«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

28 Νοε 2006

Πως επιβιώσαμε εμείς, γαμώτο ;

Αναρωτιέμαι πως, όταν εμείς ήμασταν παιδιά, τις δεκαετίες του ’50, ’60 ή και στις αρχές του 70 ακόμα, με αυτοκίνητα δίχως ζώνες ασφαλείας, αερόσακους, φρένα ABS κ.λ.π., σκαρφαλώναμε σε φορτηγά σαν παιχνίδι. Στο ποδήλατο δίχως κράνος, ούτε επιγονατίδες ή γάντια Πίναμε νερό από το λάστιχο κι όχι εμφιαλωμένο. Βγαίναμε στο δρόμο και παίζαμε τους κλέφτες κι αστυνόμους (με πλαστικά ή ξύλινα πιστολάκια), σβούρα, ξυλίκι, μακριά καμήλα με τη μοναδική υποχρέωση να επιστρέψουμε στο σπίτι νωρίς, πριν νυχτώσει. Επιστρέφαμε απ’ το σχολείο το μεσημέρι, τρώγαμε και πάλι στο δρόμο για παιχνίδι. Δεν είχαμε κινητό και κανένας δεν ήξερε που, στο καλό, βρισκόμασταν. Έφτανε, όμως, η φωνή της μάνας μας για να επιστρέψουμε τρέχοντας σπίτι. Τρώγαμε ψωμοτύρι, ελιές, βούτυρα κι άλλα διάφορα δίχως να έχουμε πρόβλημα παχυσαρκίας. Πίναμε γκαζόζες και πορτοκαλάδες απ’ το μπουκάλι και το μοιραζόμαστε με τ’ άλλα παιδιά δίχως το φόβο να κολλήσουμε κάποια αρρώστια.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo, X boxes, Videogames, NOVA, DSL, Computers, παρά μόνο κάνα επιτραπέζιο όπως monopoly ή καμιά τράπουλα για το 31.
Μπαινοβγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας. Παίζαμε ποδόσφαιρο σε γήπεδα δίχως χορτάρι με πλαστικές μπάλες και τόπια πάνινα, χτυπούσαμε και με λίγο ιώδιο, που βάζαμε στις πληγές μας, ήταν όλα εντάξει....
Μερικοί μαθητές δεν ήταν τόσο καλοί όσο άλλοι κι αν έμεναν στάσιμοι επαναλάμβαναν του χρόνου. Ούτε ψυχολόγοι, ούτε ψυχοπαιδαγωγοί, απλά είχαν μια δεύτερη ευκαιρία.
Είχαμε αξίες, ελευθερίες, αποτυχίες, επιτυχίες, ευθύνες και τα μαθαίναμε, πολλές φορές, με ξύλο απ’ τους γονείς και τους δασκάλους, αλλά τα μαθαίναμε!
Η ερώτηση είναι: Πως κάναμε, γαμώτο, κι επιβιώσαμε και πάνω απ’ όλα πως κάναμε και γίναμε και, κάπως, καλοί άνθρωποι;
Μπορείτε να μου πείτε;
Mithymnaios

ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Εξομολογούμαι: Παρασύρθηκα από τους μισο-λατινικούς χαρακτήρες του γκράφιτι (παρακάτω) και το «μηδενικό» το έκανα «μιδενικό»!!! Ο δαίμων του πληκτρολογίου...

26 Νοε 2006

Από γκράφιτι σε τοίχο!!! Μεγάλη Αλήθεια!!!

Χωρίς Λόγια
(ΤΟ LIFE STYLE ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ! ΑΠΟ ΜΙΔΕΝΙΚΟ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΟΥΜΕΡΟ)

Mithymnaios


«‘‘Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΙΑ’’… ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ »

(Υστερόγραφα… της διακήρυξης)


«Ποιοι είπατε πως είσαστε»; Ρώτησαν κάποτε από Μυτιλήνη μεριά, σε μια ανάλογη περίπτωση, τους εξ Αθηνών διαμαρτυρόμενους επώνυμους του πνεύματος και της τέχνης. Και ο ΗμεροΛόγος του ΕΜΠΡΟΣ στην «απορία του» υποθέτει: «Ίσως τότε κάποιοι να μιλήσουν για ποντίκια που βρυχώνται αλλά… Κάλιο ποντίκια, παρά κατσαρίδες. Στριμωγμένες στη γωνιά και υποψήφιες να τις πατήσει ένας με μυτερό παπούτσι». Ταπεινά δηλώνω: Δεν είσαι μόνος αγαπητέ ΗμεροΛόγε…

