Θεού δώρημα τέλειο…

 

Βαθιά, μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού ενός μικρού Ιούλη, ήρθε κάτι απρόσμενο που πήγε να χαλάσει όνειρα… Ευτυχώς όχι.

Και είναι τότε που έρχονται κάτι αγκαλιές –αν και ποτέ δεν έλειψαν– να σου παίρνουν τους φόβους σου και να γεμίζουν με θάρρος την ψυχή σου.

Ένα θέλω να πω και ένα ξέρω: τα πολύτιμα και οι πολύτιμοι της ζωής μας παραμένουν στη ζωή μας για πάντα.  Είναι οι άνθρωποί μας και οι στιγμές μας μαζί τους. Είναι οι δικοί μου «μεταξωτοί» άνθρωποι. Τα νιώθεις βαθιά μέσα σου όλα αυτά και τότε λες –θα μπορούσες να το φωνάξεις και δυνατά– «έτσι μάλιστα, μπορώ να συνεχίσω»!

Απεριόριστη η ευγνωμοσύνη, ο σεβασμός, η εκτίμηση και όλη μου η αγάπη !

Στράτος Δουκάκης

Τα ΓΕΩΤΡΟΠΙΑ της Συλλογής μου

Το ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ, ήταν για χρόνια το ένθετο εβδομαδιαίο περιοδικό της, πάλαι ποτέ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. 

Συνδρομητής της εν λόγω εφημερίδας από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας της (21 Ιουλίου 1975) στην ξενιτιά μου τότε, και μετ’ έπειτα εδώ στην πατρίδα, όπου στις 14 Νοεμβρίου 2014 θα έπεφτε η αυλαία και ο τίτλος ΤΕΛΟΣ. Πλήγμα δυστυχώς για την ελληνική δημοσιογραφία. 

Το Γεωτρόπιο, λοιπόν –ένθετο στο φύλλο της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας– ήταν από τα αγαπημένα μου. Έτσι άρχισα να τα κρατάω κάνοντάς τα συλλεκτικά για πολλούς λόγους που με γοήτευαν. Για τα ενδιαφέροντα θέματα, την ποιότητα ύλης, τις εξαιρετικές εικόνες, τις ενδιαφέρουσες κατηγορίες θεμάτων αλλά... και για κείνες τις «λυρικές παραβολές» –τα αινιγματικά σημειώματα στην τέταρτη σελίδα του– όπως ήταν, επί σειρά ετών (από τον Μάιο του 2000 ως τον Ιούνιο του 2002) τα ΦΑΞ του Σταύρου Απέργη . Αυτά τα μικρά «κομματάκια» γραμμένα με ευρηματικότητα κι αμεσότητα, με λυρισμό και χιούμορ, μας κέρδισαν και μας έκαναν φανατικούς αναγνώστες του Γεώ.

 

Μεταξύ του «εγώ» και του «εμείς», φυσικά και προτιμώ το «εμείς»

Ο Βενεζουελανός ουμανιστής, ποιητής και φιλόσοφος Andrés Bello έγραψε κάποτε ότι η γραμματική μας επιτρέπει να μάθουμε τι συμβαίνει στην ψυχή του ομιλητή. Και βέβαια δεν συμβαίνει το ίδιο στην ψυχή όσων επιλέγουν το πρώτο ενικό πρόσωπο όπως στην ψυχή όσων προτιμούν τον πληθυντικό του.

Χάνεται πλέον η «Γενιά του Σιδήρου» για να δώσει χώρο στη «Γενιά του κρυστάλλου»

 

Η γενιά που, χωρίς να έχει σπουδές, μόρφωσε τα παιδιά της. Αυτή που, παρά τις ελλείψεις, ποτέ δεν επέτρεψε να λείπουν τα απαραίτητα από το σπίτι. Αυτή που δίδαξε αξίες· ξεκινώντας από Αγάπη και τον Σεβασμό (…)

Χάνονται όσοι μπορούσαν να ζήσουν με λίγες πολυτέλειες, χωρίς να νιώθουν απογοήτευση από αυτό. Αυτοί που δούλεψαν από νωρίς και δίδαξαν την αξία των πραγμάτων, όχι την τιμή. Χάνονται όσοι πέρασαν χίλιες δυσκολίες και, χωρίς να τα παρατήσουν, μας έμαθαν πώς να ζούμε με αξιοπρέπεια. Αυτοί που μετά από μια ζωή θυσίας και κακουχιών φεύγουν με ζαρωμένα χέρια και κεφάλι ψηλά.

Ναι, χάνεται κι αργοπεθαίνει αυτή η  γενιά που έμαθε να ζει χωρίς φόβο.

 

Η συνέχεια στις οθόνες. Πάμε για διαφημίσεις…