Περιτύλιγμα συναισθημάτων…

Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης μας να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε, να φανταζόμαστε και να νοσταλγούμε όλα όσα η καρδιά μας επιθυμεί. «Τις ωραίες στιγμές, δεν τις αισθάνεσαι όταν τις ζεις, αλλά νοσταλγείς όταν τις θυμάσαι»... Όταν έχεις τη δύναμη, να ονειρεύεσαι, να νοσταλγείς και να ελπίζεις τίποτα δεν χάνεται. Να χάσεις κάτι απ’ αυτά –όποιο κι αν θα μπορούσε να ’ναι– σου ραγίζει την καρδιά. 

«Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους», είπε, αν δεν κάνω λάθος, η Ελεονόρα Ρούσβελτ. Κι εγώ, ένας περιπλανώμενος ονείρων, όπως έγραψε ο Στρατής Γιαννίκος στον Πρόλογο του βιβλίου μου Από το περιθώριο των λογισμών, ονειρεύομαι, νοσταλγώ και ελπίζω. 

Άλλωστε, πώς να νανουρίσεις τον καιρό, να ξεχαστεί, να γύρει ν’ αλλάξει πλευρό και να αποκοιμηθεί; Μεγαλώσανε τα χρόνια βλέπεις, κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν επάνω μου. 

Τελικά, είμαστε εμείς οι σκηνοθέτες της ζωής μας. Γι’ αυτό, όνειρα, ελπίδες, νοσταλγίες, σκέψεις και στιγμές, όλα, ας τα τυλίξουμε, τουλάχιστον, με λέξεις. Να υπάρχουν, βρε αδερφέ. Παλιά μου συνήθεια, ιδιοτροπία, παραξενιά –εύκολα το λες και κουσούρι– να τα «κυκλώνω», μη τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν.

Το «γιατί»…

 

Είχε πει κάποτε χαρακτηριστικά o Έρνεστ Χέμινγουεϊ: «Αν έχεις την τύχη να έχεις ζήσει στο Παρίσι ως νέος, τότε όπου κι αν πας για το υπόλοιπο της ζωής σου, αυτό θα μείνει μαζί σου».  

Κι εγώ, παραφράζοντάς τον κάπως, στο βιβλίο μου «Από το περιθώριο των λογισμών», έγραψα τούτο: «Αν έχεις ζήσει νέος στη Βενεζουέλα εκείνων των χρόνων, (της νιότης μου εννοώ) οτιδήποτε κι αν κάνεις στο υπόλοιπο της ζωής σου, εκείνη θα παραμείνει μαζί σου, στη σκέψη σου, στην καθημερινότητά σου, στον τρόπο ζωής σου, στα λόγια σου, στη νοσταλγία σου»!

Έχουν περάσει ήδη είκοσι χρόνια αφότου επέστρεψα κι όμως ακόμη  συνεχίζω να την έχω στη σκέψη μου και στα όνειρά μου. Όλα αυτά έρχονται και σωριάζονται μπροστά μου σαν φωτογραφίες που αρνούνται να ξεθωριάσουν. Πώς γίνεται; Αδυνατώ να το εξηγήσω. Και γιατί άλλωστε; Κάπως έτσι εξήγησα το «γιατί» στο βιβλίο μου: «Γιατί κοιτάζοντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια μού φαίνονται τα πιο ωραία! Γι’ αυτό θα την λατρεύω και θα τη μνημονεύω εσαεί, είτε αυθόρμητα είτε –το πιθανότερο– νοσταλγώντας την! Επειδή υπήρξε και επειδή η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου. 

Ας όψονται οι Φίλοι του Μολύβου

              Μέσα στη βουή αυτού του Αυγούστου, ο Μόλυβος –το είχα επισημάνει από πέρυσι σε άρθρο μου (https://mithymnaios.blogspot.com/2023/10/blog-post.html)– ανάμεσα σε τρομακτικές αντιφάσεις και αδυναμίες δείχνει να υποκύπτει και να συμβιβάζεται στις προθέσεις και τα θέλω κάποιων «επιχειρηματιών», με την βοήθεια διαφόρων αρχών της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Εξαφανίζεται, δυστυχώς, σιγά σιγά ό,τι υπήρχε, έχει σπάσει η ιστορική συνέχεια του χωριού. Έχει παραδώσει το πνεύμα. Αν δεν προσέξουν τώρα θα μετανιώσουν στο μέλλον. Κι είναι κρίμα. Γιατί ο Μόλυβος είναι από τα ομορφότερα μέρη, θαύμα ανόθευτης και αυτοφυούς ομορφιάς. Απ’ τα μέρη που σα φέτες, θαρρείς, κόπηκαν κι έπεσαν απ' τον παράδεισο. Τόσο ευλογημένο απ' το Θεό και τόσο αδικημένο απ' τους ανθρώπους. 

