Για όσα γράφω, για το -χωρίς φόβο- τσαλάκωμα

 

Στο βιβλίο μου Κ α τ α θ έ σ ε ι ς, καλώ τους φίλους μου –γιατί για κείνους γράφτηκε– να ανατρέξουν μαζί μου στις λίγες σελίδες του, να ακουμπήσουν στα κομμάτια μου· εκεί όπου θα συναντήσουν τον μικρό μου εαυτό σ’ ένα, δίχως λόγο, εξομολογητικό κρεσέντο. Ελπίζοντας τελικά να νιώσουν –με όποιο εαυτό έχει ο καθένας μέσα του– την ανάγκη και τη διάθεση που έχω να εξωτερικεύω τα όποια καλά, στραβά κι ανάποδά μου. Να τα «κυκλώνω», μη τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν. Λες και θα ’χανε η Βενετιά βελόνι... Τι να κάνω; Να μείνω με το γινάτι;