«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

27 Φεβ 2007

Το λιμάνι από το παράθυρο του σπιτιού μου...

Να αγναντεύεις από ψηλά και η ματιά σου να χάνεται
στην απεραντοσύνη της βαθυγάλανης θάλασσας.
Να ευλογείς το Θεό που ακόμα μπορείς να
θαυμάζεις αυτές τις εξαίσιες ομορφιές
που πλουσιοπάροχα σου προσφέρει η
Μήθυμνα (το χωριό μου).
Στα πεντακάθαρα νερά,
που έτσι
σου ’ρχεται να τα πιεις σαν σε ποτήρι,
μπορείς να διακρίνεις
και τη παραμικρή λεπτομέρεια στο βυθό.
Mithymnaios

Το λιτό και απέριττο...

Πόση γαλήνη θα νιώθει ο νοικοκύρης αυτού του χαμόσπιτου όταν, κάθε μέρα, ανοίγοντας τα μάτια του θα αντικρίζει τούτο το πανέμορφο δέντρο, που ονομάζεται Bucare. Η φυλλωσιά του γεννιέται πράσινη για να πάρει στη συνέχεια τούτο το πορτοκαλί, προς το κόκκινο, χρώμα που το κάνει ξεχωριστό. Το αντικρίζεις και εκτονώνεσαι από κάθε είδους πλέγματα και φραγμούς. Άλλη μια επιβεβαίωση πως η ομορφιά στη φύση βρίσκεται στο λιτό και απέριττο.


* Είναι από την περιοχή: Agua Salobre, Morrocoy στη Venezuela

26 Φεβ 2007

Όταν πιάνεις τον εαυτό σου να...

Λένε ότι το θάρρος να πεις μερικά πράγματα, ξεκινά πάντα από μια φωνή, τη φωνή της καρδιάς. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που η καρδιά υπερτερεί της λογικής, ή μάλλον δεν της αφήνει χώρο να τα εξηγήσει με τον δικό της τρόπο. Κι ενώ θέλεις να πεις τόσα πολλά, κομπιάζεις, ένας γλωσσοδέτης σου στραγγαλίζει τη μιλιά. Τότε, ή προτιμάς να τα βγάλεις προς τα έξω με θυμό και σφιγμένα δόντια, (με το φόβο να χαλάσεις και καρδιές ακόμα) ή προτιμάς τη σιωπή. Όταν γράφεις, δεν υπάρχει μια συνταγή, ένας κανόνας. Ο καθένας έχει τη δική του μοναδικότητα, ποιότητα και δεκτικότητα.
Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις, που δυστυχώς δεν αντιμετωπίζονται ρεαλιστικά. Πολλοί, και όχι άδικα ίσως, ισχυρίζονται πως η απόσταση είναι απ' τους ασφαλέστερους τρόπους για να αποτιμήσει κάποιος πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν μπορείς όμως με ψυχρή λογική να σταθμίσεις υπέρ ή κατά και ανάλογα να κρίνεις. Να καταλήξεις σε συμπεράσματα.
Κι εμείς οι άνθρωποι έχουμε το πρόβλημα, συχνά να εκτιμάμε πρόσωπα και καταστάσεις με τόση βιασύνη...

Mithymnaios

23 Φεβ 2007

Αχ, αυτός ο Μόλυβος…

Παθιασμένος και σαγηνευτικός, μερακλωμένος και σεβνταλής, μελαγχολικός και απρόσιτος, ρομαντικός και αχαλίνωτος με σκλαβώνει πάντα… Οι άνθρωποί του βρε παιδί μου, μια κάστα αλλιώτικη. Με τα σεκλέτια και τις αναποδιές, τα γινάτια και τις… κακιούλες τους, σαν πέσει η βραδιά, αλαφροΐσκιωτοι γίνονται όλοι τους. Και μπλέκουν μες στα υφάδια της γλυκασιάς και της απόλαυσης. Με ένα ουζάκι στα μπαλκονάκια του Θεού, μ’ ένα ζεϊμπέκικο στο στέκι του «Μπαμπούκου» με δυο ζαριές ρεμπέτικες στον «Άδωνη» του Στέλιου. Και στη «μιζέρια» τους και στη μεγαλοσύνη τους, αυτοί οι Μηθυμναίοι τέλος πάντων… το άλας της γης.

Της Ντόρας Πολίτη, από την Πέμπτη Αλήθεια (Εφημ. ΕΜΠΡΟΣ 22/2/2007)

Όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί όλοι μου λένε ότι γίνομαι κουραστικός.

