«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

30 Απρ 2015

Καλό Μήνα, φίλες και φίλοι! Καλή Πρωτομαγιά!

Κάπως έτσι, δίχως να το καταλάβουμε, προχωράν και περνάν οι στιγμές μας, οι ώρες, οι μέρες, η ζωή μας. Αυτές κυλούν και φτιάχνουν τη δική τους γεωγραφία. Τη δική τους διαδρομή. Ζαλίζεται ο χρόνος, δεν υπολογίζει ημερολόγια, μήτε στάσεις. Τρέχει. Κι εμείς, ενώ κάτι περιμένουμε να συμβεί… τελικά το μόνο που συμβαίνει είναι αυτή η αέναη ροή - η συνέχεια του χρόνου. Κι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός.


Ωστόσο απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο κοιτώ τ’ απέραντο και το μικρό κι όλη την ομορφιά της Άνοιξης. Στέκομαι σ’ αυτό κι απ’ έξω, πάντα συνεπής και εν ευθέτω χρόνω, παραμονεύει ο Μάης. Όλα έτοιμα κι εν πλήρει τάξει, βεβαιώνουν πως ναι: ξημερώνει Πρωτομαγιά!

Καλό Μήνα, φίλες και φίλοι! Καλή Πρωτομαγιά!
Φτιάξτε τα στεφάνια του Μαγιού κι ας έχουν ξεχειλώσει οι ανάγκες μας…
Χαρείτε τη μοναδικότητα της στιγμής που σας χαρίζεται!

24 Απρ 2015

αυτό που εγώ δεν βλέπω...

Σήμερα μπορώ να πω, ήμουν τυχερός.
Κάτω απ’ το Κάστρο της Καλαμάτας, βρήκα μια παπαρούνα μόνη της… Επιτέλους!
Είπα να πιάσω κουβέντα μαζί της…
Πριν τη ρωτήσω για τις συντρόφισσές της, να μάθω τι έγιναν, με πρόλαβε εκείνη και με ρώτησε:
Τι είναι ομορφιά, φίλε μου;
Εσύ! Έστω στη μοναξιά σου, η πεταλούδα που σε τριγυρίζει, το βιολί που ακούγεται από το διπλανό Ωδείο… όλο τούτο που μου χαρίζεις…, απάντησα! 
– Και τι σου λείπει;
Πολλά! Που να στα λέω…  Όμως ένα τόσο δα λίγο, μια λεπτομέρεια, θα με ικανοποιούσε… Να γύριζα και να ’βλεπα απ’ το παράθυρο του φίλου μου Αντώνη, αυτό που εγώ δεν βλέπω...
Κάθε άνθρωπος ορίζει το κάδρο του – τι θεωρεί ότι χωράει σε αυτό και τι θεωρεί ότι περισσεύει…

21 Απρ 2015

Λεπτομέρειες θα μου πείτε… Ε, ναι…

Αυτό που με θλίβει τούτη την άνοιξη είναι που μας απαρνήθηκαν οι παπαρούνες… Δε φύτρωσαν φέτος και το ανοιξιάτικο χαλί έμεινε ορφανό από το κόκκινό τους...
Τη θέση τους πήραν οι κίτρινες μαργαρίτες! Ανθεμίδες λένε είναι το ελληνικό τους όνομα… Έκαναν αυθαίρετη κατάληψη χώρων που δεν τους ανήκουν… Γενικά φέτος κυριαρχεί το κίτρινο χρώμα…
Είναι και τούτα, που με το φανταχτερό τους χρώμα επιβάλλονται, δίχως να δίνουν σημασία στα ξερά γειτονόπουλά τους.

Να κι ένα ολομόναχο, ορφανό και παραπονιάρικο. Βρήκε να φυτρώσει σε μια σχισμή του τσιμέντου. Κι είναι όμορφο! Να μη το ματιάσω…
Στιχομυθία
- Μα καλά, ούζο εκεί στο Νότο, βρε Στράτο;
- Έλα μου ντε…

 

16 Απρ 2015

Εν τη ρύμη του λόγου...

