«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

28 Νοε 2023

Καλό χειμώνα!


Τέλη Νοέμβρη, μουντό μελαγχολικό πρωινό. Η φθινοπωρινή ψύχρα με μια γλυκιά θλίψη συνοδεύει τις σκόρπιες σκέψεις. Η αισθητική μελαγχολίας που εκπέμπει η φύση επιδρά έντονα στον ψυχισμό μας δημιουργώντας μια σύγχυση συναισθημάτων. Αυτή είναι η αλήθεια της φύσης στη φάση της φθινοπωρινής μεταμόρφωσης. Και βέβαια οι μέρες που μικραίνουν αισθητά και οι νύχτες που μεγαλώνουν κι όσο ο ουρανός σκοτεινιάζει, τόσο σκοτεινιάζουν κι οι δρόμοι. Ενώ ο Δεκέμβρης ετοιμάζεται να εισέλθει…
Προς το παρόν συγκρατώ τη σκέψη ότι η ζωή συνεχίζεται χωρίς να κοιτάει τις μικρές δικές μας ζωές.

Καλό χειμώνα!

19 Νοε 2023

Έχουμε γενέθλια! - 17 χρόνια

 Σαν σήμερα Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006 άρχισε δειλά μια διαδρομή παρουσίας μέσα από το ιστολόγιο Μηθυμναίος. Η γωνιά της προσωπικής μου δημοσιότητας.

Σήμερα 19 Νοεμβρίου και πάλι τυχαίνει Κυριακή, συμπληρώνει 17 ολόκληρα χρόνια ύπαρξης. Σαν ταινία σε slow motion περνάν τώρα από τα μάτια μου. Τα βλέπω όλα να περνάν τρέχοντας, όπως και η ίδια η ζωή. Άντε ένας ακόμη χρόνος και ενηλικιώθηκε! 
Κάνοντας μια αναδρομή σ’ όλα αυτά τα χρόνια, κοιτούσα αναρτήσεις, φωτογραφίες, σχόλια, παρατηρήσεις και συγχρόνως θυμήθηκα όλους όσους βρέθηκαν να σεργιανούν μαζί μου σ’ αυτή τη «μπλογκογειτονιά». Διαπίστωσα με χαρά και συγκίνηση ότι ήταν πολλοί αυτοί που πέρασαν κάποια στιγμή από εκεί. Μένω και με την απορία: πώς έδεσαν έτσι τόσοι άνθρωποι που πριν δεν υπήρχαν. Αλήθεια πώς τα καταφέρναμε;… 
Εκεί ανάμεσα στις καθημερινές αναρτήσεις διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, γνωριστήκαμε, συνδεθήκαμε, συζητήσαμε, σχεδόν «συγγενέψαμε»… κάποτε χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε και με άλλα τέτοια διάφορα βλέπαμε να περνάνε τα χρόνια. Όπως και η ηλικία μας. 
Ομολογώ ύστερα από τόσα χρόνια ότι η γεύση που μου έμεινε απ’ όλο αυτό το ταξίδι, είχε δόσεις ανείπωτης χαράς και γλύκας σε φάσεις επιτυχίας, αλλά και πίκρας στις απογοητεύσεις, έτσι γίνεται ως συνήθως, δεν γίνονται όλα τέλεια όπως θα θέλαμε. 
Ωστόσο σήμερα, παρόλη την γενική «παρακμή», ας παραμερίσουμε την όποια εξέλιξη της κατάστασης κι ας κρατήσουμε μέσα μας εκείνο το ανεκτίμητο «κάτι» που τότε μας κατείχε. Τέλος, παρ’ όλα όσα, είμαστε ακόμη εδώ στη σκηνή και μας αντέχει το σχοινί. Έχουμε γενέθλια!

Για όλο αυτό το σχεδόν καθημερινό ταξίδι μας, μόνο αγάπη και ευγνωμοσύνη έχω στην καρδιά μου για όλους σας μαζί και για έναν προς έναν. Και βέβαια οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλη την αγάπη και εκτίμηση που εισέπραξα σ' αυτά τα δεκαεφτά χρόνια μαζί σας! Είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος το έχει ανάγκη.

