Μεταξύ διάρκειας και ανυπαρξίας...

Υστερόγραφο μιας σχέσης…

Αλλού βιώνω τώρα, άλλα μέσα μ’ έχουν, κατά κάποιο τρόπο, αποσπάσει απ’ εδώ, άλλα με απασχολούν, «δένουν» τις στιγμές μου και «καθοδηγούν» τη συνέχειά μου. Στο Instagram συγκεκριμένα, εκεί θα με βρείτε. Εκεί εκθέτω τις εικόνες μου και αναπαράγω τις σκέψεις και το λόγο… Εκεί, «μές στην πολλή συνάφεια του κόσμου» συμβαίνω. Εκεί το βλέμμα μου, εκεί τα σημάδια, εκεί τα πατήματα και τα αποτυπώματά μου. Αφιερωμένα στη διάθεσή μου.

Stratos Doukakis_8

Εικόνα μέσα στην απόλυτη σιωπή, όπου όλα, ένα γύρω, κρατούν την ανάσα τους για να μην ταράξουν τη γαλήνη της ακύμαντης θάλασσας. Μέρα θολή, μέρα χωρίς ήλιο… Θέλεις να προλάβεις τη στιγμή κι αποφασίζεις να σιωπήσεις. «Sine Sole Sileo» έλεγαν οι Λατίνοι που σημαίνει: Χωρίς ήλιο σωπαίνω…

Εν τούτοις, ένα ζευγάρι εκεί, σπάει το θολό της ημέρας, το σχεδόν λευκό της αγνότητας ομορφαίνοντας το βελούδινο σκηνικό. Και τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο περισσεύει στη φύση το ωραίο! Το οποίο ωραίο, ασφαλώς, δεν επιδέχεται τη δική μου αμφισβήτηση.

Στον ουρανό ακροβατεί μια χούφτα άσπιλη συννεφιά. Η μέρα ξύπνησε με υγρασία, η ομίχλη ανελέητη απλώνεται ολούθε. Η πρωινή διαύγεια εξαντλείται. Απαλά τα χρώματα, διάφανα τα νερά, ελάχιστη η φύση. Η ομορφιά στην απλότητά της… Το κυρίαρχο άδειο και το «ένοχο» τίποτα συνωμοτούν και εξαγνίζουν τον ορίζοντα αποκαλύπτοντας ένα καθάριο, λαμπερό –αυθεντικής ομορφιάς κι αισθητικής– απόλυτο λευκό που… χορτασμό δεν έχει…

Η φύση –ο μεγάλος σκηνοθέτης– διάλεξε τούτο το θολό τοπίο μέσα στην πάχνη. Έχει αυτόν τον ανταποδοτικό τρόπο να χαρίζει απλόχερα κάτι, όταν σου στερεί κάτι άλλο.

Η επιφάνεια της θάλασσας στην απόχρωση του ακαθόριστου. Δεν ξέρεις που μπορεί να σκοντάψεις: στον ουρανό ή στη θάλασσα… Ένας κωπηλάτης, μοναδική φιγούρα σε πρώτο πλάνο, τραβάει κουπί σ’ αδιάβαστο καιρό με αξεδιάλυτο προορισμό… Ίσως, είχε λόγο και ανάγκη για ένα περίπατο στο άδειο…

«Τα ελάχιστα που δεν είναι ελάχιστα»

Χρονογράφημα του Πέτρου Μανταίου

Είπα ν’ αφήσω τους πολιτικούς να «κουτελώνονται» –μια χαρά άλλωστε τα καταφέρνουν και χωρίς εμένα– και να πιαστώ με τα μικρά, τα καθημερινά, και να λέμε πότε πότε: ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά, για να λέμε πως η ζωή δεν είναι μόνο «κουτελώματα», έχει και τις χαρές της.