«Επιτέλους! Η ανάπτυξη ανακάλυψε τον Μόλυβο» έγραψε σ’ ένα σκίτσο του ο Αντώνης Κυριαζής κι έρχομαι εγώ να συμπληρώσω: Στο Μόλυβο η «εξέλιξη» επελαύνει. Η δήθεν ανάπτυξη άναρχη, άνομη και... ύποπτα σαρωτική, ήρθε με προθέσεις να μείνει. Παντού μυρίζει χρήμα οι Αρχές κάνουν ότι δεν βλέπουν, ή –ακόμη χειρότερα – βλέπουν επιλεκτικά. Ανοχή, κλειστά μάτια και αποποίηση ευθυνών. Δεν υπάρχει διάθεση ελέγχου. Δεν υπάρχει ούτε ατομική μηδέ συλλογική ευθύνη. 

Φοβάμαι πως, καθώς μυρίστηκαν ανοχή και αδιαφορία, κάποιοι επιτήδειοι, όπως έγινε με το έκτρωμα του παρκινγκ στην είσοδο του οικισμού είναι ικανοί στο μέλλον να μετατρέψουν το κάστρο σε ένα φαντασμαγορικό night club. «Θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου»! 

Το μυστικό είναι, έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, να μην συνηθίζεις στην ασχήμια. Από την ώρα που την συνηθίζεις και μειώνεις την σημασία της, θα πει ότι αρχίζεις και να της μοιάζεις. Όλη η αντίστασή μας θα πρέπει να είναι αυτή: Να μην μοιάσουμε στα τέρατα που μας περιβάλλουν. 

Ας όψονται οι Φίλοι του Μολύβου.

Λέσβος, ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους

«Και πολύ πιο βαθιά πίσω απ’ τα κύματα στο Νησί με τους κόλπους των ελαιώνων, ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους», όπως χαρακτήρισε ο Οδυσσέας Ελύτης το νησί της Λέσβου και συμπλήρωσε: «Εξουσία και κλήρος της γενιάς μου»… Και της γενιάς μου, συμπληρώνω κι εγώ. 

Ρίχνω ένα βότσαλο στην απεραντοσύνη της θάλασσας και οι ομόκεντροι κύκλοι που σχηματίζονται φτάνουν και σπάνε στη στεριά του νησιού. Και καθώς εκείνο νιώθει την ανάσα τους, στέλνει ένα αεράκι να τους προϋπαντήσει. Αυτό ανακατώνει και σπέρνει ανταύγειες σ’ όλες τις αποχρώσεις του  μπλε, φέρνοντας απαλά στ’ αυτιά μου το χτυποκάρδι του και μαζί γλυκόλαλες θεϊκές νότες. Να ’ναι απ’ την κιθάρα του Αρίωνα του Μηθυμναίου ή απ’ τη λύρα του Ορφέα που ’ρθε από τη Θράκη και εκβράστηκε στις ακτές του;

Αιγαίο, κοιτίδα και λίκνο ενός λαμπρού πολιτισμού, κάθε ελληνικού ονείρου και ουσία καθετί ελληνικού μύθου. Έχει αυτή ακριβώς την απαράμιλλη μαγεία να χωράει το σύμπαν όλο ακόμη και σε ένα μικρό κομμάτι γης όπως η Λέσβος. Η σκέψη μου γυρίζει γύρω από τις πόλεις και τα χωριά του, τους ανθρώπους του τότε και του τώρα, τους ελαιώνες και τους πευκώνες του, τα κάστρα, τις εξοχές, τα ήρεμα εσπερινά, τα μελτέμια που ταράσσουν τις θάλασσες που το περιτριγυρίζουν. Σ’ αυτόν τον τόπο γεννήθηκα και ξέρω ότι ανήκω και όλα αυτά με καθορίζουν. 

Εκεί θα βρίσκομαι για έναν περίπου μήνα να περάσω –όσο γίνεται– τον ανέμελο χρόνο του φετινού καλοκαιριού.