 

23 Οκτ 2023

Μορφές της Λέσβου (Αναζητώντας το χρόνο)

Η τεχνολογία επελαύνει, ωστόσο σε κάποια χωριά, εν προκειμένω της Λέσβου, ο χρόνος μοιάζει να έχει ακινητοποιηθεί σε περασμένες δεκαετίες. Κάποιους ανθρώπους τους κρατάει δεμένους ο τόπος τους. Επιμένουν να διαφυλάξουν κομμάτια, στάσεις ζωής, απλότητα, παραδόσεις, συνήθειες, που τείνουν στους  καιρούς μας να χαθούν. Όμως εκείνοι επιμένουν στην καθημερινότητά τους και η ζωή συνεχίζεται δίχως να τους επηρεάζει. 
Αναζητώντας το χρόνο στην ενότητα Μορφές της Λέσβου θα παρατηρήσετε ότι, κατά τη φωτογράφηση, κάποιοι απ’ αυτούς έχουν επίγνωση της διαδικασίας είτε συμμετέχοντας, είτε αδιαφορώντας, κι άλλοι σαν να μη συμβαίνει τίποτα ανάμεσα σε αυτούς κι εμένα. Υποθέτω ότι δεν ξεπέρασα τα όρια, άλλωστε η εικόνα είναι επικοινωνία, είναι δημιουργία, φαντασία, πάθος και πρόκληση.
 
Κουρείο στην καρέκλα του κάθονται οι ίδιοι πελάτες, χρόνια τώρα, 
για τη γνώριμη ιεροτελεστία
(Βατούσα Λέσβου)

Στον καναπέ της αναμονής περιμένουν τη σειρά τους

Τα χρόνια πέρασαν. Τα μαλλιά του άσπρισαν. Οι δραχμές έγιναν ευρώ. Ο φούρνος παραμένει. Kι εκείνος εκεί με χαμόγελο εξυπηρετεί τους χωριανούς του παρά τα ογδόντα και κάτι χρόνια του… 
(Άργενος Λέσβου)

Τα χρόνια ζωγράφισαν το πρόσωπο, άσπρισαν τα μαλλιά, 
τα χρόνια πελέκησαν της νιότης την ικμάδα. 
(Μόλυβος – Χαρακτηριστική μορφή)

Και μη φανταστείτε ότι το επάγγελμα είναι ανδροκρατούμενο 
υπάρχουν και οι φουρνάρισσες.
(Πελόπη Λέσβου)

Το καφενείο περνά κρίση.  Σήμερα όπως κάθε παλιό χάνεται στο βασίλειο της λήθης 
(Άργενος Λέσβου)

Σε λίγο ξεφουρνίζει...

Καφενείο. Αποκλειστικοί θαμώνες, οι άνδρες και η πρέφα υπόθεση ζωής 
(Βατούσα Λέσβου)

Η αγγειοπλαστική έχει μακραίωνη παράδοση στη Λέσβο. 
Την τέχνη την μάθαιναν από τους πατεράδες τους κι εκείνοι απ’ τους δικούς τους. Έτσι προχώρησε η τέχνη. Μέχρι πότε όμως;…
(Μανταμάδος Λέσβου)

Προετοιμασία με μπάλωμα των διχτυών και ξεκινά το πρωινό



7 Οκτ 2023

Ο Μόλυβος «καταδικασμένος» να «προοδεύσει»…

Μόνο με λίγη παραπάνω ευαισθησία 
θ’ αντέξουμε τις υπερβολικές δόσεις αναισθησίας

Σταύρος Απέργης

Ο Μόλυβος είναι η πατρίδα μoυ, είναι κομμάτι της ζωής μoυ. Κανένας μας δεν είναι περισσευούμενος, κανένας δεν είναι περαστικός κι ας μην είμαστε πλέον μόνιμοι κάτοικοί του. Τον αγαπάω γιατί εδώ είναι οι δρόμοι που περπάτησα, οι γειτονιές που μεγάλωσα, είναι οι αναμνήσεις μου, οι πρώτες μου φιλίες. Εδώ είναι οι τάφοι των δικών μου. Τον αγαπάω, γιατί εδώ έκανα τα πρώτα όνειρα για τη ζωή μου. Και ακριβώς επειδή τον αγαπάω δεν μπορώ να μένω αμέτοχος στα όσα διαδραματίζονται εκεί.