Μου τηλεφώνησε φίλη με την πανσέληνο: «Βγες στο μπαλκόνι να δεις μια υπέροχη φεγγαράδα!» Η ίδια βέβαια την έβλεπε να καθρεφτίζεται στη θάλασσα, ήταν και μπουνάτσα! Αλλά καλή ήταν και μέσα από τη χαράδρα των πολυκατοικιών στο Παγκράτι. Ολα είναι και θέμα διάθεσης· αναλόγως, αν προσέρχεσαι κεφάτος είτε μουρτζούφλης.

Την επομένη το πρωί, στον δρόμο προς τον Υμηττό, καλημεριστήκαμε με γνωστή κυρία. Καλημεριζόμαστε συχνά. Μέση ηλικία, ευγενική, καλοβαλμένη. Κάποιες γυναίκες δεν τις αγγίζουν οι επίπεδοι χαρακτηρισμοί: «όμορφη», «άσχημη». Αυτά είναι σχετικά: είναι η ματιά και η στιγμή η δική σου, η στιγμή, η διάθεση, ιδίως η αύρα, του άλλου προσώπου. Ουδείς άνθρωπος άλλωστε, άνδρας είτε γυναίκα, είναι απολύτως ωραίος ή άσχημος. Επιπλέον, η εν λόγω κυρία μού είναι ιδιαιτέρως συμπαθής, επειδή έχει δύο σκυλιά, που το ένα έχει τρία πόδια.

Μου είπε λοιπόν μετά την καλημέρα: «Μπράβο σας που ΚΑΙ κοιλιά δεν έχετε ΚΑΙ περπατάτε ακόμα!». Εκείνο το «ακόμα» κάπως με… έγδαρε (εννοούσε προφανώς την ηλικία μου, που δεν απασχολεί στο κάτω της γραφής ούτε εμένα τον ίδιο· αντωνυμία… αυτοπαθής, τις κάναμε προχθές με τον μικρό εγγονό μου). Ούτως ή άλλως, πάντως, ανεξαρτήτως διατυπώσεως, δεν είναι άσχημα να ξεκινάς τη μέρα σου με κομπλιμέντο κυρίας! Ο φίλος Στράτος Δουκάκης μού έγραφε προχθές σε e-mail: «Το να χαίρεσαι με τα ελάχιστα (που δεν είναι ελάχιστα) είναι η δύναμη της απλότητας»…

Για την αντιγραφή: Στράτος Δουκάκης

Επειδή, για κάποιο λόγο…

Γήινα χρώματα, όπως και η ζωή. Συνωμότησαν, συνταίριαξαν και έκρυψαν μυστικά. Κι όταν δεν μπορείς να δείξεις τα «χρώματα» του απόρρητου, «παίζεις» με τα «τραυματισμένα» χρώματα της εικόνας σου και... τ’ αφήνεις απλά να σε παρασύρουν. Αλλιώς χάνεσαι… Εδώ τα λόγια, φοβισμένα σωπαίνουν. Εδώ μετράει πολύ το σιγανό, το μακρινό και το ελάχιστο. Η παράκαμψη που σώζει.

Επειδή δε βρίσκω λόγια να κρυφτώ απ’ τον κρυμμένο εαυτό μου. Επειδή δεν ξέρω αν μπορώ να τον σώσω με μπερδεμένα χρώματα κι αφηρημένες έννοιες. Επειδή τα πάντα αλλάζουν, επειδή ο εγωισμός, επειδή το μέτρο, επειδή τα «εγώ», τα «εσύ», τα «εμείς», επειδή τα πάρε-δώσε. Επειδή ο χώρος και ο χρόνος, επειδή οι φίλοι, επειδή η απομόνωση, τα σύνορα, το ψέμα, οι επαφές, οι φιλοφρονήσεις, το περιτύλιγμα, η άγνοια, το ανομολόγητο. Επειδή η θολή, ξεθωριασμένη μνήμη αργοσβήνει τα λειψά και τα παζαρεμένα της ζωής.  

