Αντίο… φίλοι μας

Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από την τάξη του Θεού. Μόνο να… οι μέρες έχουν μικρύνει κάπως και οι νύχτες τώρα γίνανε λίγο πιο μεγάλες. Ο καιρός δρόσισε. Η φύση ηρέμησε, παίρνει μια ανάσα. Μια ανάσα μεταξύ καλοκαιριού και φθινοπώρου. Κι είναι τόσο όμορφα τώρα! Το αεράκι δροσίζει τα φύλλα των δέντρων, τα χαϊδεύει… Το νοιώθουμε κι εμείς αυτό το χάιδεμα… Και μας αρέσει. Γέρνεις για λίγο το παραθυρόφυλλο… κι αισθάνεσαι μια στάλα ψύχρα. Ρίχνεις κι ένα λεπτό πουλοβεράκι στους ώμους και τραβάς προς Καβούρι μεριά να συναντήσεις δυο φίλους. Σε δυο μέρες φεύγουν… Πώς πέρασε έτσι γρήγορα ο καιρός; Έτσι συμβαίνει με τα ωραία, κάποια στιγμή τελειώνουν. Τέλειωσαν οι μέρες Βάνα μου. Τέλειωσαν Αντρέα μου…

Πάντως κανείς, μα κανείς δεν αμφιβάλλει ότι υπάρχει ακόμη, διάχυτη παντού, αρκετή ομορφιά. Είναι τα απογεύματα, όταν πια ο ήλιος χαρίζεται στα κύματα μ’ ένα ροδί σύννεφο απέναντι στον ορίζοντα να του κρατάει συντροφιά. Κάτι δειλινά να σου λιγώνεται η ψυχή! Απίστευτη σπατάλη που έκανε ο Θεός σε ομορφιά εδώ… Συγχρόνως υπάρχει και μια γλυκιά μελαγχολία, λίγη θλίψη για κάτι που τελειώνει σιγά σιγά… και φεύγει.

Η Βάνα γυρίζει κι αγναντεύει τη θάλασσα, τη θάλασσα που έχουμε δίπλα μας, τον ήλιο που γέρνει κι αφήνοντας ένα μακρόσυρτο «αχ» ψιθυρίζει: «δεν μου κάνει καρδιά, βρε παιδιά, πως ν’ αφήσω τόση ομορφιά;». Η Αλεξάνδρα γέρνει το κεφάλι της στο δικό της. Χάδι γυναικών… Σιωπούσα συναινεί. Ήταν ό,τι πιο κοντινό σε τρυφερότητα. Ο Αντρέας κι εγώ (που δεν φαίνομαι) αναλαμβάνουμε τα κλικ της φωτογραφίας.

 

Ήταν 2 του Οκτώβρη απόβραδο Πέμπτης. Η γλύκα της βραδιάς πλέον κι όλα τα παραπάνω, έχουν φροντίσει όσο πρέπει, ώστε οι ματιές μας να χώνονται μέσα, βαθιά… στις καρδιές μας. Το νιώθουμε. Και μετά ήταν και το φεγγάρι, στα μισά του, αλλά είχε τόσο φως... Όμορφες, πράγματι, μαγικές βραδιές σε μαγικά τοπία, που δεν χρειάζεται και πολύ για να σχηματιστεί στα χείλη ένα μεγάλο χαμόγελο και στην καρδιά μια γαλήνη. Κι ο αποχαιρετισμός αμήχανος να παίρνει αναβολή.

Κι εγώ, πήρα φόρα και γράφω, σας φιλεύω ρετάλια μιας όμορφης συνάντησης, δίχως να σκέπτομαι πως θα τελειώσω. Κι έφτασε η ώρα του ΑΝΤΙΟ.

Και το αγκάλιασμα του αποχωρισμού! Μας δώσατε τόση χαρά, φίλοι μας αγαπημένοι… Να είστε πάντα καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους αγαπημένους σας. Θα σας περιμένουμε και πάλι του χρόνου!

Με την απέραντη αγάπη μας,

Στράτος & Αλεξάνδρα