Οι άνθρωποι, νομίζω, θα έπρεπε στο πέρασμα των χρόνων, να παραμένουν ίδιοι και αμετάβλητοι. Δεν πιστεύω ότι αξίζει να αλλοιώνει κανείς τον εαυτό του, όποιος και αν είναι ο στόχος του. Όλα εκείνα τα ανθρώπινα πάθη που φωλιάζουν στα απόκρυφα βάθη της ψυχής μας, οι βουβές πίκρες και οι αβάσταχτοι στεναγμοί, οι έμμονες απογοητεύσεις, τα χαστούκια της ζωής, οι αμίλητες χαρές και οι άφωνες λύπες θα έπρεπε, αν γίνεται (που δεν γίνεται), να μην αφήνουν σημάδια μέσα μας. Παρ’ όλα αυτά, πολλές φορές, ένιωσα αυτά τα σημάδια να έχουν γίνει βαθιές χαρακιές! Ένιωσα τη λαχτάρα για όσα ανομολόγητα μας πονούν, (τη συγγνώμη που δεν πήρα και που δεν είναι ικανή να ξαναφέρει πίσω μακρινές φιλίες και αναμνήσεις) δυνατά αισθήματα που, παρ’ όλα αυτά, παραμένουν ζωντανά αλλά κι απόμακρα να χάνονται στην αμίλητη λησμονιά, στις θολές συννεφιές ενός αγνώριστου περιβάλλοντος. Όλα ίδια και όλα τόσο διαφορετικά. Όνειρα και διαψεύσεις αλλά και απρόσμενες απογοητεύσεις από πρόσωπα που κάποτε ήταν «φίλοι»! Μας λείπουν, πράγματι, οι άνθρωποι, μας λείπουν τα λόγια που δεν είπαμε, οι συνομιλίες που δεν πρόφτασαν να τελειώσουν... Όταν οι φιλίες ξοφλάνε, όταν πια δεν έχεις τι να μιλήσεις και τι να πεις μ’ έναν φίλο, η φιλία τραυματίζεται, η ανθρωπιά και η αγάπη χάνονται. Αυτή είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα της μοίρας, κι εμείς, αλίμονο, δεν έχουμε παρά να την δεχτούμε.
mithymnaios
