Περιτύλιγμα συναισθημάτων…

Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης μας να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε, να φανταζόμαστε και να νοσταλγούμε όλα όσα η καρδιά μας επιθυμεί. «Τις ωραίες στιγμές, δεν τις αισθάνεσαι όταν τις ζεις, αλλά νοσταλγείς όταν τις θυμάσαι»... Όταν έχεις τη δύναμη, να ονειρεύεσαι, να νοσταλγείς και να ελπίζεις τίποτα δεν χάνεται. Να χάσεις κάτι απ’ αυτά –όποιο κι αν θα μπορούσε να ’ναι– σου ραγίζει την καρδιά. 

«Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους», είπε, αν δεν κάνω λάθος, η Ελεονόρα Ρούσβελτ. Κι εγώ, ένας περιπλανώμενος ονείρων, όπως έγραψε ο Στρατής Γιαννίκος στον Πρόλογο του βιβλίου μου Από το περιθώριο των λογισμών, ονειρεύομαι, νοσταλγώ και ελπίζω. 

Άλλωστε, πώς να νανουρίσεις τον καιρό, να ξεχαστεί, να γύρει ν’ αλλάξει πλευρό και να αποκοιμηθεί; Μεγαλώσανε τα χρόνια βλέπεις, κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν επάνω μου. 

Τελικά, είμαστε εμείς οι σκηνοθέτες της ζωής μας. Γι’ αυτό, όνειρα, ελπίδες, νοσταλγίες, σκέψεις και στιγμές, όλα, ας τα τυλίξουμε, τουλάχιστον, με λέξεις. Να υπάρχουν, βρε αδερφέ. Παλιά μου συνήθεια, ιδιοτροπία, παραξενιά –εύκολα το λες και κουσούρι– να τα «κυκλώνω», μη τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν.