«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

Στιγμές

Ύμνος από έναν άνθρωπο που ακόμη δεν μπορώ να δεχτώ 
ότι όλα αυτά που έγραψε για μένα, μπορεί να  τα πίστευε όταν τα έγραφε...


Ο Στράτος Δουκάκης έχει δίκιο για όσα λέει στο κείμενό του για το blog "Μακρινοί Αντίλαλοι". Ίσως το δραματοποίησε κάπως ενώ δεν χρειαζόταν. Στην ουσία του θέματος όμως είχε δίκιο. Ο Στράτος συμβαίνει να έχει κάποια χαρίσματα που σπανίζουν στους Έλληνες: Χωρίς να χάνει την ατομικότητά του είναι άνθρωπος της ομάδας της συλλογικής προσπάθειας. Θέτει τις ικανότητές του στην υπηρεσία του συνόλου, χωρίς να σταματά να δημιουργεί και ως άτομο. Είναι έτοιμος να δεχθεί το καινούργιο χωρίς να είναι "κολλημένος" στην λαογραφία της χώρας του, αφού έχει πλήρη συναίσθηση ότι τα πράγματα αλλάζουν και... στην Ελλάδα. Θεωρεί τη πνευματική σύγκρουση και διαφωνία ως αιτία που γεννά το καινούριο (όπως είναι διατυπωμένο στην αρχαία ελληνική γραμματεία). Ταυτόχρονα διαθέτει μια εκπληκτική ικανότητα να συνυπάρχει με διαφορετικούς ανθρώπους αρμονικά, δείγμα κι αυτό του προσωπικού του πολιτισμού. Αν λοιπόν δεν λειτουργούν "Οι Μακρινοί Αντίλαλοι" δεν χάλασε κι ο κόσμος. Όσο υπάρχουν άνθρωποι με το ήθος και τις ικανότητες του Στράτου, πάντα υπάρχει η δυνατότητα να βρει διέξοδο η πνευματική τους ανησυχία κι η δημιουργικότητά τους.
Κλείνοντας θα ήθελα να ρωτήσω την κ. Γ. Στρατή η οποία, αν κατάλαβα καλά, αναφέρεται σε κάποιους τυχάρπαστους που δημιουργούν στην παρέα ζημιά και για τούτο θα έχει πλέον μόνο προσωπική επικοινωνία με τον καθένα, θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω: εννοεί ότι αυτοί οι τυχάρπαστοι απαξίωσαν το blog “Μακρινοί Αντίλαλοι”; Τότε η ελάχιστη τιμωρία τους θα είναι να μάθουμε τα ονόματά τους.
Φιλικά - Φαίδων Θεοφίλου

Το αλάθητο της μαργαρίτας…
Την περασμένη Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου, των «Παμεγίστων Ταξιαρχών» γιόρταζα κι εγώ.
Λόγω καταγωγής, γιορτάζω αυτή τη μέρα 
με τους Μυτιληνιούς Στρατήδες 
(από το στρατηλάτης των αρχαγγέλων…)
Είχα γράψει για το θέμα στις 8 Νοεμβρίου 2010 (κλικ στην ημερομηνία)

Δεν είναι εκεί η λεπτομέρεια,
αλλά στη διαπίστωση ότι υπάρχουν άνθρωποι που δε ξεχνούν,
που σε θυμούνται…
Για να επιβεβαιωθεί το αλάθητο της μαργαρίτας:

«Μη τη μαδάς μια μια για να δεις ποιος σ’ αγαπά, 

μάδησέ τη για να μάθεις ποιος σε θυμάται»...

  Μηθυμναίος

* Για το Δημήτρη Σαραντάκο... *

Το μεσημέρι του Σάββατο 28 του Γενάρη, μαζευτήκαμε στο φιλόξενο χώρο του Συλλόγου των Καλλονιατών, για να πιούμε ένα ποτήρι στη μνήμη του Δημήτρη Σαραντάκου. Να τον θυμηθούμε, να τον τιμήσουμε αλλά και να μοιραστούμε αναμνήσεις από κείνον…

Συμβούλευε συχνά ο Μίμης






Κοπή πίτας στο Σύλλογο Καλλονιατών

Το Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012 στην αίθουσα του Συλλόγου Καλλονιατών έγινε η κοπή της πίτας με τους φίλους του Συλλόγου, που παρεμπιπτόντως είναι πάρα πολλοί. Όπως πολλοί ήταν και οι εκλεκτοί μεζέδες καθώς και το ούζο
Ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Χρήστος Τραγέλλης κάλεσε τον κ. Γιώργο Τσαλίκη να κόψει την πίτα και στη συνέχεια την παράσταση έκλεψε κυριολεκτικά η  κα. Καίτη Μεσσηνέζη-Πλατσή, πρόεδρος της Λεσβιακής Παροικίας που με την κιθάρα της και τη εξαιρετική φωνή της έδωσε κέφι στην παρέα.
Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε και ο κ. Παναγιώτης Πελεκάνος που στη σύντομη παρέμβασή του έδειξε στοιχεία βιρτουόζου κιθαρίστα.

Από μέρους μου ευχαριστώ το φίλο Δημήτρη Νικορέτζο για την πρόσκληση και τον κ. Τραγέλλη που μ’ έκανε να νιώσω σαν το σπίτι μου.

Και του χρόνου να είμαστε καλά.


Μηθυμναίος