Μηθυμναίος: 2009

26 Δεκ 2009

Αγαπητέ Αϊ-Βασίλη…

Χίλιες δυο ευχές για υγεία, ευτυχία, χαρά, ειρήνη, δημιουργία κι άλλα τόσα, ανταλλάξαμε όλες τούτες, τις προ των Χριστουγέννων, μέρες, όμως τούτη η παρακάτω, μας χρειάζεται περισσότερο, απλά για να μπορούμε να απολαμβάνουμε όλες τις προηγούμενες!!!

«Αγαπητέ Αϊ-Βασίλη…

για τον καινούργιο χρόνο

θέλω να μου φέρεις μια “καινούργια Ελλάδα”…

γιατί αυτή που είχα

την κάψανε οι αντιεξουσιαστές

και την πουλήσανε οι εξουσιαστές»

* Από το Ημερολόγιο 2010 του ανεπανάληπτου ΚΥΡ

Μηθυμναίος

19 Δεκ 2009

Καλά Χριστούγεννα

Τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα επιστρέψω στον Παπαδιαμάντη. Ούτε στα καλικατζαράκια και τον Σκρουτζ. Μηδέ στο κοριτσάκι με τα σπίρτα, τις νεράιδες και τα ξωτικά, ούτε στο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ή τον Ευγένιο Τριβιζά. Θα ταξιδέψω και θα χαθώ στο ολόδικό μου παραμύθι, δίχως το παραμικρό άγχος και τρεχαλητό, τις λίγες «ανάγκες» και τα «πρέπει» των υποχρεώσεων.

Αν καταφέρω, φυσικά, να ξεχάσω τα απορημένα και λυπημένα μάτια κάτι μικρών παιδιών που πεινάνε… που όλο και πιο συχνά μας τα φέρνουν εμπρός μας οι ειδήσεις...

Ίσως να βάλω μόνο ένα κλαράκι γκι...

λίγες πολύχρωμες μπάλες...

κι αγγελάκια αθώα και σκανταλιάρικα

να χορεύουν, να χαμογελάνε και… να ψάλλουν:

ένας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο,
μόνος στον κόσμο.
ένας μικρός χριστός που ζωγραφίζει θαμπά
στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,
καράβια για τα όνειρα,
ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους.
παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας
στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα *

Και για όλους εσάς που πάντα έχετε την καλοσύνη να περνάτε από ’δω και να ρίχνετε τη ματιά σας, θέλω να ευχηθώ, μέρες που έρχονται, το φως των Χριστουγέννων να σκορπά μέσα σας και να ζεσταίνει τις καρδιές σας με το μόνο φως, εκείνο της αγάπης!!!

* Στίχοι του Τόλη Νικηφόρου, «λάμπουν σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα»

Μηθυμναίος

12 Δεκ 2009

Ας τραγουδάμε λοιπόν για τα όνειρα...

Ταξίδι στη βροχή - Τάκης Σωτηρχέλλης

Όνειρο κι αυτό / σ' αγγίζω και σε χάνω

μάτια μου γλυκά μου / αχ πόσο σ' αγαπώ

Ένα σου φιλί / θέλω να χορτάσω

αχ να το κρατήσω / για πάντα φυλακτό

Βγαίνω στη βροχή / μόνη αυτή σου μοιάζει

μάνα που αγκαλιάζει / ό,τι όμορφο ξεχνώ

Έφερα κρασί / αντάμα να το πιούμε

που φεύγεις να τα πούμε / για ύστερη φορά

Και σου τραγουδώ / δεν μπορώ να κλάψω

μέσα απ' το τραγούδι / βρίσκω ό,τι αγαπώ

Ο Τάκης Σωτηρχέλλης κατάγεται από το Ακράσι της Λέσβου, χρόνια τώρα, διάβαζα άρθρα του (στην ίδια εφημερίδα που κι εγώ γράφω) μα δεν τον γνώριζα. Τύχαινε να ’ναι και ξάδερφος αγαπημένου μου φίλου… Να όμως που απρόσμενα τον γνώρισα χτες κι όχι μόνο εκείνον, μα ανακάλυψα και τα ταλέντα του… που δεν είναι λίγα. Κάντε κλικ στο βίντεο και απολαύστε στίχο, μουσική και τραγούδι του Τάκη!!!