 Συνειδητοποιώ γενικά μια αργή, ως και σταθερή υποβάθμιση του χωριού μας. Δρόμοι βρώμικοι και σοκάκια με κλειστά κι ερειπωμένα σπίτια σημαδεμένα από το βάρος και τη σκουριά του χρόνου… και της εγκατάλειψης. Οι αρχές απούσες, αδιάφορες και, δυστυχώς, αμέτοχες. Ελλιπής καθαριότητα, δυσοσμία σε πολλά σημεία, ασυδοσία, θόρυβος, αυθαιρεσίες… Καταστάσεις αδιανόητες. Κάποιες τις έζησα. Κάποιες άλλες τις παρακολούθησα από... διακριτή απόσταση. Κάποιες, τέλος, τις διάβασα ή μου τις αφηγήθηκαν. 
Διαπιστώνω, όλο και πιο πολύ, ότι το «άσχημο» το ξεπερνάμε, παύει να μας πληγώνει. Το συνηθίζουμε έτσι ώστε να γίνεται αόρατο και μοιρολατρικά αποδεκτό. Ως πότε όμως; Ο Μόλυβος δεν ζητάει τον οίκτο μας· αγάπη και σεβασμό ζητάει. Έρχεται από μακριά, μέσα από τα κιτάπια του χρόνου και της ιστορίας. Έχει αφήσει ίχνη μιας μακραίωνης πορείας με απομεινάρια πολιτισμού που εξελίχθηκαν στην πορεία του χρόνου… Τα λιθόστρωτα σοκάκια του δέχονται τις πατημασιές του σήμερα πάνω στις χτεσινές. Ας τα σεβαστούμε, ας τα κρατήσουμε τουλάχιστον καθαρά. 
Ό,τι οραματίστηκε ο αείμνηστος Μιχαήλ Γούτος, θεμελιωτής της τουριστικής ανάπτυξης και έκτοτε πορείας του Μολύβου, θα τολμήσω να πω και να βεβαιώσω πως έμεινε, δυστυχώς, σαν μια μακρινή ανάμνηση. «Γαλήνιο τοπίο με ήμερους ανθρώπους» τον είχε χαρακτηρίσει ο κύριος Γούτος κι ακόμα σαν «επίκεντρο ανάπτυξης και ξενοιασιάς για ανθρώπους που έχουν ανάγκη γαλήνης σε μια πολυθόρυβη και αγχώδη περίοδο της εποχής μας». Άλλοι άνθρωποι τότε, άλλες εποχές, άλλα ήθη γενικώς.


Ο Μόλυβος διαθέτει καταπληκτικές φυσικές ομορφιές απ’ αυτές που, κάθε φορά και αυθορμήτως, έχω χαρακτηρίσει σαν «μαγικές», «ανυπέρβλητες», «ανεπανάληπτες» κι άλλα τέτοια ενθουσιώδη. Ποιος μπορεί να τις αγνοήσει.  Η φύση απλόχερα τον έχει προικίσει με τα δώρα της κι αυτό το έχω επισημάνει ουκ ολίγες φορές. 
Κουβαλούσαμε ένα ισχυρό γονίδιο και έχουμε καταφέρει να το ρίξουμε στο χαμηλότερο επίπεδο. Απομακρυνθήκαμε από αρχές και αξίες, έχουμε γίνει παθητικοί δέκτες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Απουσιάζει η κοινή λογική, ενώ δεσπόζει μια κακή απομίμηση των πάντων. 
Κάποιοι θα πουν: σκέψεις βολεμένου ανθρώπου της πόλης. Ίσως ναι.  Αλλά ενστικτωδώς αναρωτιέμαι: σε ποιον ν’ απευθυνθώ και σε ποιον ν’ απολογηθώ. Στον εαυτό μου ίσως, μόνο εκείνος νομίζω μπορεί να με καταλάβει.

* Επειδή είμαι και παραμένω λάτρης του Μολύβου, το έχω αποδείξει και το ξέρετε. Επειδή, στο διάστημα των διακοπών μου, απογοητεύτηκα με την κατάντια του. Επειδή η κατάσταση που επικρατεί πάει προς το χειρότερο και γενικά (μακάρι να διαψευστώ) θα επιδεινωθεί. Επειδή και πάλι (δυστυχώς) θα εκλεγούν οι ακατάλληλοι, κάθισα, με πόνο ψυχής, και έγραψα το παραπάνω κείμενο.