Επειδή, για κάποιο λόγο…

Γήινα χρώματα, όπως και η ζωή. Συνωμότησαν, συνταίριαξαν και έκρυψαν μυστικά. Κι όταν δεν μπορείς να δείξεις τα «χρώματα» του απόρρητου, «παίζεις» με τα «τραυματισμένα» χρώματα της εικόνας σου και... τ’ αφήνεις απλά να σε παρασύρουν. Αλλιώς χάνεσαι… Εδώ τα λόγια, φοβισμένα σωπαίνουν. Εδώ μετράει πολύ το σιγανό, το μακρινό και το ελάχιστο. Η παράκαμψη που σώζει.

Επειδή δε βρίσκω λόγια να κρυφτώ απ’ τον κρυμμένο εαυτό μου. Επειδή δεν ξέρω αν μπορώ να τον σώσω με μπερδεμένα χρώματα κι αφηρημένες έννοιες. Επειδή τα πάντα αλλάζουν, επειδή ο εγωισμός, επειδή το μέτρο, επειδή τα «εγώ», τα «εσύ», τα «εμείς», επειδή τα πάρε-δώσε. Επειδή ο χώρος και ο χρόνος, επειδή οι φίλοι, επειδή η απομόνωση, τα σύνορα, το ψέμα, οι επαφές, οι φιλοφρονήσεις, το περιτύλιγμα, η άγνοια, το ανομολόγητο. Επειδή η θολή, ξεθωριασμένη μνήμη αργοσβήνει τα λειψά και τα παζαρεμένα της ζωής.  

Όταν σώνονται οι κουβέντες και δένονται στον αβίαστο ρυθμό μιας ανάσας, τότε –δίχως απολογίες ή υποσχέσεις– μιλούν τα μάτια στ' άλλα μάτια... Τα χρώματα είναι η τροφή των ματιών κι αν το ύφος μαρτυρά το σκίρτημα μιας ενδόμυχης ματιάς, της δικής σου ιδιαίτερης ματιάς άκρως ευαίσθητης που χορτασμό δεν έχει, τότε ούτε μια λέξη δε θα πω. Ας πάμε παρακάτω και παραπέρα.

Θα ήθελα, ωστόσο, για όλα αυτά και άλλα τόσα, να ψιθυρίσω μόνο μια φευγαλέα –ασυμβίβαστη και πολύ μόνη τελευταίως– ευχή: «Ας χρησιμέψουν σε κάτι οι αμαρτίες μας...». Όλοι το έχουμε ανάγκη.

Το έχει ανάγκη η ψυχή μου…

Εκείνος ξέρει καλά ποιος είναι και που πάει. Έχει ξεκάθαρες κουβέντες να πει.  Δεν μπερδεύει τις λέξεις. Θα τον δεις να ψαχουλεύει σύννεφα στον ουρανό, να τα στραγγίζει και… σταγόνα-σταγόνα να βγάζει νοήματα. Ακούει με προσήλωση, πάθος και σεβασμό τον παραμικρό παλμό των συναισθημάτων, αισθάνεται το «τρέμουλο» της καρδιάς του, ακτινογραφεί την ψυχή του· κατασταλάζει και…  σκαρώνει στίχους. Στα ανείπωτα του κόσμου βάζει γλύκα, πάλλει τις χορδές του μυαλού και τα κάνει τραγούδια, στοχασμούς, ποίηση και προσευχές. Ανιχνεύει, αφουγκράζεται, εντοπίζει και ταξινομεί, ανασκευάζει με πάθος και συντηρεί τα παράταιρα, τα αφανέρωτα και τ’ ανερμήνευτα της ζωής και των ανθρώπων.

Δεν εκφράζει απλά τον εαυτό του, τον αναποδογυρίζει, τον ξεγυμνώνει! Το μέσα το βγάζει έξω. Απλώνεται! Κάνει, ακόμη και τις υποδιαιρέσεις κάποιων στιγμών να διαρκούν. Δεν χρειάζεται συστάσεις. Αυτά τον χαρακτηρίζουν. Αυτά, ή μάλλον αυτά, χρειάζομαι κι εγώ ν’ ακούω. Στα λόγια του, θαρρείς και αρμενίζει το δικό σου εγώ. Σαν άνθρωπος τα λόγια αυτά τα χρειάζομαι, σε ώρα ανάγκης να τα ενώνω με τα δικά μου –εδώ κι εκεί– κομματιασμένα, τα ταπεινά κι ασήμαντα που κατά καιρούς, γράφω.

Απρόσμενο αντάμωμα μιας αλλιώτικης συνάντησης. Για κάποιο λόγο, όταν σοφές φωνές γοητεύουν και μιλάνε στην καρδιά, εγώ κοντεύω, σκύβω, ακουμπώ κι όσο μπορώ στριμώχνομαι σαν σε κρυψώνα κι ακούω με προσοχή! Μια αίσθηση πληρότητας με κατακλύζει. Αλήθεια, πόσο πολύ αυτό μπολιάζει τη σκέψη και προστατεύει –όπως το στρείδι το μαργαριτάρι του– μια εύθραυστη ψυχή. Το κρίνω σκόπιμο και το σημειώνω μόνο και μόνο γιατί η ευαισθησία της ψυχής πρέπει να προστατεύεται.