Η στιγμή φευγαλέα, οι δρόμοι μοναχικοί, οι ώρες άγρυπνες,
οι σκέψεις προσωπικές, οι λογισμοί πληγωμένοι,
η μελαγχολία πικρή, η καρδιά ευαίσθητη,
η πλήξη υποτροπιάζουσα, η προσδοκία άγρυπνη,
τα αισθήματα αγνά, η αφοσίωση παθιασμένη, οι ενοχές ανύποπτες,
τα δευτερόλεπτα τρέχουν, ο παραλήπτης ανύπαρκτος

και ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες να… επιμένει:

«Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
{…}
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις.
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη.
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις.
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις.
…με κάθε αντίο μαθαίνεις».

8 Απρ 2015

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!

Κι ενώ ο Απρίλης μας επισκέφτηκε γενναιόδωρος, ανοιξιάτικος και γελαστός, με το που μπήκε η Εβδομάδα των Παθών το γύρισε στο μουντό, για να συντονιστεί και να συνηγορήσει με το συναίσθημα της χαρμολύπης. Μέρες μιας άνοιξης, άστατης κι απείθαρχης που με χειμώνα μοιάζει… Ανάκατες οι ευωδιές της φύσης και του λιβανιού με τα «αλληλούια» του αγέρα, αφήνουν να αιωρείται μια παράξενη συναίσθηση, κάτι σαν θαύμα. Το θαύμα που νομίζουμε ότι μας λείπει κι ολόγυρά μας είναι, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα. Τον κόσμο μας.
Κάθε χρόνο, με το που φτάνει η Μεγάλη Εβδομάδα, αναπόφευκτα μας παρασύρει στην καταγραφή μιας ατέρμονης μνήμης που την κουβαλάμε μέσα μας. Ανοίγουμε το κουτί με τα φυλαχτά της καρδιάς μας, τα ιερά και τα όσια των παιδικών μας χρόνων, κρυμμένα στο εικονοστάσι της ψυχής μας και ξαναζούμε εκείνες τις στιγμές. Τέτοιες μέρες, επιστρέφω σ’ εκείνα τα χρόνια της παιδικής αθωότητας ψάχνοντας όσα σημάδια έχει αφήσει ο χρόνος. Είναι η τρυφερότητα, η μελαγχολία, η ελπίδα, τα λόγια των ύμνων. Είναι οι αναμνήσεις, ο τόπος μας, η νοσταλγία, δηλαδή η παράδοση που ανήκει σε όλους όσους τη νιώθουν.


Σ’ εκείνες τις εκκλησίες των παιδικών μου χρόνων, στα κατανυκτικά απόδειπνα με τις Ακολουθίες του Νυμφίου –μικρές τελετές, μέσα στη μυσταγωγία του Θείου Πάθους ταξιδεύει ο νους, όπου όλα ήταν λυπημένα κι όλα έλαμπαν! Όπου τα καντήλια έκαιγαν με λάδι. Τα ταπεινά κεριά της «δραχμής» δεν είχαν σχέση με τις διακοσμητικές λαμπάδες του σήμερα. Και το λιβάνι… μοσχομύριζε!
Τέτοιες μέρες, γυρίζουμε πίσω –όσο μεγαλώνουμε, ίσως και πιο πολύ– προσκυνητές εικόνων, αναμνήσεων κι ονείρων. Στην εκκλησιά της ενορίας μας, που φάνταζε στα μάτια τόσο επιβλητική, πήγαινα αναζητώντας… λίγο φως. Η κορύφωση του δράματος και του πένθους, συνυπήρχαν ταυτόχρονα με το συναίσθημα αγαλλίασης και χαράς στην προσμονή της προεξέχουσας, μοναδικής γιορτής. Της Λαμπρής! Με τη βεβαιότητα ότι μετά από κάθε «Σταύρωση» έρχεται η «Ανάσταση»…


Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!