* «Ταξίδι στη βροχή» είναι γεννήματα μιας παρέας. Μιας παρέας που είναι θάλασσα ταξιδεύτρα, με γλάρους και καράβια και φουρτούνες. Σαν τη ζωή μας. Κι όποτε ξανοιχθούμε στα πέλαγα βιαζόμαστε να πιάσουμε και πάλι τα γνώριμα κι αγαπημένα νερά της Μεσογείου, να δούμε το φως του Αιγαίου. Να ξεκινάμε από τη Λέσβο και να αρμενίζουμε για την Αθήνα, την Πελοπόννησο και την Κρήτη και μετά παρέα με τα δελφίνια να φτάνουμε στην Κύπρο. Και το ταξίδι δεν έχει τέλος, όπως ούτε τα τραγούδια μας. Τραγούδια που γράφτηκαν γιατί αντιπροσωπεύουν στιγμές της ζωής μας, της φιλίας μας και των ερώτων μας. Τραγούδια που μιλούν για τα όνειρα. Τα όνειρά μας, που μεγαλώνουν πια μαζί με τα παιδιά μας και κάνουν τις μέρες μας πιο γλυκές και τις νύχτες μας πιο φωτεινές. Ο Τάκης Σωτηρχέλλης ο Μυτιληνιός χρόνια τώρα σκαρώνει στην κιθάρα με τους στίχους του τραγούδια για να ξεδιψάμε από την αλμύρα των ταξιδιών και να πλενόμαστε από της ρουτίνας τη σκόνη".

Mηθυμναίος

6 Δεκ 2009

στιγμές περισυλλογής και λυρικής ρέμβης...

Σε αγαπημένο ποιητή...

Είναι κάτι στίχοι, θαρρείς κι είναι για σένα γραμμένοι.

Λες και κλείνουν μέσα τους όλες τις δικές σου λαχτάρες,

όλες τις έμμονες, βασανιστικές και ξάγρυπνες σκέψεις

κι όλα τα σκιρτήματα της καρδιάς σου.

Συνδέονται δε, τόσο συναισθηματικά μαζί σου που,

σχεδόν αυθόρμητα, τους κάνεις… και δικούς σου.

Τους αποσπάς, κατά κάποιο τρόπο,

απ’ το δημιουργό τους

και τους κάνεις κτήμα σου.

Κι όχι μόνο,

αλλά θα ’θελες -αν γινόταν- να κατοχυρώσεις

και… τα πνευματικά του δικαιώματα!

Αν είναι δυνατόν…

Και, για να ’σαι πιο σίγουρος, τα κλείνεις

-τα φυλακίζεις κυριολεκτικά…- σ’ ένα κελί…

Μες στην καρδιά σου!

* * * *

Κάπου είχα διαβάσει –που, τι σημασία έχει…-

πως συχνά οι ποιητές,

αφού γράψουν τους στίχους,

τους σφραγίζουν σε μπουκάλια

και τ’ αφήνουν να τα πάρει το πέλαγο.

Και λένε πως, έστω κι ένας μόνο αναγνώστης να βρεθεί

να τους διαβάσει,

δηλαδή στα χέρια ενός και μόνο ναυαγού

να έφτανε το μπουκάλι…

θ’ άξιζε τον κόπο ο ποιητής να ’γραφε μόνο γι’ αυτόν.

Για φανταστείτε…

Πόσες φορές θα θέλαμε, στη ζωή μας να παίξουμε

το ρόλο του ναυαγού και πόσο ευτυχισμένους

θα μας έκανε η κρυφή μας ελπίδα να ξεβράσει

το κύμα μπροστά μας ένα τέτοιο μπουκάλι…

Συνηθίζουμε να τους κρατάμε,

σα θησαυρό τέτοιους στίχους,

κάτω απ’ το προσκεφάλι μας,

έτσι για να νιώθουμε την ανάσα τους.

