Σπονδή σ’ εκείνους που…

Γενικά νομίζω πως είμαστε όντα που λειτουργούμε στη ζωή μας με ιστορίες και στιγμές. Προσωπικά, θεωρώ πως αυτές είναι το καύσιμό μας. Φυσικά έτσι, λειτουργούμε πιο γεμάτοι.

Χρόνια τώρα, έχω επισημάνει κάποια πρόσωπα, που έλαχε –ή έτυχε– να συναντήσω στο διάβα της ζωής μου. Ήταν άνθρωποι αξιοπρεπείς, σπάνιας στόφας, δυσεύρετης και αναντικατάστατης, που ξεχώριζαν. Αναμφίβολα τους περιβάλλω με άπειρο σεβασμό, ευγνωμοσύνη, τρυφερότητα και αγάπη γιατί πρώτα με καθήλωσαν με τη δοτικότητα, την ευρυμάθεια, την έκδηλη τρυφερότητα, τη ζεστασιά  –το πολύτιμο καύσιμο που λέγαμε για τον υπόλοιπο δρόμο της ζωής– κι ύστερα, δίχως να το καταλάβω, με βοήθησαν να ανακαλύψω τις ευαίσθητες πτυχές του εαυτού μου, που προσέχω να μην χάσω, μέσα στην πεζή  καθημερινότητα. 

Η σχέση με ανθρώπους –στης μειοψηφίας τον μικρόκοσμο– που αξίζουν για την καρδιά μου, που ερεθίζουν τον λογισμό μου να στοχαστεί προσφέροντάς μου όλη αυτή την τροφή για σκέψη είναι ιδιαίτερα σημαντική. Όπου κι αν τους εντοπίζει η ψυχή μου θα γραπώνομαι από το δικό τους σινιάλο.