«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

15 Ιαν 2022

Όταν συγγένευαν οι ψυχές μας...

           Δε λέω, μπορεί να «σκαλώναμε» κάποτε σε διάφορα εμπόδια και όντως συχνά έτσι γινόταν, τελικά όμως αυτά έδιναν από μόνα τους λύσεις. Γέμιζε ο τόπος από περισσευούμενους που ονειρεύονταν να γίνουν απαραίτητοι. Και τι να πάρεις από αγκαλιές δίχως ουσία;…

Οπότε, αναγκαστικά ξαναμοιράζαμε τα πρόσωπα, τροποποιούσαμε τις σχέσεις, και ήταν οι αληθινές αυτές που χάραζαν και καθόριζαν τις ομαλές διαδρομές μας. Βρίσκαμε την άκρη κι αρχίζαμε να φιλοδωρούμε, με γενναιόδωρη, αστείρευτη κι ανέξοδη αγάπη δυνατά αισθήματα που δεν χωρούσαν διάψευση. Θαρρούσες και ξεπηδούσαν όλα τα όμορφα απ’ την καρδιά και γέμιζε ο τόπος «αγαπώ». 
Έτσι –ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός– συγγένευαν οι ψυχές μας. 

12 Ιαν 2022

«Σ' ένα γύρισμα της ζωής»

Πόσο ανέμελα πετούν οι γλάροι στον ουρανό… 
Σα να ’ναι δικός τους. Και είναι…
Έχεις σκεφτεί, έχεις αναλύσει τι είναι αυτό που μας συμβαίνει; Γιατί νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη ο ένας του άλλου;
Έχεις προσέξει ποτέ ένα ζευγάρι γλάρων, όταν πετούν ανέμελα στον ουρανό; Πετούν αργά-αργά, πλησιάζει ο ένας στη φτερούγα του άλλου, αγγίζονται, κάνουν λίγο να απομακρυνθούν και πάλι ο ένας ξανάρχεται πλάι στον άλλον και ακουμπάνε τις φτερούγες τους.
Πετούν ανέμελα. Νωχελικά. Σίγουρα. Σα να 'ναι δικός τους ο ουρανός... Και είναι δικός τους.

«Σ' ένα γύρισμα της ζωής» Αλκυόνη Παπαδάκη