Ν’ αναβλύζουν αλλόκοτα, δίχως σειρά και να μας συνεπαίρνουν.

Να τους δίνουμε το δικό μας νόημα,

αυτό που εμείς θέλουμε, με το δικό μας τρόπο.

Να νομίζουμε πως ερμηνεύουν

όλα όσα εμείς θα θέλαμε,

σε στιγμές περισυλλογής και λυρικής ρέμβης,

να ερμηνεύσουν…

Και το κατορθώνουν!

Και τι κάνουμε τότε;

Τους κάνουμε ακόμη πιο δικούς μας.

Τους κλείνουμε μέσα βαθιά… στον εαυτό μας.

Ίσως, το μόνο χώρο που μπορεί κανείς

ν’ αφουγκράζεται τη σιωπή της ψυχής του.

Ο εαυτός μας!!!

Κι είναι κάτι στιγμές, καλέ μου ποιητή,

κάτι στιγμές «περισυλλογής και λυρικής ρέμβης»,

όπως λέγαμε πιο πάνω,

όταν κοιτάζω τους δείχτες του ρολογιού να βαραίνουν,

τον αγέρα να σκορπά όσα κίτρινα φύλλα απομείναν

ακόμη πάνω στα ημίγυμνα δέντρα,

τον ουρανό να παίρνει εκείνες

τις γκρίζες αποχρώσεις της καταχνιάς,

το ραδιόφωνο να παίζει λυπητερά κομμάτια

κι ο αλήτης ο λογισμός μου

να τρέχει πίσω στο χρόνο,

να λεηλατεί το παρελθόν

και να κάνει το παρόν να ονειρεύεται,

να ξεσηκώνει μια παράξενη αντάρα στην ψυχή μου

κι εκείνη, αλίμονο… να χάνει τη σιωπή της.

Κι αυτά τα λόγια που ακούω μέσα μου σαν ψίθυρο τώρα,

να ξέρεις, δικά σου λόγια είναι…

Μηθυμναίος

23 Νοε 2009

Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Eυεργέτημα του Τεριάντ στη Λέσβο

Στη Βαρειά, λίγο έξω από την πόλη της Μυτιλήνης σε μια μαγευτική τοποθεσία και μέσα στους ελαιώνες υπάρχει το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Στρατή Ελευθεριάδη-Τεριάντ, ενός από τους μεγαλύτερους τεχνοκριτικούς σε παγκόσμια κλίμακα. Άνοιξε τον Αύγουστο του 1979 και στεγάζει το σύνολο του εκδοτικού έργου του με εκπληκτικές εικονογραφημένες εκδόσεις πρωτότυπα έργα και λιθογραφίες, βιβλία γραμμένα με το χέρι και εικονογραφημένα από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του 20ου αιώνα: Πικασό, Σαγκάλ, Ματίς, Μιρό, Ρουώ, Λεζέ. Τζιακομέτι, Λε Κορμπυζιέ κ.α.

Ανάμεσα στο πατρικό του σπίτι και στο Μουσείο του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου που στεγάζει τα 86 αριστουργήματα της Λαϊκής Τέχνης του Θεόφιλου, δωρεά κι αυτά του μεγάλου ευεργέτη Τεριάντ στο Δήμο Μυτιλήνης βρίσκεται το μοναδικό στον κόσμο αυτό μουσείο-κόσμημα. Έτσι ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την εξέλιξη της τέχνης στον αιώνα μας, μέσα από τους χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της.

«Δυστυχώς όμως το Μουσείο Τεριάντ αργοπεθαίνει στη μιζέρια που το καταδίκασε η αδιαφορία του ελληνικού κράτους. Τα έργα εκτεθειμένα σε απαράδεκτες συνθήκες. Σε υγρασία, με τον ήλιο να τα τρώει, σκονισμένα, σε συνθήκες πραγματικής ντροπής. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πολιτισμένου κόσμου μια τέτοια συλλογή έργων τέχνης θα αντιμετωπιζόταν καταπώς της άξιζε, θα αντιμετωπίζονταν σαν εθνικός θησαυρός. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος. Όχι όμως στην Ελλάδα και στη Μυτιλήνη».