Από τους 30 που υπέγραψαν το κείμενο οι 8 είναι εκδότες! Αν κάτι σας λέει αυτό…
Παραθέτω και δύο σχόλια:
* «Έχασε, διαβάζω, τα ασφαλιστικά μέτρα κατά της κυκλοφορίας του βιβλίου «Αγαπητέ μου Teriade» (επιστολές του Οδυσσέα Ελύτη προς τον Στρατή Τεριάντ) και της παρουσίασής του στη Μυτιλήνη (κλείνοντας δέκα χρόνια από τον θάνατό του) η Ιουλίτα Ηλιοπούλου, κληρονόμος των πνευματικών δικαιωμάτων του ποιητή. Βαριές κληρονομιές αυτές -το έχουμε δει και στο παρελθόν- τόσο περισσότερο όσο το όνομα του διαθέτη είναι μεγαλύτερο, οπότε ο διαχειριστής κινδυνεύει κάποιες φορές να φανεί ή να αποδειχτεί μικρός... Η δήλωση 30 ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης κατά της δημοσίευσης αυτών των επιστολών φαίνεται ότι βάζει τα πράγματα στη θέση τους εδώ».
Η Όλγα Μπακομάρου (Ελευθεροτυπία 25/11/2006)

* «Σε ποιον ανήκει μια επιστολή; Στον αποστολέα ή στον αποδέκτη; Επ' αυτού φαίνεται τελικά, θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη, έπειτα από την αντίδραση της κληρονόμου του Οδυσσέα Ελύτη, Ιουλίτας Ηλιοπούλου, στην έκδοση, από τη Νομαρχία Μυτιλήνης, βιβλίου με επιστολές του ποιητή στον Στρατή Τεριάντ. Είναι γνωστό ότι ο ποιητής ήταν αντίθετος για οτιδήποτε δικό του έβγαινε χωρίς την άδειά του. Μια δικαστική απόφαση θα δημιουργήσει ασφαλώς προηγούμενο για ανάλογες περιπτώσεις, οι οποίες πάντως στερούν τη δυνατότητα σε όσους επιθυμούν να πληροφορηθούν περισσότερα για τη ζωή και τις σκέψεις αυτών που θαυμάζουν. Το πνευματικό δικαίωμα, ως γνωστόν, διαρκεί, σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία, 70 χρόνια από την εκδημία τους».
Ο Δημήτρης Γκιώνης (Ελευθεροτυπία 25/11/2006)

Mithymnaios

23 Νοε 2006

Το τραγούδι της Περσεφόνης

Τετάρτη 22/11, μια υπέροχη βραδιά στη Στοά του Βιβλίου (Αίθουσα Λόγου και Τέχνης) όπου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Το τραγούδι της Περσεφόνης» της Φωτεινής Φραγκούλη.
Πολύς ο κόσμος, γεμάτη η αίθουσα, καλοί οι ομιλητές. Αίσθηση μου έκανε, εκτός των άλλων, μια πρωτότυπη παρουσίαση με προβολή στην οθόνη, ομάδας μαθητών της Φωτεινής να δίνουν το δικό τους παρόν, να την κρίνουν, να την σχολιάζουν, τόσο εκείνη όσο και το έργο της, να την ευχαριστούν για όσα τους δίδαξε. Να εξομολογούνται με τις τρυφερές κι ευαίσθητες φωνές τους, μ’ έναν νεανικό αυθορμητισμό έτσι ώστε να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα φρεσκάδας.
Αλκυονίδα ανθοδέσμη χρωμάτων και γραμμών οι καταπληκτικές ζωγραφιές της άλλης Φωτεινής, της Στεφανίδου που κοσμούν το βιβλίο, το κάνουν να το χαίρεσαι.
Κι ακόμα αντάμωμα με συγχωριανούς μιας κι η Φωτεινή είναι γέννημα-θρέμμα του Μολύβου. Αλλά και νοσταλγικές αναφορές:
«Η Ροδιά κοίταξε ψηλά και είπε:
- Μα ο ουρανός είναι γκρίζος σαν το γιλέκο του παππού.
- Γκρι-μολυβί. Ο ουρανός είναι μολυβής, κατέληξε η μαμά της αποφασιστικά.
- Είναι Μόλυβος;
- Μακάρι να ήταν Μόλυβος. Αλλά πώς να τον κάνουμε εμείς Μόλυβο τον ουρανό; Έλα, Ροδιά μου, να τον ζωγραφίσουμε με τις λέξεις μας, να γίνει Μόλυβος. Μα δούμε τον τόπο μας ξανά. Το χωριό μας το όμορφο. Τη θάλασσα, τις βάρκες, τους ελαιώνες.
Τα πέτρινα σπίτια με τα κόκκινα παράθυρα».
Ομολογώ ότι δεν γνώριζα το έργο της Φωτεινής. Όπως κι αυτή τη δυνατή αγάπη της για το χωριό μας. Κι εγώ που νόμιζα ότι είμαι ο μοναδικός λάτρης του. Με εξέπληξε!