Όταν σώνονται οι κουβέντες και δένονται στον αβίαστο ρυθμό μιας ανάσας, τότε –δίχως απολογίες ή υποσχέσεις– μιλούν τα μάτια στ' άλλα μάτια... Τα χρώματα είναι η τροφή των ματιών κι αν το ύφος μαρτυρά το σκίρτημα μιας ενδόμυχης ματιάς, της δικής σου ιδιαίτερης ματιάς άκρως ευαίσθητης που χορτασμό δεν έχει, τότε ούτε μια λέξη δε θα πω. Ας πάμε παρακάτω και παραπέρα.

Θα ήθελα, ωστόσο, για όλα αυτά και άλλα τόσα, να ψιθυρίσω μόνο μια φευγαλέα –ασυμβίβαστη και πολύ μόνη τελευταίως– ευχή: «Ας χρησιμέψουν σε κάτι οι αμαρτίες μας...». Όλοι το έχουμε ανάγκη.

Το έχει ανάγκη η ψυχή μου…

Εκείνος ξέρει καλά ποιος είναι και που πάει. Έχει ξεκάθαρες κουβέντες να πει.  Δεν μπερδεύει τις λέξεις. Θα τον δεις να ψαχουλεύει σύννεφα στον ουρανό, να τα στραγγίζει και… σταγόνα-σταγόνα να βγάζει νοήματα. Ακούει με προσήλωση, πάθος και σεβασμό τον παραμικρό παλμό των συναισθημάτων, αισθάνεται το «τρέμουλο» της καρδιάς του, ακτινογραφεί την ψυχή του· κατασταλάζει και…  σκαρώνει στίχους. Στα ανείπωτα του κόσμου βάζει γλύκα, πάλλει τις χορδές του μυαλού και τα κάνει τραγούδια, στοχασμούς, ποίηση και προσευχές. Ανιχνεύει, αφουγκράζεται, εντοπίζει και ταξινομεί, ανασκευάζει με πάθος και συντηρεί τα παράταιρα, τα αφανέρωτα και τ’ ανερμήνευτα της ζωής και των ανθρώπων.

Δεν εκφράζει απλά τον εαυτό του, τον αναποδογυρίζει, τον ξεγυμνώνει! Το μέσα το βγάζει έξω. Απλώνεται! Κάνει, ακόμη και τις υποδιαιρέσεις κάποιων στιγμών να διαρκούν. Δεν χρειάζεται συστάσεις. Αυτά τον χαρακτηρίζουν. Αυτά, ή μάλλον αυτά, χρειάζομαι κι εγώ ν’ ακούω. Στα λόγια του, θαρρείς και αρμενίζει το δικό σου εγώ. Σαν άνθρωπος τα λόγια αυτά τα χρειάζομαι, σε ώρα ανάγκης να τα ενώνω με τα δικά μου –εδώ κι εκεί– κομματιασμένα, τα ταπεινά κι ασήμαντα που κατά καιρούς, γράφω.

Απρόσμενο αντάμωμα μιας αλλιώτικης συνάντησης. Για κάποιο λόγο, όταν σοφές φωνές γοητεύουν και μιλάνε στην καρδιά, εγώ κοντεύω, σκύβω, ακουμπώ κι όσο μπορώ στριμώχνομαι σαν σε κρυψώνα κι ακούω με προσοχή! Μια αίσθηση πληρότητας με κατακλύζει. Αλήθεια, πόσο πολύ αυτό μπολιάζει τη σκέψη και προστατεύει –όπως το στρείδι το μαργαριτάρι του– μια εύθραυστη ψυχή. Το κρίνω σκόπιμο και το σημειώνω μόνο και μόνο γιατί η ευαισθησία της ψυχής πρέπει να προστατεύεται.

Παλιό χούι μου, άλλωστε, να «κολλάω» στη σοφή μιλιά των άλλων, στο βλέμμα, στη χαρακωμένη όψη τους. Το έχει απόλυτη ανάγκη η ψυχή μου.