Δε βαριέσαι, όπου να ’ναι χειμωνιάζει…

Οι λογισμοί μιας ψυχής ανυπεράσπιστης θαρρείς κι αντηχούν πιο πολύ στη σιωπή, και πώς να τους αντέξεις; Τα πράγματα ζορίζουν... Πόση υπομονή να ’χεις… Στα αδιέξοδά μου, ξεπετάγονται ίχνη από κομμένες ανάσες και επιμένουν να πιάσουν κουβέντα μαζί μου. Με προκαλούν, με ξελογιάζουν και συνοδεύουν τη μοναξιά μου. Μπλέκονται με το συναίσθημα και ψάχνουν μια χαραμάδα για λίγο φως. Κι εγώ, άλλο που δεν θέλω, αυτή τη χαραμάδα την κάνω πόρτα ορθάνοιχτη, ξεκλείδωτη… Για τον καθέναν.

Μεσάνυχτα Σαββάτου. Είναι από κείνες τις βραδιές, που σφυγμό δεν έχουν. Ακουμπισμένος σε μια γωνιά, προσπαθώ να συμμαζεύω τις σκέψεις μου, να τις αραδιάσω, να τις ξεδιαλύνω και να τις ταιριάξω με τις νότες μιας γλυκιάς μουσικής * που ξεχάστηκε. Όσο το δοξάρι χαϊδεύει απαλά τις χορδές του βιολιού η γλυκιά μελωδία που ξεχύνεται με παρασέρνει στο ρυθμό της. Πολύτιμες στιγμές, ανάκατες ταξιδεύουν εκτεθειμένες στη φθορά του χρόνου και στο εφήμερο… Πώς γίνεται μια ολόκληρη ζωή να χωρά στους λογισμούς μιας νύχτας; Μια αλλόκοτη επιθυμία με πιάνει να γράψω. Μα τέτοια ώρα; Κι όμως…

Γράφω και νοιώθω να πνίγομαι. Ο κόμπος στο λακκάκι του λαιμού δε λέει να φύγει με τίποτα. Έχω ανάγκη από αέρα. Νοιάζομαι για την ώρα. Κι αυτή σταμάτησε το ξημέρωμα. Οι λεπτοδείκτες έκαναν πίσω. Μια ώρα πίσω… Ψευδαίσθηση… Μεγαλώνει η νύχτα. Δε βαριέσαι, όπου να ’ναι χειμωνιάζει… Ο χειμώνας είναι εδώ…

Μηθυμναίος

* … νότες μιας γλυκιάς μουσικής που ξεχάστηκε

* Όσο το δοξάρι χαϊδεύει απαλά τις χορδές του βιολιού…

Αν ξέραμε οι άνθρωποι...

Πόσο χώρο χρειαζόμαστε για να ταιριάξουμε τις λέξεις μας;

Για να έχουν, όχι το διφορούμενο, μήτε το αμφιλεγόμενο,

αλλά το νόημά τους;

Όπου το «συγγνώμη» να σημαίνει συγγνώμη

και το «σ’ αγαπώ»  σ’ αγαπώ;

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν…

Αν ξέραμε οι άνθρωποι να ερμηνεύουμε τις ματιές,

να κατανοούμε τις σιωπές, να συγχωρούμε τα λάθη,

να προλαβαίνουμε τις πτώσεις, να φυλάμε τα μυστικά

και… να στεγνώνουμε τις λύπες.

Μπορεί να λέμε τα ίδια, αλλά αλλιώς τα αρθρώνουμε 
κι αλλιώς τα πληκτρολογούμε.

Μπορεί να είναι μια τυπική λεπτομέρεια, αλλά μερικές φορές, οι λεπτομέρειες διαμορφώνουν και την ουσία.

Εγώ πάντως,

από τις αγκαλιές που πήρα 

κι απ’ αυτές που στερήθηκα

έμαθα -επιτέλους- να βλέπω τις ομοιότητες 

και να ξεχνάω τις διαφορές.

Και για μένα, Ντόρα, 

οι άνθρωποι γύρω μου

ήταν πάντα η έμπνευση και η χαρά μου.

... και δυο τραγούδια για σας. Ακούστε τα.

Μηθυμναίος

Εκπαιδεύοντας τον χαρακτήρα μου...

«Πάνου στου λάθους το υφάδι, είμαι κι εγώ πιασμένος,

πλέκω, ξεμπλέκω μπερδεμένος, ποια η αρχή και ποιο το τέλος»;

    Πόσο συμβουλευτικές κι ενδιαφέρουσες γίνονται οι στιγμές που διαπιστώνεις τα λάθη σου. Και παρ’ όλη τη διαπίστωση, το πιθανό είναι πως αν συνεχίσεις να είσαι ο ίδιος, ίσως τα ξανακάνεις… Παίζει μεγάλο ρόλο τι βλέπουν τα μάτια μας και τι κοιτούν τα μάτια των άλλων.