Παλιό χούι μου, άλλωστε, να «κολλάω» στη σοφή μιλιά των άλλων, στο βλέμμα, στη χαρακωμένη όψη τους. Το έχει απόλυτη ανάγκη η ψυχή μου.

Διστάζω…

Κάποτε επιχείρησα να απομονωθώ για να καλύψω σιωπές που τρομάζουν. Μέσα στην αδειοσύνη μου –απροσδιόριστη κι όμως συγκεκριμένη– θέλησα να επιβάλω μια ιδιαίτερη πειθαρχία στον εαυτό μου. Σωπαίνω αφήνοντας τα λόγια σχεδόν δίχως ανάσα. Ο παραμικρός ψίθυρος, ο παραμικρός αναστεναγμός ήθελα ν’ ακούγεται και να γίνεται χάδι στα αυτιά… Έτσι έμαθα να αποκρυπτογραφώ τις επίμονες σιωπές που, για καιρό, μου στάθηκαν μια μεγάλη συντροφιά.

Διστάζω να γράψω για κείνη την περίοδο που, ακόμη και τώρα, παρελαύνει μπρος τα μάτια μου και δε λέει να σβήσει, να χαθεί… Όλο τούτο με γεμίζει με αναστολές και φόβους. Περιφέρονται, άνω, κάτω, ευθέως και πλαγίως, ανέκφραστες απορίες και διάσπαρτες δικαιολογίες… Ασυγκράτητο το συναίσθημα. Ίσως και να υπερβάλλω, να… δίνω τεράστιες διαστάσεις στο πρόβλημα. «Δεν είναι ανάγκη να γράψεις γι' αυτά, τι σε φορτώνω καημένε»; Απευθύνομαι σε μένα…

Το θέμα είναι ότι η ζωή είναι αρκετά περίπλοκη για να μπει σε φράσεις, παραγράφους και κεφάλαια. Αλλά πώς να γίνει και αλλιώς όταν όλα ξεθωριάζουν, όλα αδυνατίζουν και χάνονται στο βάθος μιας μνήμης ισχνής. Αφήνω λέξεις, φράσεις, προτάσεις, διατύπωση σκέψεων, τονισμούς και παύσεις να χορεύουν στο μυαλό μου, να εξατμίζονται χωρίς ν’ αφήνουν ανάμνηση. Κι όμως το βλέμμα εκεί: στα υπογραμμισμένα και στου περιθωρίου τις ακατάστατες σημειώσεις.

Η λάμψη τους αργοσβήνει καθώς βυθίζονται όλο και περισσότερο στα βαθιά και σκοτεινά της θύμησης. Το περίβλημα έχει σκληρύνει, δεν είναι πια τόσο διάφανο. Είναι και θλίψη και φόβος και θάρρος και κουράγιο και… προκατάληψη. Του ανθρώπου οι ατέλειες! Μια ακόμα συγκίνηση. Κι αν είναι χιλιάδες οι λέξεις που πρέπει να ειπωθούν, εκατοντάδες τα νοήματα που πρέπει να εκφραστούν, αλίμονο, είναι άδικο όλα να συνοψίζονται στη σκληρή διαπίστωση: «Διστάζω»!

Ούτε μια λέξη δε θα πω. Εδώ τελειώνουν οι λέξεις. Πέρασε κι η ώρα. Πότε πήγε κιόλας τρεις;...

12 χρόνια!

12 χρόνια!   Να που φτάσαμε λοιπόν, ναι   12 χρόνια…

Κι αυτό δε σημαίνει «κλείνω χρόνια» μονάχα…

Είναι κι άλλα που… μπερδεύονται γλυκά μεταξύ ημών και των άλλων.

«Άνθρωποι μόνοι με τόσους μαζί…»

Μαζί κάποτε ορίζαμε το κάδρο μας, τι χώραγε, τι περίσσευε…

Περνάει ο καιρός άτονος και άδειος…

Ξεθώριασαν οι εικόνες μας ανάμεσα στη φθορά και στην αφθαρσία…

Ο χρόνος άπληστος. Οι ώρες άγρυπνες. Η στιγμή φευγαλέα.

Οι σκέψεις προσωπικές. Οι λογισμοί πληγωμένοι.

Η πραγματικότητα μονότονη. Η ρουτίνα καθημερινή.

Η πλήξη υποτροπιάζουσα. Η εποχή ακατανόητη. 

Το παρελθόν διδακτικό. Το μέλλον άγνωστο.

Η λαχτάρα βουβή. Η αγωνία ανώφελη. Η δοσοληψία τυπική.

Η μελαγχολία πικρή. Η καρδιά ευαίσθητη. Τα αισθήματα αγνά.

Η αφοσίωση παθιασμένη. Οι εμμονές σταθερές.

Η παρουσία απούσα. Η απουσία παρούσα. 

Το βιβλίο κλειστό. Το λεύκωμα συμπληρωμένο.

Οι χορδές τεντωμένες. Το δοξάρι φθαρμένο.

Και... οι καλεσμένοι αργούν!

Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης!