Θα λείψω…

Διαβάζω τα σοφά λόγια του Νίτσε, που γράφει: «ο πιο καλός τρόπος για να προσεγγίσεις την αλήθεια είναι το λάθος»… και συλλογίζομαι ότι, γενικά εμείς οι άνθρωποι, ζούμε με τις αποφάσεις που παίρνουμε. Ζούμε με τις συνέπειες των σφαλμάτων μας… Μια ζωή ξεσκονίζουμε όνειρα και χαϊδεύουμε λάθη... Τα λάθη μας!

Ωστόσο δεν ξέρω αν τα λάθη μάς φτιάχνουν ή εμείς (εν γνώσει μας) τα φτιάχνουμε για να πάμε παραπέρα… 

Σήμερα είναι λάθη, αύριο θα είναι εμπειρίες…

Λένε ότι η φωνή της συνείδησης είναι το μοναδικό μονοπάτι που δεν μας οδηγεί σε λάθος δρόμους. Επιτρέψτε μου τούτο το τελευταίο να το αμφιβάλλω.

Υ.Γ. Θέλω και κάτι άλλο να σας πω, φίλοι μου αναγνώστες: Θα λείψω… Εσείς σπρώξτε την πόρτα, μη την βλέπετε σφαλιστή στη φωτογραφία, ανοίγει με το πρώτο σκούντημα... 
Αν τυχόν θελήσετε να σχολιάσετε τις παραπάνω σκέψεις μου –ξεσπάσματα στιγμών πολύ προσωπικών– κάντε το, έχει τραπεζάκι έξω, άδειες καρέκλες και... παρεΐτσα. Θα χαρώ, ίσως όμως δεν θα μπορέσω να σας απαντήσω. Μη με παρεξηγήσετε. Θα ταξιδεύω… 

Πάντως θα ξαναβρεθούμε τον Δεκέμβρη. Μέχρι τότε να είστε καλά!

Τ' απόδειπνο το μελαγχολικό...

Μπορεί και να `ναι απ’ τον καπνό, μπορεί κι απ' τον αγέρα,

μπορεί κι από τ’ απόδειπνο το μελαγχολικό...

Κι όμως είναι απίστευτο πως δούλεψαν τόσους αιώνες

τόσοι πολλοί άνθρωποι

για να φτιαχτεί ένας κόσμος τόσο μικρός…

Γιώργος Ποταμίτης

 

Αδειάζοντας το νου από τα περιττά…

Τι είναι το πιο σωστό: να το διακινδυνέψω λέγοντας πως δεν είναι αυτό που δείχνουν, αλλά αυτό που φαντάζομαι ή να φορέσω την πανοπλία μου και να το παίξω αμέριμνος, δίχως ν’ αρθρώσω λέξη, όπως κάποιοι…

Περιέργως, δε νιώθω κανένα αίσθημα ενοχής.

Όταν κάτι που κάνεις το κάνεις με την καλύτερη των προθέσεων και… με αγάπη, μπορείς να κοιμάσαι με ηρεμία και να ξυπνάς έστω… μ’ ένα χαμόγελο!

Όταν προσπαθείς να υπερασπιστείς το ελάχιστο της αξιοπρέπειάς σου, αυτό που μένει και σε υποχρεώνει να κάνεις είναι να γεμίσεις το τίποτα με μπόλικο καθόλου. Όπως κάποιοι…

Όταν ξέρεις πως μια αλήθεια θα πληγώσει πολύ τον αποδέκτη της, είναι προτιμότερο να τον αφήσεις στο ψέμα του.

Ό,τι αγαπάς το «δένεις» πάνω σου.

Όχι σφιχτά μη «πνιγεί», ούτε λάσκα μη σου «φύγει»…

Παρενθετικά και συμπληρωματικά να πω ότι έχω επίγνωση του τι έχω πει και τι έχω γράψει. Διαφορετικά θα ήταν η αποθέωση της υποκρισίας.