    Είναι προτιμότερο –χίλιες φορές– να μην ασχολείσαι με τα κακώς κείμενα (ή τα κακώς εννοούμενα) τα οποία ενίοτε έχουν εκρηκτικές –κι αρνητικές– συνέπειες. Είναι προτιμότερο –άλλες τόσες φορές– να μένεις αμέτοχος σε διενέξεις, αντιπαραθέσεις κι αλληλοσπαραγμούς της μικρής τούτης ιδιότροπης (και κάθε φορά χειρότερης) κοινωνίας των ευκαιριακών σχέσεων, που δεν σου επιτρέπουν να είσαι αυθεντικός. Έχω βαρεθεί να με προδίδουν τα αισθήματά μου. Είναι πολλά αυτά που συναισθηματικά –προσωπικά εμένα–με επηρεάζουν και με εξεγείρουν, όσο κι αν θέλω να τα ξεπεράσω ανώδυνα και… δίχως να εκτεθώ. Και κάθε φορά αποδεικνύεται πως αυτό δύσκολα «θηλυκώνει» με την πραγματικότητα. Δεν αναζητώ άλλοθι, το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό.

Νομίζω πως απέτυχα στη ζαριά… Όμως αγάπησα τις ήττες μου… Νομίζω πως αυτές μού ’δωσαν περισσότερα κι απ τις νίκες… Χαράμισα άσκοπα χρόνο σε παράταιρα αλισβερίσια αντί να κάθομαι σιωπηλός «στη γωνιά της προσωπικής μου δημοσιότητας» και να μιλάω στον εαυτό μου επενδύοντας σε πράγματα χρήσιμα για μένα και για τους λιγοστούς φίλους που μ’ έμαθαν να βλέπω τις ομοιότητες και να ξεχνάω τις διαφορές. Να τους χαρίζω, πάνω απ’ όλα, καρδιά και πολλή αγάπη, τόση που να δείχνει το γιατί μ’ αγάπησαν. Όσοι, εν τέλει, μ’ αγάπησαν. Να μη δίνω σημασία πια στις συμπεριφορές των άλλων και να συγχωρνάω τις δικές μου… Αλλά βλέπεις ο χαρακτήρας καθημερινά εκπαιδεύεται, από τη διαβρωτική φθορά του, στο ανελέητο πέρασμα του χρόνου. Προ πάντων στις καταιγίδες. 

Μηθυμναίος

Υ.Γ. Επέλεξα δυο «Φάδο» να διανθίζουν σήμερα τούτη την ιδιαίτερη ανάρτησή μου. Είναι γιατί αυτά ταιριάζουν με την ψυχοσύνθεσή μου. Η μουσική τους είναι μελαγχολική, το ίδιο κι οι στίχοι που εμπεριέχουν ένα μείγμα νοσταλγίας, λύπης, ευτυχίας και αγάπης. Ακούστε τα.

Μ.

Οι ενδιάμεσες στιγμές…

Είχα ετοιμάσει τη νέα ανάρτηση για την περασμένη εβδομάδα, κι άρχιζα το κείμενο με τούτη εδώ τη φράση: «Τώρα που οι ουρανοί σκοτεινιάζουν, ιδίως τ’ απογεύματα, και η μέρα χάνεται σε αδιέξοδα μονοπάτια, έχουμε ανάγκη από τις ενδιάμεσες στιγμές που χάνουμε»... Έλα όμως που ένα ταξίδι μου προς Ήπειρο μεριά ήταν η αιτία να μείνει η ανάρτηση στο πρόχειρο κι ευτυχώς που έγινε έτσι, γιατί ήρθε και με διέψευσε τούτο το απρόσμενο «μικρό καλοκαίρι» του Οκτώβρη.

Οπότε διορθώνω τα του καιρού που το γύρισε σε λιακάδες με ωραίο άπλετο φως, γλυκιά υγρασία και αισιόδοξη διάθεση, τέτοια που αρπάζεις τη ζωή στην αγκαλιά σου, ανοίγεις το παράθυρο και διασχίζεις τον κόσμο, σαν σε μήνα του μέλιτος, με τη σιγουριά πως θα ’ναι όλα πιο όμορφα κι από ένα όνειρο...Κι αφήνω ως έχουν τις ενδιάμεσες στιγμές που χάνουμε…

Σύμμαχοι και σύντροφοι, λοιπόν τα συναισθήματα κι ασπίδα προστασίας στις φουρτούνες και στα δύσκολα. Στις συνήθεις παράξενες διαδρομές που κάνει το μυαλό με τα «πήγαιν’ έλα» της σκέψης, που διεγείρουν τη φαντασία κι αυτή φτιάχνει ιστορίες. Ξυπνώντας μαζί της και βιώματα που ζητάνε την έκφρασή τους. Σημάδια που καλούνται να αποκαλύψουν το σημείο όπου διασταυρώνονται τα όνειρα και συμπλέκονται οι συγκινήσεις. Όσο βέβαια μπορεί να γίνει αυτό.