Μετά το θάνατο του Τεριάντ στο Παρίσι η σύζυγός του Αλίς, περνούσε τα καλοκαίρια της στη Μυτιλήνη κι έβλεπε από κοντά και πικραινόταν για τη στάση των υπευθύνων του μουσείου. Μες σ’ αυτή την κατάντια, το μουσείο έπεσε και τρεις φορές θύμα κλοπής. Κι όλα αυτά ήταν η αιτία που η συλλογή Τεριάντ στο Παρίσι, με πίνακες, τεράστιας αξίας, που σκοπό είχε να δωρίσει στο Μουσείο της Βαρειάς, τελικά θεώρησε πως καλύτερη τύχη θα είχαν στο Μουσείο Ματίς.«Δεν μπορείτε να καταλάβετε», έλεγε πριν ένα χρόνο η Ντομινίκ Σιμιζιάκ, διευθύντρια του γαλλικού Μουσείου Ματίς, «τι δυνατότητες κρύβει η δυστυχώς θαμμένη στο Μουσείο της Βαρειάς συλλογή».Οπότε φανταστείτε τι χάσαμε. Σε μια εποχή τεχνοκρατίας και φθηνής κουλτούρας, επιτέλους ας κατανοήσουν όλοι οι φορείς ότι έχουμε χρέος* στο όνομα της μνήμης του Στρατή Ελευθεριάδη να σεβαστούμε το μοναδικής αξίας Μουσείο που ο μεγάλος ευεργέτης δημιούργησε και δώρισε στη Λέσβο και τη χώρα μας.

* Το ανεξόφλητο χρέος της πνευματικής Λέσβου

Απόσπασμα από την ομιλία του ποιητή και κριτικού

κ. Δημήτρη Νικορέτζου στην εκδήλωση της ΟΛΣΑ

«Αισθάνομαι την ανάγκη μιας προσωπικής εξομολόγησης για τον Tèriade, τον μεγάλο αδικημένο της αναγνώρισης και της υστεροφημίας. Ο Tèriade, ο μεγάλος μύστης και μέντορας της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας στο Παρίσι, ο μαικήνας όλων των ιερών τεράτων της ζωγραφικής, δεν ευτύχισε και δεν αξιώθηκε –στο μέτρο και στο βαθμό που του αναλογούσε- να βρει στην πατρίδα του την τιμή που του έπρεπε. Για το πλατύ κοινό έμεινε –και μένει ακόμα- ένας μεγάλος άγνωστος, καλυμμένος στη σκιά της ανωνυμίας ή το πολύ-πολύ με την ταυτότητα ενός κάποιου σημαντικού ανθρώπου “που ανακάλυψε τον Θεόφιλο”. Η αποκατάσταση της ιστορικής αυτής ανακολουθίας, ήταν που κατηύθυνε την ευαισθησία μου να δώσω μια κάποια ειδική έμφαση στη δική του φυσιογνωμία.»Η Λέσβος στάθηκε η αγλαόδωρη μοίρα και η μυθική τροφός του Tèriade. Η μοίρα αυτή που ξεπήδησε απ’ αυτά τα νερά –τα ιστορικά νερά- του Αιγαίου, απ’ το νησί της Ψάπφας ως τα παράλια τα “καρσινά”, εννοώ τ’ “απεναντινά”, της μικρασιατικής Ιωνίας. Ο αέρας ο θαλασσινός, που ερχόταν απ’ τα μπουγάζια του Αϊβαλιού, μαστόρεψε τη γλώσσα του, κάνοντάς την με την τέχνη, εργαλείο μαγείας. Όμως η μικρή πατρίδα δεν έδεσε τα φτερά του. Του έδωσε το γκόλφι και τον ξεπροβόδησε σε άλλους ορίζοντες, πιο μεγάλους και πιο θαυμαστούς.»Είναι πια καιρός που ο Tèriade εγκατέλειψε τις εγκόσμιες μέριμνες και τη ματαιότητα των ανθρωπίνων και “έδεσε κάβους” στην πολιτεία των ασφοδελών και των ίσκιων. Από τις 23 Νοεμβρίου του 1983 αναπαύεται μακριά απ’ το νησί της καταγωγής του, σε αλλότρια γη στο κοιμητήριο του Montparnasse. Τον τύλιξε η τεφρότητα του γαλλικού φθινοπώρου, χωρίς ένα μαντήλι αποχαιρετισμού από τη Ελλάδα, μακριά απ’ τη θαλπωρή και τη έγνοια των συμπατριωτών του. Εκεί στην ξενιτιά, στα χώματα της Εσπερίας, όπου η μοίρα όρισε να πληρώσει το κοινό ανθρώπινο χρέος, κανένας Έλληνας δεν βρέθηκε να τον νεκρολογήσει, να του μιλήσει με λόγια ελληνικά. Κανένας Έλληνας δεν ήρθε απ’ την πατρίδα του, απ’ το νησί του, να του φέρει ένα κλωνί λεσβιακής ελιάς, να τον συντροφεύει στο κοιμητήριο του Montparnasse. »Η πατρίδα γυμνή. Κανένα του άγαλμα, καμιά προτομή δεν αγλαΐζει τη Λέσβο, τον τόπο της φύτρας του, απ’ όπου βλάστησε το πρώτο του κύτταρο. Πόσο ωραίο θα ήταν –σκέφτομαι- να έφερναν τα οστά του στη γη των πατέρων του και να τα εναπόθεταν σ’ ένα χλοερό ξάγναντο στο αιολικό νησί. Η χοϊκή του ύλη να ξαναεπέστρεφε στη γη, ανάμεσα στις συστοιχίες των ελαιώνων και στη θαλασσοβροχή του Αιγαίου. Πόσο ωραίο θα ήταν…».

Μηθυμναίος

14 Νοε 2009

Η Βάνα Κοντομέρκου και το έργο της

Το λογοτεχνικό έργο της Βάνας Κοντομέρκου, η οποία είναι μια καταξιωμένη συγγραφέας της Διασποράς, παρουσίασε, στην αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ, η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών. Η Ιωάννα Κόκλα, εκπαιδευτικός και βραβευμένη ποιήτρια, έκανε λόγο για τα τρία πρώτα πονήματα της Βάνας: «Ο ήλιος έβγαινε από τη Δύση», «Αύριο ίσως…» και «Ανάμεσα σε δυο πατρίδες» και η Βάσω Κουβελά, ηθοποιός, συγγραφέας και πολιτισμιολόγος, για το τέταρτο βιβλίο το υπέροχο ιστορικό μυθιστόρημα «Φλογισμένες πέτρες».

Και ακριβώς, σ’ αυτό το τελευταίο βιβλίο «Φλογισμένες πέτρες» θέλω να σταθώ. Ένα έργο καθαρά ανθρώπινο όπου η Βάνα, καθώς ανέφερε η κυρία Κουβελά, «αποτυπώνει μια εποχή αυτή του ’40 και του ’50 στην άγονη και κακοτράχαλη περιοχή της Ορεινής Ναυπακτίας. Πατάει γερά πάνω στα βιώματα και στις κοινωνικές συνθήκες που διέπουν αυτή την κοινωνία. Χρησιμοποιεί τα ιστορικά αυτά χρόνια που σημάδεψαν τη ζωή όλων για να ξετυλίξει ίσως ένα κουβάρι αναμνήσεων και ακουσμάτων για να συνθέσει το έργο της. Κι όπως λέει κι ο Βασίλης Βασιλικός στην εισήγησή του “τα πέτρινα αυτά χρόνια’’ σηματοδότησαν όλες τις κατοπινές εξελίξεις.
»Μιλάει με ιδέες και βαθύτερα νοήματα μέσω των ηρώων της τόσο απλά και κατανοητά. Η πείνα, η εκμετάλλευση, η αδικία που υφίσταται ο ήρωάς της Πάνος, ο κόπος για δουλειά και μάθηση, ο πόλεμος… όμως στο τέλος δικαιώνεται όλος αυτός ο κόπος κι ο αγώνας ζωής και νικά ο άνθρωπος, με βάρκα την ελπίδα. Έρχεται η εξομάλυνση των παθών του εμφυλίου με την αγάπη, τον έρωτα δυο νέων –κι αυτό είναι το γλυκύτερο στοιχείο της ζωής, μακριά απ’ τα μίση και το αίμα της κατοχής και του εμφυλίου τις προκαταλήψεις. Ιδέες, νοήματα βαθειά, νοήματα ζωής μας διδάσκουν, μας τονώνουν μέσω αυτών των ηρώων, για αγώνα ζωής, για νίκη.
»Το βιβλίο της Βάνας Κοντομέρκου είναι η δικαίωση της ζωής για δράση κι όχι για παραίτηση. κι όπως σημειώνει η ίδια η συγγραφέας: μέσα απ’ τον πόνο βγαίνει κανείς δυνατότερος».

Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε αυτό το βιβλίο και είμαι σίγουρος πως θα σας γοητεύσει. Ένα καταπληκτικό βιβλίο με ενδιαφέρουσα ιστορία, καλοδουλεμένη πλοκή και άριστη απόδοση χαρακτήρων, σίγουρα θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ακόμη και του πιο απαιτητικού αναγνώστη.

* Το βιβλίο «Φλογισμένες πέτρες» θα το βρείτε στο βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ, Πανεπιστημίου 17

Ο Πρόεδρος Αυγερινός Ανδρέου προλογίζει

Η συγγραφέας ανάμεσα στις δυο ομιλήτριες

Η κα. Κόκλα και η κ. Κοντομέρκου διαβάζουν

Μέρος από το ακροατήριο

Ο Μηθυμναίος, η Βάνα και ο Αντρέας Κοντομέρκος

Μηθυμναίος

12 Νοε 2009

Κι ύστερα σου λένε ζώα…

Όταν η αγριότητα μετατρέπεται σε αγωνία και αδιέξοδο,

φτάνει η εσωτερική δύναμη να προκαλέσει την ήττα

και την ταπείνωση του δυνατού

και να καταλήξει σε μάθημα στοργής και τρυφερότητας...

Κι ύστερα σου λένε ζώα...

Αξίζει να δείτε το παρακάτω βίντεο μέχρι το τέλος του.

Μηθυμναίος

7 Νοε 2009

Για την αγάπη των άλλων

Πλήθος κόσμου έδωσε χτες το παρόν στην αίθουσα του ξενοδοχείου King George Palace στο Σύνταγμα, όπου έγινε η παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.

Κι ήταν κυριολεκτικά όλοι εκεί

και με την ευχή να είναι καλοτάξιδο!!!

«Η Ζωή είναι μεγαλύτερη απ' την Αγάπη;»

Στο πάνελ η δρ. Βιβή Κοψιδά-Βρεττού, ο βουλευτής Δωδεκανήσου Γιώργος Νικητιάδης, η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, ο Τζων Κατσιματίδης, η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Γκίκα, ο βουλευτής Κώστας Σκανδαλίδης και η Δέσποινα Εμμανουηλίδη-Λυβίτση

Όλοι οι φίλοι πανευτυχείς γύρω από τη συγγραφέα, που λάμπει!!!

(Από αριστερα, Ted Αργύρης, Π. Ξανθίδης, Χρ. Αγγελής, Ν. Ψυχογιού,

Ι. Φραγκούλη, Αλεξάνδρα και Στρ. Δουκάκης,

Βάνα και Αντρ. Κοντομέρκος, Θ. Ψυχογιός)

... κλέψαμε μια στιγμή από εκείνη…

Η Αλεξάνδρα Δουκάκη, ο Μηθυμναίος και οι συγγραφείς Ελένη Γκίκα και Βάνα Κοντομέρκου

Ιουστίνη μου, συγχαρητήρια, σ’ ευχαριστούμε για την αξέχαστη βραδιά και ευχή μου πάντα να μας δίνεις ωραία βιβλία.

