Για όσα γράφω, για το -χωρίς φόβο- τσαλάκωμα

 

Στο βιβλίο μου Κ α τ α θ έ σ ε ι ς, καλώ τους φίλους μου –γιατί για κείνους γράφτηκε– να ανατρέξουν μαζί μου στις λίγες σελίδες του, να ακουμπήσουν στα κομμάτια μου· εκεί όπου θα συναντήσουν τον μικρό μου εαυτό σ’ ένα, δίχως λόγο, εξομολογητικό κρεσέντο. Ελπίζοντας τελικά να νιώσουν –με όποιο εαυτό έχει ο καθένας μέσα του– την ανάγκη και τη διάθεση που έχω να εξωτερικεύω τα όποια καλά, στραβά κι ανάποδά μου. Να τα «κυκλώνω», μη τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν. Λες και θα ’χανε η Βενετιά βελόνι... Τι να κάνω; Να μείνω με το γινάτι; 

Σε πρώτο πρόσωπο με διάθεση εξομολόγησης...

Καταθέτω σήμερα «στην ετυμηγορία του χρόνου», σε πρώτο πρόσωπο, με διάθεση εξομολόγησης και χωρίς ενοχές, φραγμέντα· παναπεί κομμάτια του εύθραυστου εαυτού μου. Όλα, μεταξύ βιωματικής πορείας και ιδιωτικής έκφρασης. Κυριολεκτικά: κατάθεση ψυχής. Μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια –έστω υποψία– προβολής ή εγωιστικής ανάγκης τα «κρεμάω στα μανταλάκια» για το μόνο –και μοναδικό– λόγο να τα ξαναφέρω –και να μείνουν– αποτυπωμένα εδώ. Μη και έχω χρωστούμενα… Να τα προλάβω πριν μου ξεφύγουν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Θέλει θάρρος τελικά και αφέλεια ώστε να κρεμάς σ’ ένα καρφί την ύπαρξή σου και να εκθέτεις τον εαυτό σου δημόσια. Ειδικότητά μου.

Ως εδώ καμιά παραφωνία...

Τελικά, στο θέατρο της ζωής μας

εμείς γράφουμε το σενάριο,

εμείς και οι σκηνοθέτες

Τελεία, παύλα, αλλαγή παραγράφου...

Το σενάριο έχει ακόμη επεισόδια

Σπονδή σ’ εκείνους που…

Γενικά νομίζω πως είμαστε όντα που λειτουργούμε στη ζωή μας με ιστορίες και στιγμές. Προσωπικά, θεωρώ πως αυτές είναι το καύσιμό μας. Φυσικά έτσι, λειτουργούμε πιο γεμάτοι.

Χρόνια τώρα, έχω επισημάνει κάποια πρόσωπα, που έλαχε –ή έτυχε– να συναντήσω στο διάβα της ζωής μου. Ήταν άνθρωποι αξιοπρεπείς, σπάνιας στόφας, δυσεύρετης και αναντικατάστατης, που ξεχώριζαν. Αναμφίβολα τους περιβάλλω με άπειρο σεβασμό, ευγνωμοσύνη, τρυφερότητα και αγάπη γιατί πρώτα με καθήλωσαν με τη δοτικότητα, την ευρυμάθεια, την έκδηλη τρυφερότητα, τη ζεστασιά  –το πολύτιμο καύσιμο που λέγαμε για τον υπόλοιπο δρόμο της ζωής– κι ύστερα, δίχως να το καταλάβω, με βοήθησαν να ανακαλύψω τις ευαίσθητες πτυχές του εαυτού μου, που προσέχω να μην χάσω, μέσα στην πεζή  καθημερινότητα. 

Η σχέση με ανθρώπους –στης μειοψηφίας τον μικρόκοσμο– που αξίζουν για την καρδιά μου, που ερεθίζουν τον λογισμό μου να στοχαστεί προσφέροντάς μου όλη αυτή την τροφή για σκέψη είναι ιδιαίτερα σημαντική. Όπου κι αν τους εντοπίζει η ψυχή μου θα γραπώνομαι από το δικό τους σινιάλο.