Και φυσικά, όσο θα υπάρχουν οι μικρές κι απλές «ενδιάμεσες στιγμές» που αγγίζουμε και μας αγγίζουν. Αυτές που δώσαμε και πήραμε αγάπη, φιλία, κατανόηση κι αλήθεια. Την αλήθεια των συναισθημάτων, των σκέψεων, των σιωπών, των ψιθύρων, των ήχων… των εικόνων. Των παρεξηγήσεων. Εκείνες που χαμογελάσαμε, που δακρύσαμε, που κλάψαμε, που πληγώσαμε και… μας πλήγωσαν. Κι αυτές που χάσαμε, αφού η πρόσκληση για καφέ, για κάποιο λόγο, δεν…

Αντίο… φίλοι μας

Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από την τάξη του Θεού. Μόνο να… οι μέρες έχουν μικρύνει κάπως και οι νύχτες τώρα γίνανε λίγο πιο μεγάλες. Ο καιρός δρόσισε. Η φύση ηρέμησε, παίρνει μια ανάσα. Μια ανάσα μεταξύ καλοκαιριού και φθινοπώρου. Κι είναι τόσο όμορφα τώρα! Το αεράκι δροσίζει τα φύλλα των δέντρων, τα χαϊδεύει… Το νοιώθουμε κι εμείς αυτό το χάιδεμα… Και μας αρέσει. Γέρνεις για λίγο το παραθυρόφυλλο… κι αισθάνεσαι μια στάλα ψύχρα. Ρίχνεις κι ένα λεπτό πουλοβεράκι στους ώμους και τραβάς προς Καβούρι μεριά να συναντήσεις δυο φίλους. Σε δυο μέρες φεύγουν… Πώς πέρασε έτσι γρήγορα ο καιρός; Έτσι συμβαίνει με τα ωραία, κάποια στιγμή τελειώνουν. Τέλειωσαν οι μέρες Βάνα μου. Τέλειωσαν Αντρέα μου…

Πάντως κανείς, μα κανείς δεν αμφιβάλλει ότι υπάρχει ακόμη, διάχυτη παντού, αρκετή ομορφιά. Είναι τα απογεύματα, όταν πια ο ήλιος χαρίζεται στα κύματα μ’ ένα ροδί σύννεφο απέναντι στον ορίζοντα να του κρατάει συντροφιά. Κάτι δειλινά να σου λιγώνεται η ψυχή! Απίστευτη σπατάλη που έκανε ο Θεός σε ομορφιά εδώ… Συγχρόνως υπάρχει και μια γλυκιά μελαγχολία, λίγη θλίψη για κάτι που τελειώνει σιγά σιγά… και φεύγει.

Η Βάνα γυρίζει κι αγναντεύει τη θάλασσα, τη θάλασσα που έχουμε δίπλα μας, τον ήλιο που γέρνει κι αφήνοντας ένα μακρόσυρτο «αχ» ψιθυρίζει: «δεν μου κάνει καρδιά, βρε παιδιά, πως ν’ αφήσω τόση ομορφιά;». Η Αλεξάνδρα γέρνει το κεφάλι της στο δικό της. Χάδι γυναικών… Σιωπούσα συναινεί. Ήταν ό,τι πιο κοντινό σε τρυφερότητα. Ο Αντρέας κι εγώ (που δεν φαίνομαι) αναλαμβάνουμε τα κλικ της φωτογραφίας.

 

Ήταν 2 του Οκτώβρη απόβραδο Πέμπτης. Η γλύκα της βραδιάς πλέον κι όλα τα παραπάνω, έχουν φροντίσει όσο πρέπει, ώστε οι ματιές μας να χώνονται μέσα, βαθιά… στις καρδιές μας. Το νιώθουμε. Και μετά ήταν και το φεγγάρι, στα μισά του, αλλά είχε τόσο φως... Όμορφες, πράγματι, μαγικές βραδιές σε μαγικά τοπία, που δεν χρειάζεται και πολύ για να σχηματιστεί στα χείλη ένα μεγάλο χαμόγελο και στην καρδιά μια γαλήνη. Κι ο αποχαιρετισμός αμήχανος να παίρνει αναβολή.

Κι εγώ, πήρα φόρα και γράφω, σας φιλεύω ρετάλια μιας όμορφης συνάντησης, δίχως να σκέπτομαι πως θα τελειώσω. Κι έφτασε η ώρα του ΑΝΤΙΟ.

Και το αγκάλιασμα του αποχωρισμού! Μας δώσατε τόση χαρά, φίλοι μας αγαπημένοι… Να είστε πάντα καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους αγαπημένους σας. Θα σας περιμένουμε και πάλι του χρόνου!

Με την απέραντη αγάπη μας,

Στράτος & Αλεξάνδρα