4 Απρ 2015

Καφές ζεστός, η καλημέρα το πρωί…


Είναι η αρχή για ν’ ανθίσει μια όμορφη μέρα…








Πιστός στην αριθμητική των καθημερινών αναγκών και όχι μόνο… ο καφές γίνεται επικοινωνία για κάθε ανοιχτή καρδιά και κάθε άδολη σκέψη. Παρηγοριά σε δύσκολες καταστάσεις. 
Αδιάψευστος μάρτυρας της μέσα μας αλήθειας. 



















Ζεστός καφές, γουλιά, γουλιά τον πίνω σαν τη ζωή, γιατί ομορφαίνει τις στιγμές του μαζί, μαλακώνει τις αισθήσεις, λιγοστεύει τις έγνοιες… Γιατί η ζωή είναι μικρή… μα οι στιγμές είναι μεγάλες και… αξίζουν.

Πάω για καφέ με φίλο σημαίνει: 
μοιράζομαι με τον άνθρωπο με τον οποίο πήγα για καφέ τις μικρές μας ιστορίες. 
Τις σημαντικές στιγμές μας. 
Τις ανάκατες υποσχέσεις, ενός αβέβαιου αύριο…

«Στο καφέ της ξεγνοιασιάς παλιά γεμάτη τσέπη
γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια του κόσμου τα πρέπει τα θέλω, τα μη»…

Στο καφέ του άσκοπου χρόνου.
Τον απολαμβάνεις κι ύστερα ξαναπέφτεις στη γνώριμη μοναξιά σου…


1 Απρ 2015

Μη γελάτε…Έαρ δεν γίνεται με ρίμες και ομοιοκατάληκτες στιγμές

Έαρ δεν γίνεται με ρίμες και ομοιοκατάληκτες στιγμές, που λέει και η Δημουλά, παρά με της ψυχής το αδάμαστο δόσιμο, νομίζω. Αυτής της ανθρώπινης ψυχής που γεφυρώνει τις αποστάσεις και ξέρει να βάζει μιλιά στο χτύπο της καρδιάς.
Στέκομαι στ’ ανοιχτό παράθυρο κι απ’ έξω ο Απρίλης. Ανοίγω αγκάλες να τον υποδεχτώ. Ο Απρίλης της πασχαλιάς, των χρωμάτων και των αρωμάτων. Κι αυτός ο ήλιος, ο γλυκός ήλιος, που ήρθε μαζί του για να μας θυμίσει ότι η άνοιξη είναι ξανά εδώ κι ότι το φως υπάρχει πάντα, διάφανο, αμόλυντο, ζεστό, ευσπλαχνικό, κόντρα στο σκούρο γκρίζο της καθημερινότητας.

Κι η γη, δεν άντεξε… πιστή στην ετήσια υπόσχεσή της, στολίστηκε με λογής λουλούδια. Έβαλε χρώμα για να χωρέσει στο αχώρητο, στα αχαρτογράφητα κενά των ματιών και της ψυχής μας
Παραπέρα, μάρτυρες αδιάψευστοι της εαρινής πανδαισίας, τα πουλιά, που απαντάνε στο εορταστικό κάλεσμα με τρελαμένους κελαηδισμούς, εωθινούς.
Αλλάζει η διάθεση. Αλλάζω  διάθεση. Μη γελάτε…

Ας λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια
πως είναι Απρίλης.
Το λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.
Εμένα μ’ εξαπατούνε οι θεοί
κάθε που αλλάζει ο καιρός,
κάθε που δεν αλλάζει.
Μη γελάς.
Έαρ δε γίνεται
με ρίμες
ήλιοι - Απρίλιοι,
ήλιοι - Απρίλιοι,
ομοιοκατάληκτες στιγμές,
χρόνος χρωμάτων,
στρέμματα φωτός,
χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν.

Καλό μήνα!