«Ποτέ μην πει κανείς / πως ο καημός παλιώνει /
όποτε τον συλλογιστείς / σαν τη φωτιά φουντώνει».


Τι άλλο να πω, Φωτεινή, ήρθες σαν αεράκι να μας ανοίξεις μια χαραμάδα
στο όνειρο!
Μηθυμναίος

ΟΙ ΠΑΧΟΥΛΙΤΣΕΣ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ


Ο ζωγράφος Φερνάντο Μποτέρο έγινε για ακόμα μια φορά ο πιο ακριβός εν ζωή Λατινοαμερικάνος καλλιτέχνης αφού ο πίνακάς του «Χαρτοπαίχτρες ΙΙ»πωλήθηκε σε δημοπρασία του οίκου Sotheby’s, στη Νέα Υόρκη στην τιμή των 1,6 εκατομμύρια δολάρια -ελαφρώς περισσότερα από 1.2 εκατομμύριο ευρώ- τιμή που αντιστοιχεί στην αρχική εκτίμηση.
Ο πίνακας του 1989, που παρουσιάζει μια ομάδα από εννέα ευτραφείς, ογκώδεις και υπερτροφικές, όπως πάντα, φιγούρες, εμπνέεται από τον πίνακα «Χαρτοπαίχτρες» του Paul Cιzanne, μόνο που ο Μποτέρο μετέφερε τη σκηνή από ένα παρισινό καφέ σε ένα λατινοαμερικάνικο πλαίσιο με τις μορφές που αποτελούν και το σήμα κατατεθέν του.
Ο κόσμος του Μποτέρο αναγνωρίστηκε όχι μόνο ως η προσωπική έκφραση ενός ευφάνταστου καλλιτέχνη αλλά και ως αυθεντική μαρτυρία του λαού της Κολομβίας.
Και μ’ αυτό ο κολομβιανός ζωγράφος κατέχει πια το ρεκόρ για έναν λατινοαμερικάνο ζωγράφο εν ζωή, αφού έφτασε τα 2,1 εκατομμύρια δολάρια –περισσότερα από 1,6 εκατομμύρια ευρώ. Οι πίνακες ζωγραφικής και τα γλυπτά του Κολομβιανού καλλιτέχνη Φερνάντο Μποτέρο κοσμούν μουσεία και δημόσιους εκθεσιακούς χώρους σε όλο τον κόσμο.
Εξ άλλου ο Φερνάντο Μποτέρο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μας, αφού είναι ο σύζυγος της διακεκριμένης ελληνίδας γλύπτριας Σοφίας Βάρη.

21 Νοε 2006

Αιγαίο για πάντα Ελληνικό!!!

Ενισχυμένη βγήκε η ελληνική παρουσία στο αμερικανικό κογκρέσο μετά τις πρόσφατες Αμερικανικές εκλογές της 7ης Νοεμβρίου. Στη βουλή των αντιπροσώπων θα υπάρχουν 4 Ελληνοαμερικανοί βουλευτές (τρεις Δημοκρατικοί κι ένας Ρεπουμπλικανός), ενώ στη Γερουσία επανεξελέγη με 73% η Ολυμπία Σνόου.

Το σημαντικό δεν είναι αυτό αλλά το ότι απ’ όλους αυτούς οι τρεις κατάγονται από τα νησιά του Αιγαίου και είναι:

Η γερουσιαστής Ολυμπία Σνόου η οποία επανεκλέγεται με 73% για 3η συνεχόμενη φορά στην Πολιτεία του Μέριλαντ, και κατάγεται από τη Μυτιλήνη. Είναι κόρη του Μυτιληνιού Γιώργου Μπούχλη.


Ο Γκας (Κωνσταντίνος) Μπιλιράκης αντικατέστησε στην ίδια εκλογική περιφέρεια τον πατέρα του, Μάικλ Μπιλιράκη, κερδίζοντας με 56% την έδρα του βουλευτή στην Πολιτεία της Φλόριντα. Κατάγεται από την Κάλυμνο.


Ο δε ομογενής δικηγόρος Ζακ (Ζαχαρίας) Σπέης εκλέγεται με 65% για πρώτη φορά βουλευτής στην Πολιτεία του Οχάιο. Κατάγεται από την Ικαρία.

Οπότε καταλαβαίνετε ότι τίποτα δεν έχουμε να φοβηθούμε πια και το Αιγαίο θα μείνει ως έχει: ΕΛΛΗΝΙΚΟ!!!

20 Νοε 2006




ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΘΥΜΝΑ

Αφού έκανα χτες, δειλά, το πρώτο βήμα, είπα ας αφιερώσω το δεύτερο στη μεγάλη μου αγάπη: την μικρή μου πατρίδα, τη Μήθυμνα.