Μηθυμναίος

4 Νοε 2009

Επαγγέλματα που άντεξαν στο χρόνο

Χθες βράδυ στον Ιανό, ένα θαυμάσιο χώρο πολιτισμού, που χρόνια τώρα είναι πλέον θεσμός, έγινε η παρουσίαση του λευκώματος «ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΕΞΑΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ», «σπονδή στο ήθος των παλιών μαστόρων» με το φακό του συμπατριώτη και παιδικού μου φίλου φωτογράφου και εκδότη Δημήτρη Ταλιάνη και τη γραφίδα του συγγραφέα Πάνου Θεοδωρίδη.
Ομιλητές η Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής ΚΚΕ, δημοσιογράφος, (ήταν απόλαυση, απ’ τους ομιλητές που παρακαλάς να μην τελειώσει το λόγο της) o Κώστας Σερέζης, δημοσιογράφος, συγγραφέας, και οι δυο συντελεστές του βιβλίου.
Για μια ακόμη φορά και για τέτοιες εκδηλώσεις ο χώρος του Ιανού δείχνει, παρόλο το μέγεθός του, μικρός!

Για μένα πολλαπλή η χαρά γιατί εκτός από το φίλο Δημήτρη, εκεί ήμασταν παρέα με φίλους όπως η Βάνα και ο Αντρέας Κοντομέρκος, η Δώρα Γιαννάκου-Παρίση (μια από τους 40 τεχνίτες του βιβλίου, συμπατριώτισσα, κουκλοποιός και νονά του Δ. Ταλιάνη) κι από δίπλα η έκπληξη που περίμενα η συνμπλόγγερ Φαραώνα!!!

«Πολύχρονη η προετοιμασία και η έρευνα γι’ αυτήν την προσεγμένη έκδοση. 20 ερευνητές από όλη την Ελλάδα, υπέδειξαν ξακουστά ή ξεχασμένα εργαστήρια της επικράτειας. Ο Δημήτρης Ταλιάνης φωτογράφισε και πήρε συνεντεύξεις, ο Πάνος Θεοδωρίδης διαμόρφωσε τα κείμενα. Εν τέλει, 40 τεχνίτες σε 30 και ένα παραδοσιακά επαγγέλματα συνέβαλαν στη δημιουργία ενός τόμου που επιμένει να προσβλέπει στο σήμερα και το αύριο για τις τέχνες που «χάνονται».
Πέρα από τη νοσταλγία και αίσθηση παραμυθιού που μας προκαλούν τα παλιά επαγγέλματα που εξασκούν. Είναι οι τεχνίτες που ενσαρκώνουν, στη στροφή του αιώνα μας, το πείσμα και την επιμονή μιας προσωπικότητας που γνώρισε πολλές διακυμάνσεις και περιπέτειες στο βίο τους, αλλά τώρα συνεχίζουν ως αμύντορες της τέχνης τους, παραβλέποντας και ξεπερνώντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν».

Σαν υστερόγραφο λίγα λόγια για τον Δημήτρη Ταλιάνη με λόγια της Νατάσσας Φωκιανίδου (Φαραώνας):
"O Δημήτρης Ταλιάνης φωτογράφος του ελληνικού φωτός (μερικοί το λένε και τοπίο) ξεκίνησε απεικονίζοντας κυριολεκτικά τις ισχυρές εντυπώσεις του από την ποίηση και τη μουσική. Ο φακός του ανίχνευε την ομορφιά ως κατάθεση της μνήμης, όχι ως εικαστική μανιέρα, αλλά μέσα από τον διάλογο με τα πράγματα. Γι’ αυτό και άργησε να περιεργαστεί πρόσωπα και χειρονομίες.
Το ήθος του τοπίου (μερικοί το λένε και φως) παραήταν ισχυρό για την αίσθησή του".

Κι εγώ να συμπληρώσω με περηφάνια πως είναι κι αυτός Μηθυμναίος!

28 Οκτ 2009

Ένα κλικ αιχμαλωτίζει τη στιγμή!

Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται στην ακριβή και κατάλληλη στιγμή, σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο που, ένα απίστευτο γεγονός ή μια έστω απλή λεπτομέρεια ή μια κίνηση, αν θέλετε στο εκατομμύριο, συμβαίνει να έχουν την τύχη μ’ ένα και μόνο κλικ να την αιχμαλωτίσουν με το φωτογραφικό τους φακό.