Mithymnaios

21 Φεβ 2007

IN MEMORIAM

Με θλίψη πληροφορήθηκα τον θάνατο του Χρήστου Τραπεζούντιου, ενός εξαίρετου Έλληνα, φίλου καλού και που για μένα ήταν κάτι παραπάνω από δάσκαλος. Από τους πρώτους Έλληνες απόδημους στη Βενεζουέλα. Ζούσε εδώ και χρόνια στη Βαλένσια.
Είναι οδυνηρό και άχαρο να μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στη ζωή. Μα εγώ θέλω να σταθώ, από τόσο μακριά που βρίσκομαι, για ένα αποχαιρετιστήριο σινιάλο στον άνθρωπο που ξεπερνούσε κάθε όριο αξίας και ήταν «ένα ζωντανό παράδειγμα ανάμεσά μας» τότε...
Εδώ στην Ελλάδα συνηθίζουν να λένε, με τον θάνατο κάποιου, ότι «η Ελλάδα φτώχυνε...». Σήμερα επιβεβαιώνω ότι ο Ελληνισμός της Βενεζουέλας σίγουρα φτώχυνε! Κάντε κλικ εδώ:
http://aeolos.net/arxeio/trapezountos.htm και διαβάστε τι έγραφα για εκείνον σε άρθρο μου, στις 5 Δεκεμβρίου του 2000.
Καλό ταξίδι Χρήστο στις επάνω γειτονιές που μίσεψες... (Σ.Δουκ.)

Mithymnaios

19 Φεβ 2007

Νυχτερινή εξομολόγηση...


Θυμάσαι;
Εσύ, γυναίκα χορταστική και χυμώδη,
που είχες τον τρόπο να ευφραίνεις τις αγωνίες της ψυχής
και του σώματος, να κινητοποιείς τους μηχανισμούς
της συναισθηματικής αφύπνισης.
Που μόνο μια ματιά,
μια απλή επαφή, ένα έστω, άγγιγμα
κάνει τη λαχτάρα απέραντη,
φουντώνει όλη τη φλόγα που είναι κρυμμένη μέσα μας.

(Να νιώθεις απειροελάχιστος βαδίζοντας στο συντροφικό σώμα,
ώστε ν’ ανακαλύπτεις κάθε λεπτομέρεια της διαδρομής...
ώστε να μπορείς να προσφέρεις τα ερωτικά σου δώρα
).

Ήταν ο έρωτας εκείνο που ψάχναμε
για να δώσουμε ένα νόημα στη ζωή μας;
Ήταν το άλλοθί μας στα κρυφά και τολμηρά μας σμιξίματα;
Ήταν ένα κομμάτι ζωής που, ίσως,
δεν μπορείς να το προσπεράσεις έτσι απλά,
ακριβώς γι’ αυτό και έχει ενδιαφέρον;
Πάντοτε είχαμ’ έτοιμες προφάσεις γι’ αμαρτίες,
δεν λογαριάζαμε ενέργειες παρακινδυνευμένες,
Να σβήσει, μόνο θέλαμε, η δίψα του έρωτά μας.
Το χάδι μου ξεδίπλωνα πα στο γυμνό κορμί σου!
Το ρίγος που έζησα στο πρώτο άγγιγμά σου.
-
(Ο έρωτας είναι ζωγράφος.
Μεταμορφώνει τα αισθήματα,
τα χρώματα, τα ρίγη,
το πάθος που ζητάει διέξοδο...
)
.
-
Μ’ ένα τσιγάρο αλάφραινες την αναστάτωσή σου.
Γυμνή, χυμώδης έμενες στου πυρετού τη φλόγα.
Κι ανιστορούσες ήσυχα καθημερνές σου έγνοιες.
Που άφησες και χάθηκαν κι έμειναν... αναμνήσεις.
Σε λεύκωμα, να κλείσεις ήθελες, τα ερωτικά σου χρόνια.

(Και πρέπει ο έρωτας να είναι μυστικός.
Να έχει τη μυστικότητα της συνωμοσίας
και τη ιερότητα του άδηλου και του κρύφιου
).
-
Σαν εφτασφράγιστο μυστικό κρατήσαμε κι οι δυο μας,
Την αγωνία που έθρεψε τον σπόρο της αγάπης.
Του απαγορευμένου έρωτα σφραγίσαμε μαζί,
ρομαντικές ενθύμησες,
ευαίσθητες στιγμές σ’ ερωτικό βιβλίο!
Όνειρο έμεινε το λεύκωμα,
που έμελλε να γράψουμε αντάμα.
Τα χρόνια πέρασαν με τη νοσταλγία, πάντα,
γι’ αυτές τις στιγμές που ζήσαμε
και γι’ αυτές που αφήσαμε
να φύγουν μέσα από τα χέρια μας.
Σ’ αγγίζω... κι επειδή μετά, στα δάχτυλά μου,
δεν μένει παρά η γλυκιά σου γεύση, θα ξανάρθω...
Η γλυκιά γεύση και... σκέψη του κρυφού έρωτα
με όλα τα συναισθήματα,
τις ενοχές και τις νοσταλγικές μνήμες
που κρατούσαν, τόσο καιρό,
το ενδιαφέρον αμείωτο
–ανάμεσα σε σιωπές κι επιθυμίες– δυστυχώς...
εξατμίστηκαν.
Φαίνεται πως είχε αρχίσει ο κύκλος της φθοράς
και δεν το καταλάβαμε.
Σ’ ευχαριστώ πάντως αγαπημένη, σ’ ευχαριστώ για
τις στιγμές και τα όνειρα που μου χάρισες, τότε...
-
Από το ποίημά μου: "Απαγορευμένο"

Σε παρένθεση λόγια από τον "Τρόφιμο" του Φ.Θεοφίλου

Mithymnaios