Στο βιβλίο μου Κ α τ α θ έ σ ε ι ς, καλώ τους φίλους
μου –γιατί για κείνους γράφτηκε– να ανατρέξουν μαζί μου στις λίγες σελίδες του,
να ακουμπήσουν στα κομμάτια μου· εκεί
όπου θα συναντήσουν τον μικρό μου εαυτό σ’ ένα, δίχως λόγο, εξομολογητικό κρεσέντο. Ελπίζοντας τελικά να
νιώσουν –με όποιο εαυτό έχει ο καθένας μέσα του– την ανάγκη και τη διάθεση που
έχω να εξωτερικεύω τα όποια καλά, στραβά κι ανάποδά μου. Να τα «κυκλώνω», μη
τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν. Λες και θα ’χανε
η Βενετιά βελόνι... Τι να κάνω; Να μείνω με το γινάτι;
Είναι σαν μια αγκαλιά οι λέξεις σου Στράτο, δείχνεις μια αγάπη και μια τρυφερότητα για αυτό το παρελθόν που έγινε μια όμορφη ανάμνηση που τόσο ζεστά μέσα σου κράτησες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ ευχαριστώ θερμά που μ έχεις κάνει αποδέκτη αυτής της αγκαλιάς.
Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να γράφεις αυτές τις ωραίες σκέψεις σου για να μπορούμε να τις χαιρόμαστε κι εμείς
φιλιά πολλά
Στέλλα
Στέλλα μου αγαπημένη,
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ θερμά για όσα λες και που γνωρίζω ότι τα περισσότερα τα λέει η καρδιά σου! Σ’ ευχαριστώ για τη σκέψη σου, τη φιλία σου και τα γενναιόδωρα λόγια σου. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία και το ξέρεις...
Με τιμά το σχόλιό σου το οποίο πάραυτα καταχωρήθηκε στα εύστοχα και σημαντικά…
Σ' ευχαριστώ πολύ για Να 'σαι καλά φίλη μου