Δεκάξι χρόνια, πέρασαν...

Καμιά φορά αποφεύγω να τα μετρήσω. Τα χρόνια… Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που στοιβάζουν και μετράνε τον κάθε χρόνο που περνάει, είναι και τούτη, η κάπως παραμελημένη «γωνιά της προσωπικής μου δημοσιότητας». Μετράει ήδη 16 χρόνια! Ναι, ήταν μια μέρα σαν σήμερα 19 Νοεμβρίου του 2006. Ο πρώτος αγιασμός της ψυχής μου. Η απαρχή κάποιων –πρέπει να το ομολογήσω– υπέροχων χρόνων. Αξέχαστα χρόνια εκείνα, μέχρι που σταδιακά άρχισαν να αλλάζουν τα δεδομένα και οι πρακτικές. Σήμερα που κλείνει άλλο ένα κύκλο μέσα στο αχανές σύμπαν του διαδικτύου εξακολουθώ να νιώθω ευγνώμων που, μες στην τρέλα αυτού του κόσμου, μοιραζόμασταν τόσα και τόσα μα… κυρίως φιλίες που άρχισαν και φτιάχτηκαν μέσα από τούτο το μέσον. Κοινές πορείες, ίδιες στιγμές. Για συγγενικές καταστάσεις μιλάμε… 

Ωστόσο σήμερα, έχουμε γενέθλια, ας παραμερίσουμε την όποια εξέλιξη της κατάστασης κι ας κρατήσουμε μέσα μας εκείνο το ανεκτίμητο κάτι που τότε μας κατείχε. Τέλος, παρ’ όλα όσα, είμαστε ακόμη εδώ στη σκηνή και μας αντέχει το σχοινί.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλη την αγάπη και εκτίμηση που εισέπραξα σ' αυτά τα δεκάξι χρόνια μαζί σας! Είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος το έχει ανάγκη.

 

«η Ιθάκες τι σημαίνουν»…

 

«Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν».

Κ. Καβάφης

Σε τούτες τις μελαγχολικές μέρες με τις τόσες ρωγμές και αντιξοότητες της απρόβλεπτης καθημερινότητας, την ώρα που δικαιούμαστε ξενοιασιά, εμείς σπρώχνουμε το χρόνο κι αρχίζουμε να διαβάζουμε τη ζωή από το τέλος. Χαμογελάμε ψάχνοντας τις μικρές καθημερινές χαρές. Όσες τέλος πάντων αντιστοιχούν στο μερτικό μας. Χαρές να ’ναι, έστω και σκηνοθετημένες… Προσαρμόζουμε τα πρέπει και τα θέλω για να ανταπεξέλθουμε, εξασκούμε τις αντοχές μας, αποφορτίζουμε κάθε υποψία αρνητικής ενέργειας, κατευνάζουμε τα όποια πάθη και θυμούς και αποθεώνουμε αυτές τις χαρές για να τεντώσουμε το χρόνο και τον ορίζοντα της ύπαρξης μας. Θα μας χρειαστούν στο ταξίδι και τον προορισμό μας. 

Ας ευχηθούμε να ‘ναι μακρύς ο δρόμος στον πηγαιμό για την Ιθάκη που λέει ο λόγος και ο ποιητής. Αφήστε που, εγώ ο αφελής, που σε όλα μου παθαίνω ψύχωση με τη λεπτομέρεια, δηλώνω –ανενδοίαστα και με μπόλικη επιείκεια– ότι αργά άρχισα να κατανοώ «η Ιθάκες τι σημαίνουν»…

Ωστόσο είμαστε εδώ…

 

Σαν παιδιά δεν είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις μας, αλλά συμφωνούσαμε με τις πληροφορίες που μας ενστάλαξαν άλλοι. 

Δεν επιλέξαμε τη γλώσσα του λόγου μας ή τις ηθικές μας αξίες, ήταν ήδη εκεί πριν γεννηθούμε. Δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να διαλέξουμε τι θα πιστέψουμε και τι όχι, δεν επιλέξαμε ούτε καν το όνομά μας. 

Ωστόσο είμαστε εδώ. Υπάρχουμε…

Λόγια σαν αποχαιρετισμός στον Σεπτέμβρη…

 

Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν, μιας και το 'φερε η κουβέντα, –λίγο αθώα, λίγο περιπαικτικά– ρώτησα το φίλο μου: Πού «ταξιδεύει» όταν χάνεται στις σκέψεις του; Κι εδώ άρχισε η κουβέντα, διότι –για να πω την αμαρτία μου– με το που την άρχισε, λες και την οδηγούσε στα δικά μου λημέρια και μέτρα… 

«Δεν ξέρω ποιος παρακολουθεί τη διαδρομή μου. Μ’ αρέσει όμως, όταν κάποιοι που αγαπώ το κάνουν. Περνάν τα χρόνια, φίλε μου, ξεθωριάζουν την έννοια των πραγμάτων και το μόνο που απομένει είναι ένα παρελθόν απογυμνωμένο από κάθε αίσθημα και σημασία». Κι από φίλους –ας μου συγχωρεθεί εδώ η παρέμβαση– έσπευσα αμέσως να συμπληρώσω εγώ. «Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι, αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας. Ωστόσο, θα έλεγα ότι ένα κρυφό πάρε-δώσε το συνεχίζουμε. Υποθέτω ότι συμφωνείς». Βεβαίως! Συνέχισε όμως. Μου αρέσουν τα όσα λες, αντιπροσωπεύουν κι εμένα. 

«Ξέρεις, συμβιβάζομαι με το να ανατρέχω, πολλές φορές, στα παλιά άλμπουμ με τις φυλαγμένες φωτογραφίες από τα χρόνια της νιότης. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μου θυμίζουν το πριν, το πώς ήμασταν παλιά, μου θυμίζουν αυτό που όλοι πάμε να ξεχάσουμε. Θαυμάζω την αλήθεια του χρόνου, γιατί αποκαλύπτει την πραγματικότητα προσώπων και πραγμάτων. Βλέπεις, ο χρόνος πέρασε κι άφησε πάνω μας τα σημάδια του και… δεν μιλώ για τις ρυτίδες μας. Άφησε γνώση, εμπειρίες κι άλλα χίλια δυο. Πάντως χαμένοι δεν βγήκαμε. Μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα. Οι φωτογραφίες μας δείχνουν αυτό που ήμασταν χτες. Αυτά τα ”χτες” μάς ορίζουν. Αυτά είναι που μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι μεγαλώσαμε. Φυσικά η ζωή θα συνεχίζεται και δεν θα πάψει να είναι ωραία, θα συνεχίσει να ευνοεί τους τυχερούς εραστές της. Όλο αυτό που πολλοί θα το θεωρούν σαβούρα, νομίζω πως εμείς δεν το μουτζουρώσαμε. Ποτέ δεν μουτζουρώσαμε τις στιγμές που η μοίρα μας χάρισε».

Αφήνω τα λόγια του στον αέρα –τα θησαυρισμένα μέσα στο χρόνο– τι να προσθέσω… Τ’ αφήνω έτσι, σαν αποχαιρετισμό στον Σεπτέμβρη...

* Η φωτογραφία ευγενική προσφορά της Σ.