Καταθέτω σήμερα «στην ετυμηγορία του χρόνου»,
σε πρώτο πρόσωπο, με διάθεση εξομολόγησης και χωρίς ενοχές, φραγμέντα· παναπεί κομμάτια του εύθραυστου εαυτού μου.
Όλα,
μεταξύ βιωματικής πορείας και ιδιωτικής έκφρασης. Κυριολεκτικά: κατάθεση ψυχής.
Μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια –έστω υποψία– προβολής ή εγωιστικής ανάγκης
τα «κρεμάω στα μανταλάκια» για το μόνο –και μοναδικό– λόγο να τα ξαναφέρω –και
να μείνουν– αποτυπωμένα εδώ. Μη και έχω χρωστούμενα… Να τα προλάβω
πριν μου ξεφύγουν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Θέλει
θάρρος τελικά και αφέλεια ώστε να κρεμάς σ’ ένα καρφί την ύπαρξή σου και να
εκθέτεις τον εαυτό σου δημόσια. Ειδικότητά μου.
Ως εδώ καμιά παραφωνία...
Τελικά, στο θέατρο της ζωής μας
εμείς γράφουμε το σενάριο,
εμείς και οι σκηνοθέτες
Τελεία, παύλα, αλλαγή παραγράφου...
Το σενάριο έχει ακόμη επεισόδια
Όντως θέλει θάρρος να κρεμάς σ’ ένα καρφί την ύπαρξή σου και να την εκθέτεις. Στρατή, εύχομαι ολόψυχα να είσαι καλά και να αποτυπώνεις τις επόμενες παραγράφους της ζωής σου. Αυτή η διαδικασία ενδοσκόπησης, άλλοτε ανώδυνη κι άλλες φορές όχι, είναι το μέσον για την αυτοβελτίωση και την πνευματική μας εξέλιξη. Συγχαρητήρια απ' την καρδιά μου κι ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για την τιμή που μου έκανες να υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ναι, Μαρία, το γράφω κιόλας: η Ειδικότητά μου…
ΔιαγραφήΤο έκανα πάντα, το κάνω και τώρα για να προλάβω πριν τελειώσει το «καύσιμο διαρκείας στα ράφια μου».
Ελπίζω και εύχομαι να μείνουν αυτά τα αποτυπώματα μιας αληθινής «εξομολόγησης» χωρίς ενοχές.
Τα λόγια σου με κάνουν περήφανο και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω και πολύ σ’ ευχαριστώ!
Τιμή δική μου να έχω χώρο στη βιβλιοθήκη σου.
Εναποθέτω άλλη μια φορά το σεβασμό μου στην προσωπικότητά σου
και την αγάπη μου στη φιλία σου που αξιώθηκα.