Πως επιβιώσαμε εμείς, γαμώτο ;

Αναρωτιέμαι πως, όταν εμείς ήμασταν παιδιά, τις δεκαετίες του ’50, ’60 ή και στις αρχές του 70 ακόμα, με αυτοκίνητα δίχως ζώνες ασφαλείας, αερόσακους, φρένα ABS κ.λ.π., σκαρφαλώναμε σε φορτηγά σαν παιχνίδι. Στο ποδήλατο δίχως κράνος, ούτε επιγονατίδες ή γάντια Πίναμε νερό από το λάστιχο κι όχι εμφιαλωμένο. Βγαίναμε στο δρόμο και παίζαμε τους κλέφτες κι αστυνόμους (με πλαστικά ή ξύλινα πιστολάκια), σβούρα, ξυλίκι, μακριά καμήλα με τη μοναδική υποχρέωση να επιστρέψουμε στο σπίτι νωρίς, πριν νυχτώσει. Επιστρέφαμε απ’ το σχολείο το μεσημέρι, τρώγαμε και πάλι στο δρόμο για παιχνίδι. Δεν είχαμε κινητό και κανένας δεν ήξερε που, στο καλό, βρισκόμασταν. Έφτανε, όμως, η φωνή της μάνας μας για να επιστρέψουμε τρέχοντας σπίτι. Τρώγαμε ψωμοτύρι, ελιές, βούτυρα κι άλλα διάφορα δίχως να έχουμε πρόβλημα παχυσαρκίας. Πίναμε γκαζόζες και πορτοκαλάδες απ’ το μπουκάλι και το μοιραζόμαστε με τ’ άλλα παιδιά δίχως το φόβο να κολλήσουμε κάποια αρρώστια.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo, X boxes, Videogames, NOVA, DSL, Computers, παρά μόνο κάνα επιτραπέζιο όπως monopoly ή καμιά τράπουλα για το 31.
Μπαινοβγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας. Παίζαμε ποδόσφαιρο σε γήπεδα δίχως χορτάρι με πλαστικές μπάλες και τόπια πάνινα, χτυπούσαμε και με λίγο ιώδιο, που βάζαμε στις πληγές μας, ήταν όλα εντάξει....
Μερικοί μαθητές δεν ήταν τόσο καλοί όσο άλλοι κι αν έμεναν στάσιμοι επαναλάμβαναν του χρόνου. Ούτε ψυχολόγοι, ούτε ψυχοπαιδαγωγοί, απλά είχαν μια δεύτερη ευκαιρία.
Είχαμε αξίες, ελευθερίες, αποτυχίες, επιτυχίες, ευθύνες και τα μαθαίναμε, πολλές φορές, με ξύλο απ’ τους γονείς και τους δασκάλους, αλλά τα μαθαίναμε!
Η ερώτηση είναι: Πως κάναμε, γαμώτο, κι επιβιώσαμε και πάνω απ’ όλα πως κάναμε και γίναμε και, κάπως, καλοί άνθρωποι;
Μπορείτε να μου πείτε;

Mithymnaios