Η αλήθεια είναι πως δεν ταιριάξανε ποτέ οι λέξεις τους, δε
διασταυρώθηκαν ποτέ τα νοήματά τους, η ερώτηση του ενός δε συναντούσε την
απάντηση του άλλου. Χρησιμοποιούσαν λόγια αλλόκοτα, σαν να τα προορίζονταν μόνο
για τα δικά τους τ’ αυτιά και το δικό τους το νου… Όλα τα άλλα ήταν στα μέτρα τους
δεν τους ταίριαζε οποιαδήποτε πρόφαση μηδέ διάψευση.
Είχανε παραιτηθεί από χίλιες άτσαλες προσπάθειες να
αποκαταστήσουν τη σχέση τους. Από απόσταση αγωνιούσαν να συγχρονίζουν τους χτύπους
της καρδιάς στο στήθος. Πάντα σύμμαχος και σύντροφος στη
ζωή και ασπίδα προστασίας στα δύσκολα η καρδιά.
Χίλιες σκέψεις, που πότε τις διώχνεις και πότε τις καλείς πίσω για να τις βάλεις σε τάξη. Ούτως ή άλλως οι ωκεανοί του κόσμου παραμένουν μικροί μπροστά στα εσωτερικά μας πελάγη. Έτσι συμβαίνει στη ζωή.
Όταν τα ανομολόγητα γίνονται λόγια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!