«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

15 Ιαν 2022

Όταν συγγένευαν οι ψυχές μας...

           Δε λέω, μπορεί να «σκαλώναμε» κάποτε σε διάφορα εμπόδια και όντως συχνά έτσι γινόταν, τελικά όμως αυτά έδιναν από μόνα τους λύσεις. Γέμιζε ο τόπος από περισσευούμενους που ονειρεύονταν να γίνουν απαραίτητοι. Και τι να πάρεις από αγκαλιές δίχως ουσία;…

Οπότε, αναγκαστικά ξαναμοιράζαμε τα πρόσωπα, τροποποιούσαμε τις σχέσεις, και ήταν οι αληθινές αυτές που χάραζαν και καθόριζαν τις ομαλές διαδρομές μας. Βρίσκαμε την άκρη κι αρχίζαμε να φιλοδωρούμε, με γενναιόδωρη, αστείρευτη κι ανέξοδη αγάπη δυνατά αισθήματα που δεν χωρούσαν διάψευση. Θαρρούσες και ξεπηδούσαν όλα τα όμορφα απ’ την καρδιά και γέμιζε ο τόπος «αγαπώ». 
Έτσι –ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός– συγγένευαν οι ψυχές μας. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!