«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

26 Μαρ 2022

Αγαπητέ μου φίλε,

Παρότι πέρασαν τόσα χρόνια (και από το γεγονός - και φυσικά από τη γραφή του άρθρου μου) έρχεσαι εσύ, με το e-mail που μου ’στειλες πριν λίγες μέρες, να μου κεντρίσεις τις ευαισθησίες. 

Εξηγούμαι: όλα όσα έγραψα σ’ εκείνο το άρθρο (Επιστροφές) στο οποίο αναφέρεσαι είναι ενθυμήματα της νιότης μου. Αγνές απόπειρες ποιητικής έκφρασης στα χρόνια της αθωότητας, της αναζήτησης, των προσδοκιών, των απογοητεύσεων και της ελπίδας. Το συμπεριέλαβα μάλιστα και στο βιβλίο μου. Γιατί να το κρύψω… 
Είχα την τύχη, στα 16  μου έως και τα 18, να γνωρίσω πρώτα τον έρωτα κι ύστερα την πράξη του! Το τονίζω, δίχως ντροπή! Όπως και όλα όσα μέσα στην αθωότητά μου έζησα και πόνεσα, μου έχουν αφήσει αυτά τα σημάδια ευαισθησίας και αγνότητας που ακόμη τα κουβαλάω... Και, σου ομολογώ, δεν το έχω μετανιώσει. 

Λες «la vida es así...». Όντως έτσι είναι τι να κάνουμε, μπορούμε να την αλλάξουμε; Δεν μπορούμε. Αυτές οι θύμησες με παιδεύουν. Ξέρω πως είναι κι άλλοι πολλοί που δεν τα συμμερίζονται όλα αυτά, τι να πω… ίσως να μην έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές. Αυτοί έχασαν και χάνουν…

Ωστόσο, τα καλά σου λόγια με εμψυχώνουν και γι' αυτό σ' ευχαριστώ πολύ!



19 Μαρ 2022

Αυτό πού το βάζεις;...


Είναι φορές που οι φωνές μέσα μας, όχι πάντα κατ’ ανάγκην, καθοδηγούν τη συνέχειά μας. Τις λέξεις μας και τις σκέψεις μας, τις τύψεις και τις επιθυμίες, τα λάθη και τις παραλείψεις μας, τα χαμένα κομμάτια της όποιας αλήθειας μας. Λειτουργούμε δεχόμενοι εσωτερικές εντολές από έναν κόσμο ολότελα δικό μας, όπου έχει ζυμωθεί η ψυχή μας, αναμοχλεύοντας διάφορα περιστατικά της προσωπικής μας ζωής. Μιας ζωής που τρέχει ανεξέλεγκτη δίχως αναπαμό ανακατεύοντας χρόνους και πρόσωπα.

Όλα όσα χρήσαμε σπουδαία και αληθινά, δυστυχώς, δεν ασκούν πλέον γοητεία επάνω μας για έναν απλό λόγο γιατί μπλέχτηκαν σε καβγά τα συναισθήματα κι εμείς ανίκανοι να λογαριαστούμε μαζί τους. Σκόρπισε στον αέρα και το υλικό της ιστορίας μας. Αυτό πού το βάζεις;

2 Μαρ 2022

Μήπως αν συνηθίσουμε τη φρίκη, θα μας τρομάζει η ομορφιά;

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά». Μάνος Χατζιδάκις

Όχι δεν με τρομάζει η ομορφιά· η φρίκη με τρομάζει. Από το να βυθιστώ στην απόγνωση επιλέγω την ομορφιά και την βρίσκω έξω, στην «ξανανιώστρα» φύση. Εκείνη που, παρ’ όλα όσα, πιστή στην αέναη πορεία της μέσα στο χρόνο, ξαναγεννιέται, τολμά κι ανθίζει. 

Η Ομορφιά

Ευτυχώς την έχω κοντά μου και την επισκέπτομαι συχνά για να μένω μακριά από τα φρικτά γεγονότα του πολέμου στην Ουκρανία που προκαλούν ντροπή και θέτουν υπό αμφισβήτηση το ανθρώπινο γένος.

Η Φρίκη