Αυτό τον τόπο τον στοιχειωμένο από τη μνήμη του Εφταλιώτη, του Βενέζη και του Μυριβήλη, τον προικισμένο με τόση ομορφιά, που οι θεοί, απλόχερα, μοίρασαν την ευλογία τους, (θα είχαν τους λόγους τους, υποθέτω...) γι’ αυτόν θέλω να πω. Μα, όσο κι αν προσπαθώ να τον φιλοτεχνήσω, ξέρω πως θα τον αδικήσω. Θα μείνω, ωστόσο, σε μια φράση του Φαίδωνα Θεοφίλου που (κάπως έτσι) λέει: «Η Μήθυμνα δεν μας χαρίζει απλόχερα την ομορφιά της. Παρά σταγόνα-σταγόνα με τη σοφία της γυναίκας που θέλει πάντα ν’ αγαπιέται...».


Η Μήθυμνα, λοιπόν, είναι μια απόλαυση αισθήσεων κι αυτή η απόλαυση των αισθήσεων δεν μπορεί παρά να γεννήσει μια απέραντη αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο. Σχηματίζεται, μέσα σου, σαν ένα κομμάτι ομορφιάς και γαλήνης, νοσταλγίας και αναπόλησης, ευαισθησίας και ανθρωπιάς που έχει τα δικά της καλντερίμια κι επιχειρώντας να τα περπατήσεις και να τα προσεγγίσεις η ικανοποίηση σε γεμίζει. Περπατώντας σ’ αυτά τα πλακόστρωτα καλντερίμια, ριγείς, συγκινείσαι, σκέφτεσαι, μυθολογείς, στοχάζεσαι, ζεις... Και καθόλου δεν υπερβάλω λέγοντας πως στη Μήθυμνα «μαθαίνεις ν’ αγαπάς την ομορφιά».

Κι όμως, παρ’ όλες τις καταστροφικές αλλοιώσεις και παρ’ όλες τις αλόγιστες επεμβάσεις εις βάρος της, στη Μήθυμνα επιστρέφεις πάντα... Ίσως να είναι η ξεχωριστή ομορφιά της, ίσως η ισορροπία και η γαλήνη της, ίσως η φυσική αρχοντιά της. Ίσως να είναι η δωρική της λιτότητα, ίσως η γρανιτένια σιγουριά του κάστρου της... Ίσως πάλι, να είναι κι αυτή η ανάγκη επιστροφής σε όλα εκείνα που κατά κάποιο τρόπο ήταν τα παραμύθια μας, τα παραμύθια μιας... πιο αθώας εποχής.


«... Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο, να ταξιδεύω,
να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω...»

19 Νοε 2006

Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα...

Θέλησα κι εγώ, ένα βράδυ μοναξιάς, να δοκιμάσω τις αντοχές μου στα blogs. Πόση μοναξιά αντέχει ο άνθρωπος; Ομολογώ ότι δεν ήταν δύσκολο το στήσιμο. Τα κατάφερα μια χαρά! Δύσκολο ήταν να αρχίσω να γράφω...
Κυριακή απόγευμα. Πανέμορφο το Φθινόπωρο. Φυσάει δροσιά. Το σούρουπο και ιδίως αυτό της Κυριακής έχει πάντα μια θλίψη. Απ’ τα χαράματα είχα ξυπνήσει μήπως και πιάσω κάποιο απ’ τα πεφταστέρια που θα έβρεχε. Μάταια όμως...
Άρχισα το γράψε-σβήσε μέχρι να κατορθώσω να με γοητεύσει αυτό που έγραφα. Δεν ξέρω γιατί, τα γραφτά των άλλων είναι που με γοητεύουν. Ζηλεύω εκείνους που με λίγα λόγια διεγείρουν τη φαντασία σου και φτιάχνουν ιστορίες. Ζωντανεύουν εικόνες με τρεις κουβέντες. Τα δικά μου με παιδεύουν... Περιμένω να γεννηθεί η έμπνευση να έρθουν οι εκφράσεις, έστω κι αφτιασίδωτες, να καλουπώσω το κείμενο. Για ποιον, αλήθεια;
Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη, μερικές φορές, να θέλεις σε κάποιον ν’ απευθυνθείς, να θέλεις να σκορπίσεις τις σκέψεις σου κι αυτός ο κάποιος, να μην σου αφήνει τα σημάδια του. Ελπίδα να δώσω ένα πρόσωπο στη μοναξιά θα είναι ο αναγνώστης που στη τύχη θα διαβάσει τούτες τις ασήμαντες σειρές που μοιράζομαι απόψε μαζί του και θα ανασύρει από την ψυχή μου αυτό που με δυσκόλευε να εκφράσω.
Τούτη είναι η πρώτη μου απόπειρα στο χώρο των ιστολογίων, θα δείξει αν θα ‘ναι κι η τελευταία.
Καληνύχτα
Κυριακή, 19 Νοεμβρίου 2006