναι η μοναξιά του καθενός μας. (Ενώπιος ενωπίω…) 

Όσο κι αν προσπαθούσα να γνωρίσω τους ανθρώπους από τις ματιές κι από τους ήχους της ψυχής τους, ποτέ δεν έμαθα, ο δύστυχος, να διαβάζω ακριβώς τις λεπτομέρειες στα μάτια και στις ψυχές τους… (Για ένα τίποτα…)

Χαράμισα άσκοπα χρόνο σε παράταιρα αλισβερίσια (Εκπαιδεύοντας τον χαρακτήρα μου...)

Όλοι μας δίνουμε και παίρνουμε –άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο- όχι μόνο αγγίγματα κι αγάπη αλλά κι αλήθειες. Αυτό! Τις αλήθειες των εαυτών μας. (Το πάρε-δώσε της ψυχής μας)

Κι αναρωτιόμαστε τι συνέβη στην πορεία. Πότε χάθηκαν όλα αυτά και τη θέση τους πήρε η συνεχής πίεση του χρόνου, το άγχος και η αγωνία για το αύριο;…